Alle inzendingen over Rudy

zo nu en dan is er even die glans van een vervaagde herinnering, het venster ruw van oudheid met wat glas waar het licht van schuwt mijn zomer is de grijns van de verniste wolken voorbij en duidt mijn bestaan op de aflossing van karma, niets tegenstrijdigs verhaalt het verleden in het lijden van telkens het ontwijken ervan nochtans laaf…

Op 13-1-2016, om 11:00 uur verdween jij uit mijn leven, na 37 jaar lief en leed met elkaar te hebben gedeeld. 37 jaar elkaar liefde gegeven, na zoveel jaar, ik heb me niet verveeld. Samen lachen, maar ook samen huilen, het kan niet meer. Nu ben je uit mijn leven weg, wat doet dat ontzettend zeer. Jouw leven lang, je had altijd pech, jouw lichaam…

Groot gespierd tattoos uiterlijk vertoon... Lief gevoelig serieus eigenlijk heel gewoon... Stoer uitdagend bijdehand ook 'n beetje stout... Niks aan doen 't is perfect jij hebt een HART VAN GOUD !…

Zij was een vrouw van alle markten thuis en schreef sonnetten of een kundig vers. Haar vrije werk ontlokte veel gekners want menigeen vond dat gepruts; een kruis! Zij leed niet onder de gelaagde toon van de kritieken op haar dichttalent. Ze had een missie -zij was géén scribent om maar te zwijgen van een epigoon- dus rijmde voort, vergat…

Ik heb nog een collectie heel oude schaduwen, Sommige half vergaan en kwetsbaar, Een paar nog uit de 18e eeuw. Kinderschaduwen uit Antwerpen, De schaduw van een rode lelie, Een meeuwenschaduw uit Den Helder. En uit de tijd van Koningin Emma, Gerafeld maar nog goed herkenbaar, Schaduwen van grijze dames. De schaduw van een boom in Frankrijk…

In de strenge winter van '96 Was het zo koud Zelfs de woorden bevroren Zodra zij werden uitgesproken. Ze lagen bij handenvol op straat Als gekleurde kralen, Sommige rood, sommige goud, De meeste grauw als zand. En toen het begon te dooien Was het een onvoorstelbaar kabaal, Hulpgeroep, gelach, ruzies, gefluister. Jouw naam zat er ook…

Het land ontwaakt de nevel wijkt Het groene paradijs wordt leven Voel je de dauw die aan je voeten raakt als jij het gras vertreedt? Hoor je de wind die fluisterend in de bomen praat en jou vertelt dat als de winterkilte komt Ook dan ik aan je zijde sta…

Behalve een engel valt alles wat men omhoogwerpt weer op de grond weer op de grond valt alles wat men omhoogwerpt behalve een engel ------------------------------------- uit: 'begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love-poems', 1953.…

Op die leeftijd waren dingen in het water niet gezien maar beseft als uitslag van een soort waarnemen dat veel scherper en nauwkeuriger werkt het belang daarvan werd niet onderschat wel gevreesd en vermeden totdat, na een nacht van klam bewegen het vergaan van ochtendnevels werd geconstateerd toch is het leven van zulke verschijnselen eindeloos…

Voor 'kussen' lees: 'kussens', Voor 'vliegen' lees: 'liegen', Voor 'van jou' lees: 'van niemand', Voor 'nood' lees: 'wet'. Voor 'nu' lees: 'later', Voor 'later' lees: 'nooit', Voor 'weten' lees: 'vergeten', Voor 'waarom' lees: 'daarom'. Voor 'stenen' lees: 'brood', Voor 'trouwen' lees: 'branden'…

En al die tijd lag daar Dat heel gewone stukje papier; Niemand wist Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief Op zou worden geschreven. -------------------------------------------------------- uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

Op de vensterbank lag ze lekker in het zonnetje. De huismuis liep in de tredmolen, De goudvis zwom zijn rondjes. De klok tikte het einde der tijden Het vloerkleed was nog nooit uitgeklopt De grote baas lag te slapen op de bank. Stilletjes is ze opgestaan. Het geld heeft ze maar laten liggen.…

Katholieke jongens wiegen op hun voeten Handen in de zakken Kijken naar de lucht Spreken niemand aan Verwachten geen gegroet Hij staat er maar.…

Gisteren ben ik geboren en morgen ga ik paren "Er komen geen konijnen in huis," zei vader. "En ook geen hoeren," zei moeder. "En als ik erachter kom dat je een flikker bent schop ik je dood," zei vader. Vandaag ben ik geboren en morgen sta ik op.…

Mijn tong altijd rap en snel alleen de drank maakt hem nog los dan ga ik fier op pad komedie in een notendop aangekomen in de kroeg trakteer ik rond en behaag menigeen tot de morgenstond zoek dan de weg terug vanwaar ik ben gekomen om als een verlopen hond weer aan te komen. dan trek ik nog een flesje open en hef het glas op schelmen…

Ik heb mijn kleren uit gedaan naakt loop ik door de kamers nog een huid moet ik stropen voor het licht wordt uitgedaan En dan de vrienden die ik schikte om 's nachts op pad te gaan zonder vrees en zoete dromen voor het licht wordt uitgedaan De kelk heb ik leeggedronken als was het het laatste avondmaal of blijf ik nog even zwerven…

Ik heb vandaag een gele stropdas gekocht en een bruine koffer Dan kan ik de koffer achter op de fiets binden…

Ik weet wel dat ik op moet staan om niet te blijven liggen weemoedig staar ik naar de einder golven met witte kruinen vertellen een verhaal maar het spookt zo in mijn hoofd Ik spaar de tijd in ongebruikte kamers ik zit daar uren lang maar het vallen van de noten maakt me zo klein van binnen hij staat vaak boven aan de trap de man zonder…

Het water druipt langs de muren er groeien zwammen in de hoeken het glas valt uit de ramen klimop zoekt zijn weg naar binnen ratten knagen door de vloer een weg naar boven. mijn doos rumbonen,repen chocolade, koekjes,dadels,aardappelchips, alles nemen ze mee zelfs geld,horloges en telefoons. Dan word ik woest begin alles te bekleden…

Op de aankondiging stond dat ik een performer ben indien er had gestaan: geperverteerde onanist of hysterische driftkikker zal dat dichter bij de waarheid zijn geweest.…

Op een zwoele zomernacht bezocht ik haar languit lag ze in het gras ik was jong en onbedreven moest drinken haar meegebrachte brouwsels opdat ik niet meer op zou staan dan sloeg ze me ik ging gehavend heen en steeds maar weer terug zocht haar in het gras maar nooit vond ik niet eens een schim van haar…

Verscholen in mijn jas waar het lichaam zichzelf bestiert loop ik in een sukkeldraf naar het einde van de pier De toren ga ik niet beklimmen het water lijkt me diep genoeg een beetje zwemmen verzet de zinnen daarna haastig naar de kroeg.…

Stil zit ik hier te wachten verkoop relikwieen onder een stolp een splinter van het kruis van Christus zal je leed verzachten Voetstappen in gips afgegoten van zijn laatste gang de berg op herinneren ons aan het gewicht waarmee hij leefde onverdroten Laatst zag ik hem nog lopen hij bekeek de dingen van de andere kant wenkte mij dat ik…

Om de verveling te verdrijven hebben we de hond opgegeten en het cafe kort en klein geslagen.…

Hij nam iedereen zijn horloges af sloeg ze aan stukken op de vloer gooide ze met boter in de koekenpan De brommer liet hij niet buitenstaan deur open en vol gas drie trappen op naar boven Hij sliep in zijn paradijs omringd door prikkeldraad waar hij lood smolt voor de reis Soms werd hij opgehaald een spuit moest hem bedwingen de dwangbuis…

Een gat graaf ik in de aarde dan kom ik tot bedaren niet om te zijn of te beminnen het verzet alleen mijn zinnen de stenen keer ik om en om leg ze op elkander zonder reden stapel ze ergens anders weer op om ze weer te keren,andersom. ik veeg mijn reet af met mijn handen smeer de stront op alle wanden laaf mijn dorst in een fontein ver…

Dat ik een koekoeksklok in huis haal met elk uur dat vogeltje uit zijn hokje ik zal op hem wachten met een glimmend pistool zal ik zijn leed verzachten.…

Ze hakt een gat in het dak om in het licht een bad te nemen bedrijft de liefde in een kolenkast de wereld zal haar niet bevelen Ze gooit de spullen in het rond bezit bewaart ze niet voor later een liefde die haar tegenstaat gooit ze in het water Ze kookt het water om de fluit baart een kind zonder reden voor haar geen hom of kuit dansend…

Stompzinnig schreeuwt hij in het rond dat hij een dichter is en geen hond spuugt zijn woorden op de wanden en grijnst over zijn te korte tanden Dan gaat de deur weer open de dealerman met gouden knopen plaatst zijn hond boven op de bar "een schotel drank voor deze dar" De pianoman laat zich inspireren "ik ga spelen voor deze heren" begint…

Het schijnt dat ik loop als een eend mijn praten is beperkt tot gemompel op mijn voorhoofd een karbonkel waar heb ik toch mijn ziel beleend. Paladijnen knikken mij meewarig toe gniffelen zonder woorden boven hun strak gesteven boorden achter mijn rug roepen ze; koetje boe. Als versteend trek ik mijn pistool schiet die paladijnen één voor…