Alle inzendingen van elze

woord na woord, een zin afgetekend door komma’s en aanhalingstekens en om de twee alinea’s kijk ik even naar haar zij, een vriendin die door de gezegende Boeddha op mijn pad gekomen is verdwijnt langzaam in de urgentie van haar ziekte ik lees voor hoe het sterven het leven inhaalt, uit een boek geschreven door Tai, ( Tich Nath Hanh…

de koffie bruin, het plafond lichtgrijs, de ene hond aan een kluif de andere op de bank, dit alles tijdens het lied van Frans Halsema “ voor haar “ mijn vrouw aan het werk, ben net aan mijn tweede ontbijt begonnen die zij met liefde heeft gemaakt en nu wacht ik op het liedje “ voor mij “ het leven gaat z’n gang, Carmiggelt…

met een kater van binnenkomen zonder dat er enig sprake was van een genuttigd hoeveelheid alcohol betrad ik de vroege ochtend met een onuitgeslapen gevoel van uitputting, zonder twijfel en gerede voldoening daar het licht zich slechts vertoonde in de verbeelding waar mijn ziel en ik elkander zochten en tenslotte vonden het park waar…

spartelt deze aarde om haar trage as, inhalig doch ook verschrompeld inhaleert ze de lucht die dik en stroperig haar luchtwegen sluit de mensch, van oorsprong zeer egoïstisch doch een terdege narcistische leer heeft dit primaat geëvolueerd tot wat het nu is machtig lustig inhalig onbetrouwbaar, tuig dat onbetuigd zich laat gelden…

het toilet is boven, tegenover de slaapkamer, een fijn gegeven daar mijn kleine tingeling zich telkens 3 x per uur geroepen voelt om even uitgelaten te worden ik doe wat hij zegt, hij is me dierbaar en ik geef hem met graagte mijn hand doch mijn slaap neemt afstand van mijn ontoegeeflijk verlangen om mij als personage in diepe rust te…

hoe mank mijn ziel de tijd verslindt en dagen placht te wissen waar ik in onmacht gelegen trots het houvast verlies van al dat wat ik lief ‘ k zag madeliefjes boterbloem en zelfs de eerste parochianen die met bijbel en gebed mijn vroege ochtend waar ik smalend naar hen keek dan tóch in scène had gezet tersluiks verstond ik het heldere…

op blote voeten schuifel ik door eeuwenoude gedachten in de zekerheid dat niets de erbarmen kan dragen die de schoot der liefde in een welkome verlangen kan behagen nu zit zij aan mijn zijde terwijl het weten knaagt want hoelang zij de pijn kan behartigen in de spraak waar geen spoortje angst haar van het weten kan ontzekeren de schemer…

in het weerzien hameren gedachten als slagen op het aambeeld, roodgloeiend is het ijzer en toch vormt het zich als water in de positie van waar het moet zijn ach, deze zinnen beslagen het festijn van toen, allerlei gebeurtenissen tonen in mijn hart nog het pure broederschap dewelke wij ervoeren doch, het weerzien had geen “ statement…

wanneer ik me verontschuldig en tranen mij plachten te ontwrichten van hetgeen van wat ik doe, zijn mijn woorden de halte dewelke ik aandoe en spreek met zachte stem : tranen zijn de waarheid van de ziel en ik voer mijn bescheiden betoog alsof er geen eb en vloed bestaat, slechts een komen en gaan van alle lot - ervaringen die ik als…

haar komend sterven met lovende woorden verwelkomt met een inzicht dat slechts diegene heeft bereikt die aandachtig het leven heeft genomen zoals het zich heeft voltrokken aarde water vuur en lucht de elementen van het leven, ik zie dat de aarde plaats heeft gemaakt voor water en dat het vuur weldra zal verschijnen, ze weet het en we…

wonden, ontoegankelijk voor het hedendaagse oog, stigma’s uit een era dewelke die louter het verleden de herinnering schaalt van één tot de griffioen die zich in het heden manifesteert de tijd heeft geheeld, de tijd heeft genomen en gegeven, doch tijd is een schermutseling van kommer en kwel - doch let wel - laten we de euforie aanbidden…

hoe draaglijk is de last die de hoekige schouders dragen van hen die geschoeid met oud leder zich hebben afgestemd op louter ingebeelde bewustwording het oud leder, geplooid gescheurd verkleurd, de zolen kreunend op de pas van ongepaste maatvoering edoch, een mensch is een beeltenis van de mensch, die zich aanschouwend vergewist dat…

je bent ergens neergedaald ergens in mijn lichaam, je bent mijn hart die de delen voedt waarmee ik me mensch mag noemen we zijn één en toch twee, eigenlijk maakt dat drie, doch wie die derde is - ach ik kom die persoon wellicht tegen in mijn dromen dewelke de fantasie passeren waar ik me grootmeester in mag noemen lief, hoe lieflijk…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

ofschoon deze wereld mij constant in een verbeterde staat van Zijn wil zien, verzet ik me onvermoeibaar om mijn gesettelde aanwezigheid te behouden telkens wordt de ruimte in de binnencirkel afhankelijker van hen die zich bij me hebben geschaard, daar wij bij een horde horen die schijnbaar ” wakker “ is merkwaardig, mijn slaap is niet…

hoe de wind draait zonder reden raakt mij in alle droefheid want waarom keert de wind zich van mij af toch, neen ik ben niet bovenwinds of onderwinds, ben slechts de loefzijde en ben trouw aan ieder zuchtje in al mijn naakte verzen voel ik me als een gelaarsde windjammer, groots en bovenmaats en gemodelleerd naar tijd en evenwicht…

het lijkt gewetenloos wanneer mijn stappen zich zetten op de vlekkerige paden die zich hebben verzameld tot een nest vol eerbied doch wel met een sprankel anarchie eigenlijk geen wonder, want in deze trage mist doemen telkens in deze niemandsland kathedralen op, derhalve dat deze al herkauwend door het met rijp belegde gras zich voortbewegen…

de woele aarde bekomt haar tijd in alle facetten waar kleuren aan voldoen, de rijpheid van het heden ontgaat vervloekt de monogame chaos van dit kil bestaan de tijd die mij voldaan het leven tracht te herzien als een reis door de doornen van mijn ziel, verzekerd van mijn dromen laakt elk seizoen dezelfde kreet die mij ten dele laat waden…

door de glazen van ver voor gisteren, het klopte op de eenvoud waarin anderen zich gedroegen alsof het de parels waren die zelfs schitterden in het vale filigrein van tekortkoming en ongefilterde pijn afijn, het is gelukt, de bodem onder mijn voeten kent geen aarding meer, losgeslagen als een tochtige termiet is mijn paradigma meer dan…

praten tegen lange rijen stenen, aaneen gemetseld tot een starre muur, geen venster om het licht van vrijheid te omhelzen en geen deur om alle waarheden buiten te sluiten kille dwazen nokkelen met hun knokkels tegen de grijze voegen, de zwakste schakel in deze donkerrode doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker…

wat als je adem reikt tot aan het slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen,…

de dood is ijdel, ijdel in begrip maar ook in het laten lijden, de dood is als klevend rijp in een vroege lente of als de herfst die verlaten de stilte verkend in de weemoed van elk wezen dood zijn is roerloos trachten te blijven liggen, zelfs wanneer het licht zich placht te voortplanten door ogen die zich eeuwig hebben gesloten dood…

zoals het einde van de voorsprong die het afgelopen jaar had opgebouwd, sneuvelt het streven wanneer de goede voornemens ter ziele gaan voordat je ze hebt uitgesproken stille wensen, voortgekomen uit de diepste gedachten markeren iedere verlangen aan de grens van het onhoudbaar product geheten “ de mensch ” vlees beenderen en bloed,…

de woonkamer klopt aan op mijn schouder, de kachel vuurt zijn warmte in de gelederen waar mijn ziel zich dacht te huisvesten zij is even weg, kerstmarkt het alleen zijn is iets magisch, zwarte magie - althans voor mij - schaduwen van ‘ t verleden paren met de stille wezens die in mijn hoofd kaatsen met merkwaardige bewegingen het…

het waart rond zonder gebaren doch het brengt verhalen die diep in het brein een applausje verwachten, kortstondige leugenachtige vertellingen die zich nestelen in de kruinen van ons, de zielenmensch doch bij tijd en wijle en zelfs woorden van gene zijde geeft voedsel aan het stil besef dat waarheid de tranen zijn van de ziel, ongeëvenaard…

het waart rond zonder gebaren doch het brengt verhalen die diep in het brein een applausje verwachten, kortstondige leugenachtige vertellingen die zich nestelen in de kruinen van ons, de zielenmensch doch bij tijd en wijle en zelfs woorden van gene zijde geeft voedsel aan het stil besef dat waarheid de tranen zijn van de ziel, ongeëvenaard…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde? uren van een overvloed aan zilt kwijl en geschreeuw maakten…

antiminachting, zo voelde jouw aanwezigheid in de glorie zoals liefde kan wedijveren met een flinke dosis “ dood “ ik mis de telefoontjes, slap geouwehoer doch met een diepgang die wij slechts verstonden van mond tot oor en andersom zelfs jouw verbeten angst om de tijdgeest die als een geslepen sikkel over de aardbol zwaait mis ik…

ik dwing deze dwaze zonlicht om mijn gedachten te laten rijmen op het onwezenlijk gebeuren dat al in een ver verleden gestalte had genomen, dromen spaarden deze momenten tot aan het kleinste behagen van een minuscule valuta eenvoud bracht mij de macht over mijn onmacht, liet het vermeende gebeuren en trooste me met de diepgang van Shakespeare…

nu kan ik jou reliëf even niet zijn, de laatste dagen waren als scherven die nog moesten bekomen van de harde realiteit dat we maar éénmaal in hetzelfde water kunnen zwemmen - blijkbaar is mijn perceptie gedrogeerd met hypochondrie, hetgeen ik altijd met humor wist te omzeilen maar klaarblijkelijk is het gebeurde zo intens dat mijn…