Alle inzendingen van elze

in de storm van verrukking waar lust gaandeweg de vorm verliest van een passend antwoord is het zoeken naar copulatie een wonder wanneer men het gebeuren voor waar aanneemt leeftijd naar jaar, het spel is nimmer uitgespeeld, wel draaien de wijzers van tijd op een zacht normalistische wijze trager dan toen wanneer de coïtus standvastig…

hoe treffend woorden als richtboeien schepen laten laveren op een plots draaiende uit de kluiten gewassen bries zo ook is al het schrijven nodeloos en slechts een teken van onmacht, terwijl etmalen draaien en het zonlicht weerkaatst tegen de druk bezochte maan is besluiteloosheid eigenlijk een wens om alles maar te laten gaan, het…

opgestaan druppelend plasje gedaan met de honden in het duister naar het park, over het kerkhof terug terwijl ik luister naar het betoog van doden die ik als kind allemaal heb gekend alpinopet klompvoet hazenlip zeehondenjager onkruidverdelger garnalenvissers zaad en kolenboer verkopers hoerenlopers melkboer groen en veeboeren alcoholist…

heb mijn wolk gedroomd die tot zee werd bevolen om bij nacht de branding in te tomen schuimkoppen met gezichten spatten als kleiwater tegen mijn laars, het duister is zwaar en de klokt tikt maar niet later het beddengoed is traag van slaap, ‘ k voel de toorts van de maan die zich past in de ventilatie van het raam ik luister en…

moeiteloos schoof de tweede dag voor bij de eerste, het sprookje uit het sprookjesboek vertaalt en herhaalt telkens weer het geschrevene van oude seniele lieden die wat krasten op het perkament zonder oorsprong zo werd de bijbel een statuut met veel allure, A Course in Miracles zette eens dat boek in een optiek van een waarachtig…

het jeugdig sentiment kende in mij geen twijfel wanneer ik het zilt van de kwelder waarnam met geuren die als honingdraden me lokten naar de stamper van de kwelder het vluchten was ik moe, het van huis rennen, het kabaal achterlatend bij hen die niet misstonden om als afbeelding op het leesplankje te kunnen staan de dijk, prielen…

zo vreedzaam, zo licht als een engel, zo uitgestrekt dat het eind niet weet dat ze ook het begin is, kleuren spreken de taal van saamhorigheid en de stilte is het gebed van eeuwen zou dit vrede kunnen zijn die met een cynische glimlach het schroot van een oorlog bijeen raapt om opnieuw te worden gesmeed tot vers oorlogsmaterieel ?…

kerstige dagen liggen als molshopen mij te bezweren om als overtollig ballast zich te ontdoen van ellende die ik niet bij toenaam wil zeggen wij weten ik weet ze weten dat het duister deze dagen draagt in een kraag achter een gebeeldhouwde vertoning die geen kans van slagen heeft in wording van vrede liedjes versjes worden…

ik spaar mijn slaap in een beslag van dromen tot de nacht mij toedekt en me laat rusten in zijn schaduw zijn duistere blik is slechts een vermomming, in wezen is het een gewone dag die aan het eind een gordijn langs de zon schuift nimmer is het wonder van plezier ingedaald, achter de luiken die aan het halfrond mijn ogen deppen…

ja, ik verloor gisteren in vandaag toen mijn zicht de wilgentakken robuust zag dansen op de wind opeens herinnerde ik me morgen, de dag die als een decadente verschijning niets meer dan iets akeliger verscheen aan mijn driftige geest, nog moest komen verloren in tijd, het gezoek dendert door, terwijl er nimmer iets herfstiger door het…

bij haar waan ik me terug naar eens waar ik schermde met tijd en mijn kinderlijke aanwezigheid ze kende me niet, beter toch? want het niet weten zijn de vleugels van vrijheid, niet behept door onraad en glorieuze valse overpeinzingen nu, nu behelst ze het weten wie ik was doch wie ik nu als aardse eenling ben is voor decimale jaren…

in het korten van dagen waar schaduwen mijn silhouet verkleinen het duister verkilt luisteren mijn stappen naar het geluid dat mij ter gehore valt in het overpeinzen naar een tijd die voor mij geen lente of zomer bracht waren dan tóch de herfst en de winter de zolen die me verder brachten dan de educatieve momenten die ik…

hoofd nek schouders, ook zij hunkeren naar rust, derhalve zijn mijn mat gekleurde gedachten als glazen zo breekbaar dat mijn twijfel zich heeft bekeerd tot een leugenachtige berusting botox, benzo’s, fysio balsem, kou, warmte, liefde, acceptatie, baclofen, levopa, allen werden geopperd doch het galopperen van het hoofd negeert stoïcijns…

wie is toch die zon die elke dag velen verblijdt met haar zinderingen die verlangend doch kuis in ieder vindt dat wat ze zoekt wie is toch die gele ploert die schrijnend de aarde vloert met haar schermutselend riant vermogen om zonder gedraal met één ieder aan de haal gaat wie is toch dat ding die daags naar beneden loert,…

te weten, het leven laafde me als toekomstige criticus toen het kind in mij vele wonderen verlegde in het moment dat maar niet wou passeren tijd brak het fundament, de gevel en de kast waar ik vertoefde om iets van veiligheid te waarborgen “dat wat ik niet bezat“ ofschoon de rijpheid van mijn reeds afgelegde jaren zich hadden verschanst…

of ik het heb vernomen? neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens…

laat me zwemmen in mijn taal want daar ligt mijn deemoed uitgerekt als een elastisch verhaal zonder een iets van dynamiek of een clausule van iets wat altijd tot niets zal leiden mijn taal, mijn eigengereide persoonlijkheid heeft het zich als een autodidact eigen gemaakt en met metselen en voegen tot een stenen obelisk gebalsemd om de…

wij denken ons vrij, als we dwalen door weer een een uitnodiging te aanvaarden om deze dag te boetseren naar het model dat tot de avond leidt met wat was in de handen voelt de kilheid van de zwaartekracht iets zachter aan, er is strijd in deze achtergebleven tijd waar wonderen weigeren zich te vertonen langzaam trekt ontboezeming een…

zomaar een stem, geur of kleur, een klank van muziek of de gedachte dat regen de herfst doet neerdalen, dat de wind zich telkens tot mij wendt als een goede vriend, of beter zoals mezelf ben jij de gangmaker op een feest waar ik helemaal niet wil zijn, de wijn smaakt naar azijn en het bier raakt de snaren van het non-welzijn inherent aan…

telkens in mijn aftandse nachten zwerven mijn handen over haar warme lichaam, ik wil haar kalmte voelen op haar naakte huid haar waarheid is diep in slaap gezonken, ik benijd haar - mijn rust is me eens ontnomen, niet gegund zelfs niet in mijn allermooiste dromen hoe langer ik haar betast, hoe meer mijn adem de weg kwijt raakt, help…

De hiërogliefen van dit vlakke water zijn niet te overschrijven, niet in taal - gebaren - visualisatie maar slechts in het ervaren van schoonheid. Een aalscholver droogt haar kledij terwijl een blauwe reiger een voorn uit het water vist, onbevreesd reizen onze realistische waarnemingen mee in een non -dualistisch blijspel waar twee zielen…

dan loop je met de kleine onwezenlijk door het park en zie je alle plekken die hij belangrijk vond, het ontdekken van telkens dezelfde dingen maar zij is bij me, ze is een troost en geeft me een gebaar van “ ik weet het “ terwijl ze snuffelt aan de tijdperk die voor hem was verlopen tijd versnelt en vertraagt, het is het gevoel dat je…

zo klein en in het wit gekleed liggen ze met z’n dertigen in het doosje fijntjes gerangschikt nieuw en nog preuts houden ze zich gedienstig ter gunste van mij het zijn mijn priemgetallen, mijn voorhoede voor elk verhaal, de prominentjes dewelke mijn vrienden zijn geworden in de afgelopen drieëndertig jaar ze zijn mij en ik ben hen,…

of veelzeggend, tegenstrijdig in de aard van non-dualisme anderzijds “ ik ben het weten moe” moe van het waarnemen het weigeren van een descriptie is een nodeloos verlangen naar een interpretatie dat nimmer een opzichzelfstaand feit kan onderbouwen zelfs zonder strijd rusten de wapenen nooit in al die partijen waar een homogene ascetisch…

Gezeten op een vervallen graf achter een broze zerk, die gekleed is in een mosgroengrijs pak, de stropdas ontbrak zodat ik in het licht van het driekwartsmaanlicht een oude godsvruchtige spreuk uit 1895 kon zien. Wie ligt er in dit ondiepe graf waarop ik zit terwijl de maden over mijn been gaan en wellicht op zoek naar vers nieuw vlees, doch…

Hoe heimelijk mijn geweten zich ook keert tegen het nachtelijk heenkomen van mijn gaan, schuifel ik in het bedreven zijn als een ontzielde Samaan ( 1 ) doch met het weten van een berooide Brahmaan ( 3 ) die dan tóch edel van geest tot de hoogste kaste behoort. Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn oor terwille ben om in de duisternis het…

de snede die 2022 van 2023 doormidden kerfde was de aftrap van weer dezelfde ontgonnen fenomeen, liefde en dood omhelst door spijbelende verlangens van één ieder die de wereld door andere kijkers beziet naar mezelf gericht hangen de vleugels telkens in onvoorziene winden om ze tenslotte te strekken wanneer de laatste zucht zich herinnert…

hoe driedimensionaal is het vrouwelijk stelsel uit één gebeente gehouwen zonder enigerlei van verrukking hoe wonderbaarlijk draagt ze het vrucht dat zich als een wijze heeft genesteld in het donkerrode aanschijnende licht van wedergeboorte hoe het offensief van karma zich aandiende, heeft de bardo de verlokkingen ontzield en zich in…

woord na woord, een zin afgetekend door komma’s en aanhalingstekens en om de twee alinea’s kijk ik even naar haar zij, een vriendin die door de gezegende Boeddha op mijn pad gekomen is verdwijnt langzaam in de urgentie van haar ziekte ik lees voor hoe het sterven het leven inhaalt, uit een boek geschreven door Tai, ( Tich Nath Hanh…

de koffie bruin, het plafond lichtgrijs, de ene hond aan een kluif de andere op de bank, dit alles tijdens het lied van Frans Halsema “ voor haar “ mijn vrouw aan het werk, ben net aan mijn tweede ontbijt begonnen die zij met liefde heeft gemaakt en nu wacht ik op het liedje “ voor mij “ het leven gaat z’n gang, Carmiggelt…