O nacht (2)

Gezeten op een vervallen graf achter een
broze zerk, die gekleed is in een mosgroengrijs pak,
de stropdas ontbrak zodat ik in het licht
van het driekwartsmaanlicht een oude
godsvruchtige spreuk uit 1895 kon zien.

Wie ligt er in dit ondiepe graf waarop ik zit
terwijl de maden over mijn been gaan en
wellicht op zoek naar vers nieuw vlees, doch
ze vinden geen ingang en blazen de aftocht
door de kieren van het graf naar benee

Maar wie ligt er nou? met het licht
uit mijn mobiel ontwaar ik een naam

Tietje Prakken (1879-1895)
geboren op Terschelling en gestorven te Usquert.

Ik vraag me af, een jonge deern van zestien jaar,
hoe hopeloos dat kind zich voelt nu ze mijn
gestalte bemerkt bovenop haar laatste troon, ik laat
een traan en in mijn verbeelding zie ik
een meisje van zestien haar doodstrijd leveren
tegen iets wat ze niet begreep.

Ze wist niet dat de dood haar ging rijpen
en dat ze spoedig zou herleven in
wat voor vorm dan ook, even gaat het
woordje karma door mijn hoofd, maar
karma behoeft geen naam, het is het
lot, een uitgeplozen voorziening
in de manifestatie wanneer alle
voorwaarden zijn samengekomen

Tietje, Jantje, Albrechtje, etc…
ze zijn niet dood, ik zie ze dansen
in een cirkel omringt door vuur en zie
hun paardenstaarten als roekeloze kraaien
op jacht naar een nieuw avontuur.

Ik kijk op mijn mobiel, 3.12, tijd om
huiswaarts te keren en neem afscheid
van Tietje, wellicht was Tietje een kreng, want
wie zou ooit een lief klein geboren meiske
nou Tietje gaan noemen…het was zo
voorbestemd, geen wonder dat de maden
zich nog steeds voeden met het kruimelige merg
in haar beenderen.

Op de terugweg denk ik aan dat kind, zou
ze in die tijd gepest zou zijn om haar naam?
Tietje Prakken, ik hoor haar klasgenootjes
naar haar roepen…Tietje Pakken Tietje Pakken
en ik zie haar met de handen voor haar
kleine borstjes heel hard huilend
naar huis toe rennen..

Het pesten, toen en nog steeds…
het echoot zoals slechts een aangeschoten
straathond bezeten van pijn en onrecht
zich tracht te tafelen aan dit steeds
herhalende refrein. Afijn denk ik, niet leuk,
maar toch…Tietje bij haar Tietje Pakken…maar niet heus.

Schrijver: elze, 6 oktober 2023

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

leven dood kerkhof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 59