Alle inzendingen over afscheid

De kamer was donker; het raam alleen hield nog een licht, dat te sterven scheen. Zij sprak uit het bed: hoe zijt gij zo laat, en uw haar zo wild om uw gelaat? Toen sprak hij met een dode stem, (de blaren ritselden achter hem): Ik kom u zeggen dat ik ga - Nooit keer ik weer waar ik nu sta - Hij zweeg; achter zijn duistere wil viel de…

Ik zet mijn wekker voortaan uit, geen haast, geen files, geen geluid. De koffiemok vult zich op tijd, de krant ligt klaar, ik ben bevrijd. Geen baas die roept, geen lijst vol taken, ik kan nu eindelijk lang uitslapen. En mocht je mij ooit nog eens zien, is het vast op een terras met een glas wijn misschien.…

Er ligt een stervende te sterven Nadat hij lang op sterven stond Te goed voor grond slechts stof affront Neemt hij als taak aan wat eerst noodlot was Wat is er aan de hand Slaat nu zichzelf Wie eens gezwollen als een assen kikvors om anders laatste adem blies Op bed gelegen liggend - hij die Niet niet eten wil Niet weten wil…

Opa is dood Opa ligt in de kist, en met hem een lampje en een sterrenkaart daar heeft kleinzoon voor gezorgd want er is iets wat hem zorgen baart het heelal is namelijk erg groot en of je nu levend bent of dood je kan er makkelijk verdwalen vandaar deze handige sterrenkaart waarop in hanenpoot beschreven staat hoe opa het snelst…

Het leder is van zijn voet gesneden, aan het uiteinde huist breekbaar steen; zijn tegenslag dwaalde in wat verdween, de herfst heeft zijn huid tot nu gemeden. Een rap tempo kon hij niet meer inkopen; nu dolen gestrompel, verdriet en leer; zijn oude huid komt nog niet in verweer en blijft op een voorspoedig herstel hopen. De winst kon men…

hij danste met de dood tot hij abrupt in het duister sprong sprakeloos liet hij haar met scherven achter het verlies was een zwaard tussen haar schouderbladen een stilte huilde diep in haar hart in de namiddagen van eenzaamheid het werd winter de tijd kwam tot stilstand de koude maan toonde haar heldere gloed…

Hoe je sprong op je fiets van Peugeot, voor de laatste keer, wetende: hierna is ''ons'' niet meer. "Misschien is het beter zo, ook al doet het duizendmaal zeer." De gedachte aan jou keert steeds maar weer, al was het niets, en niet meer. En ergens, ook al mag het niet, hoop ik dat je me weer ziet, en ons niet vergeet in het…

Mijn oude goudvis dreef dood in de visbokaal. Ik vergeet hem niet.…

Ik loop voor bij het korenveld Met iedere stap doorbreek ik de stilte In de schemering van een oneindig niemandsland Heb ik je gebracht voor bij de laatste rij populieren Ik loop aan mijn eigen schaduw vooruit Terug naar de wereld De bomen kijken mij na Zoveel er hier verloren gaat…

Soms vertraagt de tijd, wanneer stilte zich vleit over de wereld en de tijd de dag dat moeders handen rust vonden en haar ogen sloten – de ogen die jou ooit voor het eerst zagen. Wat blijft is helder, het stille licht van herinnering: een glimlach, onuitwisbaar woorden die zich nestelen in de kamers van je hart, de geur van thuis, de warmte…

Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn. Nog is het mooi, 't geraamte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wezen waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van…

Zo zacht Haar fijne lach Zo zacht Ging ze heen In de herberg Vol van leven Klopte hij aan Nog één keer Samen dansen Dol van verdriet De ziel uit Onze melodie De herberg sluit Voortijdig…

De kroeg loopt langzaam leeg Naar buiten, waar het lichter is Zwarte koffie valt zwaar op de maag Maar je leert ermee leven Dag, Geert…

Ik ben een mens die leeft van geluk, voorspoed; de weg naar ontzegging en verboden goed, naar het begin heb ik dikwijls gewroet. De wereld herrees toen ik je had ontmoet. Als een dunne jas zat je om mijn huid, beschermd tegen leugens en een fout woord. Ik mocht je – en wat ik van je had gehoord, dat ik je dichtknoop, blijft mijn besluit.…

OMHELZEN In witte wolken lig ik te dromen van toen Van ruisende wind door hoge bomen Van vogels met hun prille lentetonen Toen klonk alles mooi in harmonie en Was er van gemis geen weten Door duistere wolken, zoek ik nu het licht Waarvoor de zon snel is gezwicht In koude nachten zonder zicht Ben ik bij ’t ochtendgloren nog verloren…

Het was zo licht toen ik moest scheiden, de spreeuwen kweelden luid en teer, en een onnoemelijk verblijden vervulde veld en atmosfeer. Een plechtig en verblindend wonder verrees, - als waar 't voor 't eerst, - de zon, en bloem op bloem ontsloot zich onder haar zegen, naar zij kracht gewon. De wereld scheen verbaasd te ontwaken als vond…

De oude Hein tikt met zijn zeis de vensters van het voorjaar stuk het brute breken van smaragd zwart kleed satijn en suikergoed kleine kist stroomlijn je hoed fluwelen zakdoek zilte gloed…

Je hebt me bedrogen Nu al die pijn Waarom heeft het zo moeten zijn Zijn al die tijden nu voorbij Misschien voel je je nu vrij Je hebt me bedrogen Waarom heb je zoveel gelogen?…

Waarom ben ik geen hond? Naasten vinden het normaal dat ik vroeger uit het leven stap. Ik hoef geen schuldgevoel te hebben. En daar ga ik. Een mooi plekje uitzoeken. Rust. Na een leven dat geleefd werd. Ze zullen het mij niet kwalijk nemen nee. Ze zullen zich mij herinneren als een vriend, vrolijk en trouw. Waarom ben ik geen hond?…

Zo zacht Haar fijne lach Zo zacht Ging die heen In de herberg Vol van leven Klopte de dood aan Nam haar mee Zij, de waardin Nog een dans Nog een keer Dol van verdriet De ziel uit De zachtste melodie De herberg sluit Voor tijdig…

We scheurden ons misverstand in twee schurende verhalen ...... schilfers zure lucht hielden onze eigen helft net als Sint Maarten maar dan andersom ...... tussen ons: de versnipperaar we namen ons gelijk maar mee het was zoveel werk om het weg te doen ...... maximaal drie stuks tegelijk liever wapenden we ons onder de huid, de…

Mijn vader wil zijn zwakke stem verpakken. Voor haar is hij niet sterk en muzikaal. Nog vorig jaar bekleedde hij het lokaal, nu zucht hij als de wind door oude takken. Hij omfloerste de winter die ontbrak, het geluk van ons, dat leefde hand in hand. Heel soms dook hij op in een vergeelde krant, nu stapt hij uit zijn zo vertrouwde pak. Eens…

jij trippelde vederlicht de trap af de atmosfeer verdichtte zijn karma rolde zijn warme kanten alle richtingen uit ter aanraking en jij straalde een en al in de liefkoosmode jij aaide streelde de aarde met handen en hart woordloos naar een intens warme nabijheid van liefde het is die eenheid die in samen gaan meerwaarde…

Ik droom met ogen wijd open, Dat jij wakker ligt in je bed, Mij jouw fraaie curven tone, Wijl geen barrière dat belet. Mijn verlangen laat zich voelen, Jouw ogen verraden jouw lust, Ogen als donkre diepe poelen, Lippen die willen worden gekust. Als ik dan mijn ogen sluit, Verdwijn je uit zicht, Is mijn sprookje helaas uit, Jij bent…

We weten niet hoe diep onze wortels gaan maar ze bieden kracht en houvast. Afscheid doet beseffen dat we de ander nooit volledig hebben begrepen of bemind. Maar er is leven, ook na de dood en morgen kleurt weer de horizon.…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…

In mijn land bloeit alleen maar gedoofd licht de schaduw volgt mij bij elke stap weer heen De huizen spreken soms, en tonen hun gezicht En ik verdwijn in zwijgen als een steen Ontstoken wordt er niets meer, zelfs geen gesprek De dagen sluieren eindeloos voorbij Een ontmoeting bergt men op in een gebrek Alleen het water klinkt nog zij aan zij…

er was een tijd van plannen maken van later, ooit, van grote dromen je rende mee met volle dagen het leek alsof niets kon ontkomen tot woorden vielen, stil en koud een waarheid die je niet verwachtte geen hoop op ‘beter’, slechts vertraagd de toekomst vond plots eindigheid hoe leef je door, met wat je weet als niets meer vast lijkt, alles…

De sterren kijken op mij neer, Maantje lacht mij vriendlijk toe, Verdwijnend in de vergetelheid Koelt een briesje m’n hete lijf. In de verte roept m’n moeder Zacht mijn naam in de nacht, Uit het land van verleden tijd, Waar zij al 'n lange tijd verblijft. Voert mij weg uit deez tijd, Op de wolken van m’n gedachten, Einde mijn vergeefse…

het begon op een gewone dag toen alles nog klopte de agenda vol de toekomst open en dan een paar woorden klinken alsof ze ergens anders thuishoren maar ze zijn voor jou ongeneeslijk levensbedreigend tijd ineens verandert kijken voelt adem zwaarder ruikt de lucht scherper ligt elk gesprek dichter op de huid je leeft nog steeds…