Alle inzendingen over afscheid

Mijn schoonmoeder van 90 jaar is aan het verlijden de voorfase van overlijden (of toch niet!) plotselinge ernstige complicaties meervoudige, leggen haar leven lam wij als familie verlijden met haar mee we leggen het accent op verleiden wat nog wel kan, mag of soms moet we doen het bij toerbeurt dagelijks als (schoon)kinderen, wel op maat…

De weg die scheidt, is niet voorgoed, Enkel de afstand doet nu pijn. Bewaak de vlam, houd de moed, Straks zullen wij misschien weer samen zijn.…

Onder de avondzon gloeit haar naam na Tussen klokslag en lantaarns brandt een klein, eigenzinnig licht, geen schijnwerper maar een lampje dat je opmerkt als je even stil durft staan. Ans heette dat licht. Ze keek je aan alsof je meer was dan papier, meer dan cijfers in een rij. In haar ogen paste een stad vol zorgen…

Je doodvonnis was getekend. Dat had het gesprek met de arts feitelijk betekend. Een maand of drie hooguit dan was het wel gedaan. Het leek zo kort. Maar je had nog een lange weg te gaan. Toe nemende pijn, zwaardere pillen. Niet meer kunnen werd niet meer willen. Ondraaglijk en uitzichtloos lijden woorden die bij anderen hoorden. Je was jong…

zij zagen het meteen: er is iets met Eva een gloed die op het gezichtje schemerde een ongeneeslijk lachje dat niet van wijken wilde weten ogen die schitterden als zonlicht niet gefilterd door schaduw zo legde zij haar glimlach bloot zo sneed haar lach het ijs door om het lekker te laten smelten vloeibare liefde ongefilterd recht…

Liefde verloren Vergaan in het leven, vergaan in dit bestaan, maar vergeten in mijn hart zal nooit overgaan. Elke keer weer voel ik je liefde door me gaan maar hij voor mij zal altijd bestaan. Zoveel liefde en kracht heeft hij mij gegeven en verlies die hij achterliet. Ik zal dit nooit kunnen verwerken en nooit meer zonder jouw kunnen bolwerken…

Regen knaagt weer aan het raam. Het onbenoembaar late blauw kwam vroeg vandaag. En bedolf de straat met duister. Windloos weer, ik luister bij de zwakke lamp. En hoor de kluiten op jouw kist. Toch ritselt hoop in dit gemis. Ik zag een late aster op je graf. Straks wordt het geruimd. Maar liefde is nooit af.…

Ik denk na wat ik zeggen wil Meer nog, wat wil ik doen Opstaan, mijn routine Droomde dat ik in het buitenland Mijn jas in een grote winkel vrijwillig afgaf Nu zonder geld, identiteit Hoe verder nu, denk ik nu Een dag is het voor de uitvaart Ik denk aan foto bij de vuurtoren in Urk Wij met ons vriendinnen clubje stonden we daar De…

Naar De Vecht (1909) van Frans Bastiaanse Er staat een telefooncel in het park verlaten, verbleekt blauw met verweerd glas staart hij blind; laat rondom zwermen smartphones ijdel praten, géén treedt nog binnen, hooguit een spelend kind. Maar vroeger troonde hij op pleinen en straten, was onmisbaar zijn rol, kleingeld werd vlot geïnd; dienstbaar…

De oude man is krom gaan lopen. Zijn wervels drukken op elkaar. Ooit was hij kind. Nu heeft hij staar en moeite om zijn das te knopen. Dat doet het klimmen van de jaren. Hij houdt hun aantal niet meer bij. – Het zal wel goed zijn –, zegt hij blij en dwarrelt verder door de blaren. Soms moet hij thuis worden gebracht; geen flauw benul meer…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

Dat alles zo anders was en ik zo ben geworden. Omdat wat was zo anders is geworden en ik zo bleef zoals ik was werd alles anders. Ik ging niet mee. Ik kon het niet. Ik deed alsof. Ik doe zoals ik deed en dacht. Ik loop maar wat verdwaal in hoe het anders werd. De weg naar huis Is er niet meer.…

Een hemels verdriet, een tastbare herinnering, naar wat was. Geen vergeten, geen herdenken. Je draagt het bij je. Geen ceremonie, geen afsluiting. Het gaat niet weg. Je bent niet alleen. Eenzaamheid. Het aanraken. Beroeren. De stilte. Wie schön ist die Jugendzeit? Een hemels verdriet, een tastbare herinnering…

en nu nog maar de woorden in gedichten ten onder laten gaan alleen nog maar luchtig schrijvend niet bezwaard met woorden vederlicht het lichtend duister binnengaan…

Je bent in alles denkbaar in de pot suiker in de keuken voor de kruidentuin bij het raam nare vergeten herinneringen heimwee naar een nooit en nergens over voetstappen die ik vergeet in het voorbijgaan onder de maan wanneer we kussen tussen regen kom ik je steeds opnieuw weer tegen jouw naam alweer verloren uit mijn naam ben je niet…

HAIKU Scherp wit schuimend mes Doorkliefde hun golflengte Niet meer dezelfde…

Mijn land ruziet met zware gewichten, van uitbuiting, oorlog en strafkamp. De zwijgende stilte vindt zij geen ramp, tussen schep en strop lachen de lichten. De rust die er heerste, blijft wereldvreemd; bommen schilderden het land en het weer. In haar kamer was ik vroeger de heer, nu geeft zij zich aan hem, en is ontheemd. Haar zwakke lichaam…

Er is niets officieels aan het tergend langzaam ouder en ouder worden je ziet sombere leeftijdsgenoten als vleugels met vogels vloeken en vervolgens levenloos wegvallen in het landschap ingelijst onder de grondwet diep begraven pikante rimpels overal.…

Ode aan Pablo Escobar Je werd gepakt door de Amerikaanse overheid Het betekende je dood Je groeide uit tot een held En het Colombiaanse volk was bevrijd Pablo Escobar El Patron…

Ze kloppen zacht aan dichte deuren, hun handen vol met koude lucht. Ze dweilen sporen, vegen harten, weten wat niemand zeggen durft. Er ligt een sleutel in de schaduw, een pistool van zilvergrijs. Niet om te schieten, maar te wijzen op een grens die niemand opeist. Arme Jef en Hans , de geesten, staan te fluisteren in het licht. Ze zijn…

Zal jij het zijn die straks reist naar het einde van de nacht? Of draait het alleen om het thuiskomen en de droeve onmogelijkheid daarvan? Als het licht zich stil tussen de woorden vlijt jij met tong en pen de zinnen schrijft de wereld in fout geruis gekanteld lijkt en jij van verre traag naar leegte kijkt Ben jij het dan die straks vlinder…

De Stilte Na Jullie Hier zit ik alleen in het huis, waar mijn kinderen zijn geboren, waar ze zijn grootgebracht. Elke hoek, elke tegel fluistert jullie naam. Maar ik weet, binnenkort zal het afscheid waaien, waar naartoe—dat blijft de grote vraag. Toch is het een illusie, te denken met gesloten ogen dat jullie hier nog zijn. Alles is…

Was het om die ene jazzkenner te jennen nee hoor, daar wordt hij niet door gedreven wel door een meisje te gaan strikken uit een nogal vreemd zeikerig wijsje met onbestemd gevoel voor erotiek deze herfst liet tal van bladeren vallen in kleuren die de bospaden besmeuren na koude regen tegen heug en meug al zou haar preek verzonnen…

als we stil zijn stil in rouw stil in gemis stil om jou ontstaat verwondering je stem, je lach je warmte je eigenheid stil aanwezig je ziel je troost je liefde je bent er ademloos woordeloos eindeloos als we samen stil zijn in het licht van dansend vuur zie ik je hoor ik je voel ik je stil van stilte stil…

Een wolk schoof voor de maan, en de verlorene gleed tevoorschijn tot aan de tafel bij het bed. Ik twijfelde: ziet zij mij, of lijdt zij nog maar het bestaan van blinde mijmerij om alles wat is vergaan? Toen de maan weer inscheen was zij er niet meer. Wij zijn al zo lang alleen, al sinds jaren her. ---------------------------- uit…

De Hamer van Onrecht Wanneer ik naast je zat, het bed een eiland van stilte, voelde ik de dreun — de hamer van onrecht die zonder waarschuwing viel. Sommigen huilden, hun tranen echo’s van een strijd die al verloren leek. Maar jij draaide je hoofd naar het mijne, je hand trillend, en fluisterde zo zacht dat alleen mijn hart het kon horen…

Het sterven snoeit weer de dikke touwen, laat een spoor van de barre winter na; Ze lamenteert nu, ik bij hem weg ga, met de gasten gaat ze nog niet trouwen. Zijn adem gleed langs tafels en banken; Erbarmde zich om zijn verslagen mond; In gitzwart katoen liep hij in het rond, Op weg naar de linde met haar ranken. Zijn verlangen naar het eind…

Zacht omhooggestuwd vleugels omarmen stilte weg naar het licht toe Verlangen naar een plek waar zachtheid de lucht vult, waar mijn overvolle zintuigen langzaam stilvallen. Een ruimte waar elk geluid fluistert, en mijn geest in stilte mag uitademen. Dromen van een tuin met paden van mos, waar bloemen hun geur aan de wind toevertrouwen.…

Gedichten stromen als stuwend water uit mijn pen als onuitputtelijke huilbuien onmogelijk nog enig andere taak te verrichten jij bent niet meer…

Het paradijs waait open. Nog een keer vluchten wij, En verworden van aas tot prooi. Het huis is gevallen. Bliksem, donder slechts Zijn van het hoge rijk nog over. De dag is geweest. Snel valt de schaduw Over wenkbrauwbogen.…