Netgedichten

netgedicht (nr. 82.690):

nog even - zoals ik ben -

telkens in mijn aftandse nachten
zwerven mijn handen over
haar warme lichaam, ik wil
haar kalmte voelen
op haar naakte huid

haar waarheid is diep
in slaap gezonken, ik
benijd haar - mijn rust is
me eens ontnomen, niet gegund
zelfs niet in mijn allermooiste dromen

hoe langer ik haar betast, hoe meer
mijn adem de weg kwijt raakt, help me
ik wil een eeuwige rust, ‘ k zal
dankbaar zijn aan de dragers
en de vuurmakers, ‘k zal
de bloemen en kransen meenemen
naar mijn volgend begin

naar ik hoop zal
daar de rust zijn die ik zoek
zal het beminnen net als toen,
toen ik nog naast haar lag
en mijn handen ieder plekje
van het lichaam liefkozend streelden