Netgedichten

netgedicht (nr. 84.285):

archaïsme

ik spaar mijn slaap in
een beslag van dromen
tot de nacht mij
toedekt en me laat
rusten in zijn schaduw

zijn duistere blik is
slechts een vermomming, in
wezen is het een gewone dag
die aan het eind een gordijn
langs de zon schuift

nimmer is het wonder
van plezier ingedaald,
achter de luiken die
aan het halfrond mijn
ogen deppen wanneer
tocht deze laten tranen

zo ook, ja…de uren ze duren
ze zeggen vertragen versnellen
dus mijn strategie is ontvankelijk
voor mijn archaïsche wijze
die onbedeeld geen enkele
behoefte waarborgt
voor doel of het vilt
onder de stoel die
de nachten met me deelt