Alle inzendingen over algemeen

Er ligt een koffer onder de grijze stoel, met een herinnering en wat adressen. Er zit ook een kaartje bij van Renesse; van één ervan vertroebelt mijn gevoel. De rit naar de bestemming verloopt goed, soms is er een kuil of een doodsgezicht, een versperring met onheilspellend bericht; tot nu toe vreet er niets aan mijn gemoed. Een borstel…

Er zingt een meisje over briefpapier. De lijnen vaag, de stem een uitroepteken. Ze treedt al op, nu menige paar weken; de straat komt tot leven van haar plezier. Haar voetjes dansen langs de witte zwanen, die in het prille uur hun intrede doen. Ze kust het buiten wakker met een zoen, en boven haar ontwaken zacht de manen. Haar adem componeert…

Als er geen mensen waren, Was op d’aarde louter vreê, Geen oorlogen van barbaren, Geen vervuiling van de zee. Geen handelstwisten, Geen landjepik, ieder zijn deel, Geen armoede die d’rijken beslisten, Elke plant en dier in ’t gareel. Alleen de kennishonger misten, Evenals liefde en altruïsme, maar ook haat en egoïsme, Niemand zich…

ik denk je na en leef door alle dromen heen geheel in lijn met achterstallige toekomst gaande over een afslag in het landschap doorverwezen vanaf ons punt van vertrek zien we onszelf verloren geografische gezien in denkbeeldig nagekomen bestaan als toestand van voornachtelijke spiegeling louter emblematisch vooralsnog…

de bloedvlekken spreiden zich uit als stille explosies op witte muren — een mark rothko zonder god. geen kunst, alleen resten. alleen de gekneusde lichamen van muggen weten nog welk bloed hier stroomde, voor het verdween in stilte.…

De geest van Picasso roert in mijn zak, die zo de Nachtwacht gaat restaureren. Nu moet het Melkmeisje nog wat veren die haar tere mond zet aan een melkpak. Haar borst kan voluptueus worden neergezet, want ze past perfect in een grappige klucht. Maar eerst moet de Nachtwacht worden gelucht en daarna strakgesnoerd in een corset. Zijn kwast…

Elk vogeltje dat door de zon gewekt is Zingt spelenderwijs zoals het gebekt is Doch dit poëem valt daarbij in 't niet Het is geen merel maar een karekiet Een vroege zangvogel zoekt niet naar worm Maar naar een sonnet vol ritme en vorm!…

het water is muziek het schuilt onder de rimpeling van rietbundels een golvende maat van strijkers aangezet voor een bijeenkomst van genodigde gasten met koetsen tuimelen zilveren beslagen hoefnagels tollen wielspaken een lichte melodie op een wijd blad geschreven waar regels elkaar naspelen op de rug van het water gaat een vliesdun tokkelen…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…

vandaag is verboden te betreden want er zijn grenzen hoewel gras geen geheimen kent en het louter in herhaling ligt meestal traag maar niet minder voorspelbaar te verklaren als hellend vlak in toekomend besluit voor zover wij weten…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

je staat alleen op een uitgespreid, verlaten strand. niets om je heen. geen geluid. geen golven op de wilde zee. geen zon, maar wel licht. geen maan, maar een spiegelbeeld in de zee. het water zo hard als beton. en je begint bloemen te plukken op zee.…

Zolang ik leef zal mijn ziel altijd tegen de stroom in stromen, alsof elke stap een weigering is om me te voegen in wat hoort. Misschien is dat wat geloof betekent: blijven hopen dat zelfs de dwalenden ergens een plaats vinden onder het licht.…

Mr Hox. ik sta recht. zonder een woord. ik keek haar aan. verloren ogen, moe van vechten. moe van proberen een advocaat te zijn die een leven kon redden — het jouwe. moe van weer een oordeel vellen over iemand die ze nooit gekend heeft. haar mondhoeken wijzen naar haar oren. een glimlach? een masker? ze blijft staren naar de lege stoel…

mogen woorden abstract zijn zonder betekenis waarom ligt die ene gebeurtenis in woorden vast en de andere niet heeft wel bestaan wat aan herinnering is voorbijgegaan heeft het zin om te schrijven tot gedachten leeg zijn want een gedachte is niet van steen en een zomer geen fotoalbum…

Gezien worden door de kamer die leeg is, waar muren luisteren zonder terug te praten, waar stilte ademt en niets hoeft te zijn. De stoel in de hoek kijkt me niet weg, de schaduw op de vloer blijft bij me zitten zonder vragen te stellen. Dat is genoeg. Want niet gezien worden door een menigte die roept maar niet luistert, die kijkt…

voor een tractor heeft mijn oom me behoed en het slenteren door te diepe sporen ik troostte me met het geluid, het koren dat in de warme zomer was uitgebroed in vervoering werd ik door het staal gebracht die brommend en stoer het fraaie erf betrad zigzaggend ging naar het natuurlijk pad waar de inspanning leunde op halve kracht voor mij…

de kus die ik je geef is meer waard dan de woorden die we niet durven spreken. geen passie, geen spel, maar iets wat blijft hangen in de lucht tussen ons in. het is geen kus die vraagt, maar een die iets vertelt, zonder te weten of je het horen wil. het is de kus van “tot straks” die misschien stiekem voelt als “vaarwel” maar ik zeg het…

nu rug en schouders zich gelden laten zijn zaailingen aan askleurig zand ontsproten verworpen aarde doorkliefd van zingende gaten allen door grind en stoffelijke grond geschoten wat zal van onze dagen blijven hangen zo vluchtig als wederkerend zij zijn nooit meer door een verleden bevangen verscholen in het stenen hart zo kristallijn nu…

Geduldig wachten de beelden zonder handen zonder hoofd Zij zien niet wie hun opvolgers zijn dat schaduw van mensen ´ op hen valt als een zacht laken Ze wijzen nergens meer naar laten alle richtingen als mogelijkheid Spreken zonder mond maken alles weer boetseerbaar…

Dromen uit een andere wereld kunnen soms helder zijn, bedrieglijk, voorspellend soms... met medewerking van Neptunus en medeweten van Uranus Venus is in alle denkbare vormen van jolijt ook voor vruchteloze lustelozen van de vrijpartij... ook schijngestalten terugkerende belagers je in angstzweet badend wakkermakend waar de zondaar…

in de diepte van het heden op leeftijd van afstand op golven van een vooravondlijke luchtstroom niets persoonlijks, anoniem -door de ogen van ‘n venster collectief aanwezig met denkbeeldige gedachte om in deze omgeving de wandelgeest te verlaten terug te keren naar gedaante op het hoogtepunt van toekomst…

plant maar een struik een haag of heg en graaf dat weg wat er niet toe doet tegen staal en beton heb ik mij verzet en kubussen op de metershoge palen haal mij maar uit de weelderige grond waar ik straks van genot zal kraaien volop in jong blad en stam gehuld die ik daarna nog jaren zal dragen knip mij maar niet korter of scheer me weg…

Veel dingen niet meer weten Veel dingen zich niet meer kunnen herinneren Veel dingen vergeten Overrompeld met vergeetachtigheid Voor sommige mensen is Dit ziektebeeld een hele strijd Het lijkt geen pretje als men Door een hersenaandoening Zijn of haar eigen ik verliest Dementie of alzheimer is een ziektebeeld Waar niemand zelf voor kiest…

Kraaien, meeuwen, duiven Ze vliegen echt overal Hoog in de lucht Boven water Boven de stad Maar ze bevinden ze zich ook Op het voet-, fiets- of zebrapad Het zijn gewoon eigenwijze vogels Maar ze zijn prachtig om te zien Maar wees wel voorbereid Kijk goed om je heen Duik even weg als Ze boven je hoofd vliegen Want ze kijken echt…

dit is geen nagekomen bericht maar hard beton hard en ongebeiteld streng maar rechtvaardig, ongeblust toch ben je het toponiem van breekbaar het verborgen kristal in steen je lijkt op een toekomend hemelrijk van potentieel nog te lezen woorden vooralsnog onaangeroerd maar vol belofte er kan nog een tijd komen eensluidend ondeelbaar…

Als ogen konden spreken Maar dat kunnen ze Niet jammer genoeg Sommige ogen hoeven Ook niets te zeggen Sommigen spreken echt boekdelen Een blik zegt mij Meestal al meer dan genoeg…

Ruik de geur van wilde rozen, hoor de koekoek in zijn eentonig lied. Zie een riviertje meanderend stromen, voel de kracht die het leven biedt. Kijk echter ook naar de kinderen die schateren, in oorlogen die niemand na een tijdje nog ziet. Ga naar voren maar steeds vaker naar achteren, een dans om het even een dans om het niet. Leg mijn…

Boven het warschaupact breekt lentelucht het ijs van de oorlog van een halve eeuw de wind uit het westen brengt meer zon dan sneeuw in Berlijn, dat te lang onder tirannen zucht Iedereen weet het maar niemand die vlucht tot Reagan, door kogels geraakt bij z'n hart zei dat z'n starwarsprogram was geklapt en Rusland niet meer…

Soms kom je mensen tegen. Dichtbij, ver weg goedlachs of verlegen. Soms lijkt alles zo luid, Zo stil Zo saai Gelukkig heeft ze nooit gezwegen. De stilte, allemaal rillingen over mijn huid. Links, rechts waar ik mijn hoofd ook draai. Haar lach, humeur, net als fonkelend buskruit In dode stiltes klinkt haar luide lach Boos van binnen maar…