Alle inzendingen over algemeen

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…

zolang het gesprek is verwikkeld met elkaar en anderen volgens uitgesproken gedachten, altijd verwant aan bezigheden het beeld dat nabestaanden hebben van voorouderlijke stambossen in zichzelf te zien, te bevinden ondefinieerbaar voor de verte uit tastbaar aanwezig te zijn in woord en geschrift, te blijven totdat er geen glazen meer…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

Onderwerp: Patstelling Het schrijven heeft niks opgebracht Het is en er is tijd om te bezinnen Andere paden te berichten Het geluid wat te verstillen Arensoog…

we doen zo vaak alsof we doen alsof we blij zijn terwijl we het niet zijn we doen alsof we luisteren terwijl we ergens anders aan denken we doen alsof we het leuk vinden terwijl we er niets aan vinden we willen niemand kwetsen dus we doen alsof maar ons verdriet is echt onze pijn ook ons eenzame gevoel is echt onze angst ook…

weergoden schuilen in portieken gooien handenvol gutsende regen op bewegende paraplu’s gekleurde en zwarte paraplu’s boven gezichtloze levens lopend van verleden naar toekomst waar paraplu’s verdwijnen in tassen en openbare prullenbakken gebruikt als loophulpmiddel vergeten in bussen en treinen zonder paraplu bescherming herkenbare…

Ik wacht terwijl ik zacht praat tot de nacht die naar me lacht En soms als ik wacht met geduld, of minder verander ik ongezien van een rups in een vlinder…

Een geur van vroeger Doet me denken aan toen Een herinnering aan alles Wat ik van plan was te doen Ik denk aan al die plannen En weet het nog heel goed Met een glimlach kijk ik terug Naar die jeugdige overmoed Van alles zou ik gaan doen En dat was toen heel wat Maar het eind van ’t liedje was: Ik liep op het gebaande pad Ik deed wat…

het verslindende veelkoppig monster spert zijn bek wijdopen begerig naar nieuwe ingewikkelde regels bureaucratie is zijn naam het schrijvende monster smult van letters komma’s punten in ellenlange verslagen menselijke ellende beschreven in tijdrovende zinnen in viervoud ze wilde alleen maar hulp voor haar kind…

vast in je schoenen staan rotsvast op blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

er waren eens twee dozen die zaten vol met uren er was een doos met fijne en een doos met nare uren de fijne uren waren boos omdat ze vlug voorbijgingen ze wilden langer blijven maar werden snel herinneringen de nare uren daarentegen duurden altijd heel erg lang de mensen waren daar niet blij mee voor die uren waren ze zelfs bang…

Als ik op een berg zou wonen Zou ik de echo van mijn stem horen Nu zie ik slechts een spinnenweb Rechts van mijn voordeur En het stof op de kachel Je rent naar me toe met je zwarte vacht Je witte pootjes ze doen me aan lucifers denken Ik kan niet anders dan glimlachen…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

de zee kende het geheim en vertelde het aan de golven de golven rolden het naar het strand het strand bewaarde het onder het zand toen kwam de wind het zand waaide hoog op de wind pakte het geheim en bracht het naar de zon de zon koesterde het geheim deelde het met de maan de maan fluisterde het aan de sterren de sterren gaven het…

wielen zijn heel belangrijk misschien klinkt dat een beetje raar maar wielen zorgen voor vervoer ze rollen je van hier naar daar als baby heerlijk ingestopt liggend in de kinderwagen word je overal heengereden ze hoeven je niet te dragen later krijg je een driewieler je beentjes trappen driftig rond wel heel voorzichtig zijn want je ligt…

toen de reformist hervormingen verkondigde de drukker boven zijn letterkast zwoegde de stratenmaker op zijn stamper leunde het wintergraan in de aarde viel zwermden immigranten over steigers en kades uit toen ze samen opliepen met de zacht invallende nacht pakten de eeuwige loop der dingen zich samen nu we in files koppig stil blijven staan…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak geborgen het fel gejaagde waterwild in de strengeling van struiken en vergaande autobanden…

ze reisde met de trein door haar leven de trein stopte op het eerste perron haar schooltijd het was mistig de indrukken uit die tijd waren vervaagd het tweede perron de tijd dat ze werkte plezierig en moeilijk daar was het derde perron haar lange huwelijk dat geen stand had gehouden op het vierde perron bleef de trein…

een bijna lege kapstok twee jassen één voor de kou de andere voor als het warmer is ze zijn allebei van haar ooit was de kapstok vol, barstensvol kinderjasjes, mutsen sjaals, later tienerjassen jassen van haar van haar man er kon bijna niets meer bij langzaam verdwenen er jassen kinderen het huis uit haar man overleden toch…

dubbelportret mijn secundaire aard belet mij onmiddellijk ervaren van gezien, gehoord, gevoeld pas later kom ik bij hoe of wat is binnengekomen je beelden gaan er niet meer uit dus dat zit wel goed ik poog te zeggen dat ik van beelden van mensen hou die ze tonen zoals ze zijn die zijn zoals ze zijn dat ik van uitvergrote perfectie…

in de baan van de laatste zonnestraal dansen de stofdeeltjes hun dodendans nog zijn ze zichtbaar voelen ze de warmte de kilte nog even ver weg dan komt de kou steeds dichterbij de zon verdwijnt de stofdeeltjes zijn weer onzichtbaar ze verlangen terug naar de zichtbare acceptatie van hun zijn tot ze moeten vluchten…

Ik hang hier aan een knoestige oude eik want mijn schepper wil niet over me waken uit zijn handen komen nu voorname zaken die hem overbekend maken en zeer rijk hij vulde mij op met hooi en wat takken het land had zo zijn eigen geschiedenis onder mij ontsprong een hele mooie lis de natuur had het voorjaar al te pakken de kerk bleek plots…

ik wil die dag terug die dag dat ik schuldloos genoot van het nietsdoen die dag dat volle blocnotevellen met lijstjes nog-doen-klussen onzichtbaar waren opgeborgen achter dichte deuren geen doe-eens-wat-geschreeuw te horen die dag dat ik de maatschappij vakantie gaf mezelf wentelde in een leegte zonder moeten die dag dat…

er waren eens vier kleuren rood, blauw, geel en groen die hadden heel vaak ruzie het gebeurde in elk seizoen de ruzie ging er altijd over wie de mooiste kleur nou was ieder vond zichzelf het mooist dat was helder, helder als glas ik ben de allermooiste zei rood heel eigenwijs ik ben de kleur van liefde en verdien de eerste prijs nee…

Ik staar naar het plafond Denk terug aan hoe het ooit begon Aan de herinneringen die ik nog zo goed weet Wat ik zoal als heel klein meisje deed Leren fietsen tot ik weer heel hard viel Mijn vader dan vroeg om toch maar weer een extra wiel De lieveheersbeestjes en pissebedden Die ik van de grote spinnen wist te redden De vlinders die ik…

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

de merel die fluit op het huis is veel meer dan het huis de merel wereld het huis hok…

Accepteren moet je leren Dat gaat niet vanzelf Het is beter dan te zwemmen tegen de stroming in Waar jij niet doorheen komt Jij duur voor moet betalen Geen winst uit zal behalen Dus leer te "accepteren" Ook al is het moeilijk om te "leren"…

ze zou vrij willen zijn als een vogel in de lucht haar problemen willen bekijken in vogelvlucht ze zou niet meer gevangen willen zijn in haar gedachten niet meer alles willen doen wat ze van haar verwachten ze zou zichzelf willen leren tevreden te zijn met alles wat er is niet meer te verlangen naar datgene wat ze mist ze zou…