Alle inzendingen van Wijnand Raben

Het leder is van zijn voet gesneden, aan het uiteinde huist breekbaar steen; zijn tegenslag dwaalde in wat verdween, de herfst heeft zijn huid tot nu gemeden. Een rap tempo kon hij niet meer inkopen; nu dolen gestrompel, verdriet en leer; zijn oude huid komt nog niet in verweer en blijft op een voorspoedig herstel hopen. De winst kon men…

Verlaat de schijn en wees niet conventioneel, of benijdt u werkelijk een stoffig leven? voor vreugd hebt u zo vaak uw ziel gegeven zij hoort, zoals ik zie, in uw geheel. Een masker hoeft u niet meer te dragen. Bij uw kleren zwijgen stil de gordijnen. Voor mij hoeft u niet meer te verschijnen, of verschuilt u zich achter hoge kragen.…

Ik ben een mens die leeft van geluk, voorspoed; de weg naar ontzegging en verboden goed, naar het begin heb ik dikwijls gewroet. De wereld herrees toen ik je had ontmoet. Als een dunne jas zat je om mijn huid, beschermd tegen leugens en een fout woord. Ik mocht je – en wat ik van je had gehoord, dat ik je dichtknoop, blijft mijn besluit.…

ik ben ouder dan mijn schaduw en gewicht, betekenis die nauwelijks valt te grijpen. aan een goed begin hoor je te slijpen — tot nu toe is op verjonging geen zicht. de grove lijnen kaderen mijn jaren, vormen het vlak tussen taal en een zucht. voor het afsterven ben ik nog niet beducht — de donkere lucht zal zeker klaren. ik bleef mezelf,…

Het strelen van zijn lijf is moeder verleerd, dat al een week lang in de steigers staat. Ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat; hem beminnen heeft ze zich afgeleerd. Met zijn verzorging begint ze nog niet. De stenen lijken broos, het hout vrij zwak. Eens voelde zij zich bij hem op haar gemak; nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied.…

Ik pas niet in mijzelf en andermans vormen, voldoe niet, ontwijk telkens weer uw vraag. Meet me, en stoor u niet aan mijn geklaag, we hanteren beiden dezelfde normen. Bouw mij maar tot iets moois of van ontzag, iets dat in het licht van nabijheid past. Tot nu toe ben ik niet door u verrast, dus vraag ik of u mijn bouwsel wel mag. Toepasbaar…

Er ligt een koffer onder de grijze stoel, met een herinnering en wat adressen. Er zit ook een kaartje bij van Renesse; van één ervan vertroebelt mijn gevoel. De rit naar de bestemming verloopt goed, soms is er een kuil of een doodsgezicht, een versperring met onheilspellend bericht; tot nu toe vreet er niets aan mijn gemoed. Een borstel…

Er zingt een meisje over briefpapier. De lijnen vaag, de stem een uitroepteken. Ze treedt al op, nu menige paar weken; de straat komt tot leven van haar plezier. Haar voetjes dansen langs de witte zwanen, die in het prille uur hun intrede doen. Ze kust het buiten wakker met een zoen, en boven haar ontwaken zacht de manen. Haar adem componeert…

Mijn vader wil zijn zwakke stem verpakken. Voor haar is hij niet sterk en muzikaal. Nog vorig jaar bekleedde hij het lokaal, nu zucht hij als de wind door oude takken. Hij omfloerste de winter die ontbrak, het geluk van ons, dat leefde hand in hand. Heel soms dook hij op in een vergeelde krant, nu stapt hij uit zijn zo vertrouwde pak. Eens…

De geest van Picasso roert in mijn zak, die zo de Nachtwacht gaat restaureren. Nu moet het Melkmeisje nog wat veren die haar tere mond zet aan een melkpak. Haar borst kan voluptueus worden neergezet, want ze past perfect in een grappige klucht. Maar eerst moet de Nachtwacht worden gelucht en daarna strakgesnoerd in een corset. Zijn kwast…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

In mijn land bloeit alleen maar gedoofd licht de schaduw volgt mij bij elke stap weer heen De huizen spreken soms, en tonen hun gezicht En ik verdwijn in zwijgen als een steen Ontstoken wordt er niets meer, zelfs geen gesprek De dagen sluieren eindeloos voorbij Een ontmoeting bergt men op in een gebrek Alleen het water klinkt nog zij aan zij…

mijn reisgezel reist nu met mijn vragen een paar zaken die nog niet zijn verpakt ik vind hem aardig soms wel iets bekakt over mij had hij niet veel te klagen wat hij deed voelde moeizaam en uitverkocht kroop maar zelden van zijn brede schouders af het denken maakte hem futloos en bekaf en blindeerde de antwoorden die hij zocht ze waren er…

voor een tractor heeft mijn oom me behoed en het slenteren door te diepe sporen ik troostte me met het geluid, het koren dat in de warme zomer was uitgebroed in vervoering werd ik door het staal gebracht die brommend en stoer het fraaie erf betrad zigzaggend ging naar het natuurlijk pad waar de inspanning leunde op halve kracht voor mij…

Op Godsakker, daar fluisteren de bomen, ze spreken zacht over de dood van de man. Hij verstoorde hun kalme, vaste plan; wat hij verlangde, stierf in zachte dromen. Ze wilden hem niet op het weidse land, of achter de struik bij de oude kerk, waar mos en onkruid kerven in de zerk, en schimmen fluisteren met hun nieuwe klant. Het land kon hij…

plant maar een struik een haag of heg en graaf dat weg wat er niet toe doet tegen staal en beton heb ik mij verzet en kubussen op de metershoge palen haal mij maar uit de weelderige grond waar ik straks van genot zal kraaien volop in jong blad en stam gehuld die ik daarna nog jaren zal dragen knip mij maar niet korter of scheer me weg…

ik dwaal door stille kamers van haar huis waar zij mij had ontmoet en ik werd gekust ze troostte mij en stelde mij gerust het onderkomen voelde als mijn thuis om haar te bereiken was een zware weg waar ik samenwoonde met haar gebrek ik streek de vouwen glad in ons vertrek waar ik verbleef zonder enig overleg nu ik er ben geniet ik van het…

ik ben autistisch,toch wil ik je spreken uitvouwen zodat je mijn probleem verstaat dat heel af en toe je een detail ontgaat zijn redenen om je voor begrip te smeken natuurlijk pas ik niet in een gewone laan waar jongeren openbloeien en spelen liefde en boeiende gesprekken telen en uitvoeren wat ik zelden heb gedaan onmeetbaar ben ik niet…

uit haar as haal ik mijn innige wens zoals ze is verstrooid het gazon begroet de herinneringen drapeert doet mij goed en is wonderschoon maar tevens ook intens dat ze is ontsnapt uit het vluchtige bestaan die haar niet met fijne strelingen voeden maar haar voorzag van barre tegoeden was mij overduidelijk niet ontgaan vroeger kleedde ze zoals…

mijn stiefmoeder baart weer een bastaardkind dat ze door het turbulente leven sluist teder aankijkt, verzorgt - al wordt hij verguisd hij hoopt dat ze geen onwaarheden verzint uit een blok essenhout moet hij gesneden zijn licht gekloofd, wel met een stralend gezicht ze voelt dat het hout goed in haar handen ligt de rimpels bij de ogen plaatst…

Mijn gebed heb ik aan de kerk verpand die haar uit mijn innerlijk wou stelen de inhoud is rein en gaat nooit vervelen ook als wat er gepredikt wordt niet landt Ik heb haar woorden graag berekenbaar zodat ze onder mijn huid kan kruipen tergend traag naar de handen kan sluipen en me laat denken aan een oud gebaar ze oogt fragiel en eenvoudig…

het blauwt nog niet aan het hemelgewelf de boventonen staan in het vale grauw voorlopig ligt de stad in ochtenddauw de lucht ploetert al dagen met zichzelf het lukt haar niet de pleinen te versieren de bewolking biedt haar streven tegenwicht dat geeft de straat een somber aangezicht ook mensen zijn maar moeilijk te plezieren ze slaagt…

deze treinreis is een oneindig gebed van smerige perrons en gebrekkig staal het tierige groen heeft ook zijn verhaal ik geniet van dit wonderschoon boeket het is vooral hoogbouw die met me reist zich heeft geworteld in het stadse land dat een pagina krijgt in de ochtendkrant waar een critica op haar schoonheid wijst een herfstig park schuift…

mijn kleindochter beaamt mijn begaafdheid als ze een gedicht uit het boek voordraagt schommelend de ongerepte natuur plaagt die een enkele hoofdstuk niet heeft erkend grove taal geschiedt niet in mijn schrijven stroomt niet over de lijnen van het papier haar mond vermaakt zich met het plezier dat maar zelden tot het eind wil blijven ze…

ik herken de sporen in het akkerland de ijskoude winter die er heeft gezaaid ze droeg koren, tarwe en werd verfraaid nu heeft ze alleen hem als onderpand in haar kamers huist men al dagenlang waar geveegd werd op het vergane tapijt dat mossen, en menig paddenstoelen slijt en dichte mist had als enige behang mistroostig oogt mijn bewonderde…

de fauteuil spant strak om haar frêle lijf hij draagt haar het liefst op een mooie dag over zijn rimpels doet ze geen beklag het raam bij de tuin is sinds kort zijn verblijf ze houdt van het panoramisch uitzicht het madeliefje die uit haar knop springt het voorjaar die haar liefdevol bezingt en inlijst in het opkomend ochtendlicht zijn strakke…

ik knip een stukje uit mijn dagelijks bestaan speld haar op degene die ik zo graag mag de dagen vervliegen en ik voel ontzag onze handen gaan een verbintenis aan ik ploeter door de lijntjes van haar hand terwijl ze de nacht van mijn gezicht afstrijkt ze voelt nog mijn vele angsten zoals blijkt samen turen we weer naar dezelfde kant mijn…

de buizerd is uit haar nest gevlogen en spiedt het herfstig tafereeltje af van de bezoekers aan een oud graf die door de welvaart waren bedrogen ​​​​​​ze stonden allemaal achterelkaar wachtend tot ze de tekst konden lezen zijn daden waren uitvoerig geprezen in zijn leven zag hij geen enkel gevaar een mooie stenen vogel had hij gemaakt…

haar lichaam is als een verwaarloosd woud dat door de echtgenote werd geprezen haar gebrek kan de hebzucht genezen tot heden toe wordt er nog niet verbouwd er waren nog plekjes voor een samenzijn waar een streling of zoen zich vermaakte met de tere huid die regelmatig staakte en de imperfecties kende van de pijn geen één beminde zoals…