Alle inzendingen van Wijnand Raben

buig maar over mij heen en verknip maar de bloemen want zal de wereld nu berusten in wat haar wordt opgedragen zie mijn rust niet als een vlucht zal nu nog niet eeuwig slapen straks zet ik een kruis door dit vers ja de wereld opent weer haar deuren het leven werd voor mij geschetst deuren voor maandenlang gesloten ik berustte in wat was…

daarginds zie ik de goederentrein wie weet zitten oom en tante er ook bij hij toeft voorbij weilanden en is zo nabij dat ik denk verdomd dat wordt een gaaf refrein het eerste couplet bijna op het papier mis er nog een lekkere break er in er mag geklapt worden voor dit formidabele gezin want al spoedig krijgen wij ze in het vizier waarom…

ik was ooit een wereldberoemde bokser lag nooit langer dan acht tellen op de grond de scheidsrechter bekeek mij aandachtig en vond mij daarna steeds vreemder en onorthodoxer een leren jack en sjaal droeg ik op straat want ik was één met de muziek en huizen de beschilderde muren en verroestte buizen waar ik dacht aan mijn jeugd en goede raad…

er is geen wereld om in te sterven een ouder of iemand die jij verkoos je was onzeker en dacht na een poos dat je wist wie wat van je mocht erven niemand begreep jou en wist wie je was en hoe jij daar alleen zat en bromde maar je was anders en verdomde dat iemand begreep wat zij zo net las je tikte op tafel en keek naar die ander en…

ik zag een SS'er bij een graf vol doden die zijn gezicht en handen verschoonde hij lachte en boog zich over een gekloonde want al wat fout was werd hem verboden dagen achtereen was hij bezig in de barak waar kinderen en volwassenen werden geknipt een enkeling was kaal een ander raakte geflipt toen hij ze streng en bestraffend toesprak van…

er is geen toekomst voor jou en die ander waar je heen gaat dat merk ik dan wel maar blijf maar hier en langer als een tel want ja hij kan en jij wil dat ik verander het gebeurd niet snel maar dat wist je al heb ook mijn kuurtjes en mankementen de onlangs opvoerde bombardementen waren meer de som der delen of toeval maar jij wou…

soms ontdek je het leven zoals het moet zijn niet te overdreven maar eigenlijk normaal want we willen als het kan allemaal verlost zijn van verdriet en innige pijn je probeert iets nieuws uit of treurt want hoe vul je iets in wat onbereikbaar en eigenlijk zo goed als het kan ongenaakbaar is voor hen die zwijgt en soms zeurt maar je erkent…

jij bent eenzaam en zit bij een open raam aan een tafel bij iemand die je graag mag waar gezeurd werd dat ik vaak naast je lag en je klagerig sprak ach ben je monogaam je dacht hij had mij al die tijd toch lief of was het anders en heb ik mij vergist een kist,een pot verf,en een lik vernis wordt dan vast en zeker een gerief maar je had geluk…

wat verteld wordt dat is afwachten maar het zal wel iets bijzonders zijn je zal het na verloop van tijd wel horen maar hoe bereid ik mij voor op de herfst de natuur toont al wat schakeringen maar het land ligt er nog vredig bij wat gebroken takjes een geknakte steel vertellen dat de storm is geweest het was een heel tafereel je…

ik heb mij weer hervonden en het is goed niet dat ik het vervelend vond of verkeerd het was juist fijn dat ze zei je bent geleerd en wat je nu doet getuigt van wat moed maar ik bemerkte ook wel de grove fout en al datgene wat aldoor teisterde en dit of wat ik het liefst wou weigerde liefde was meer dan arbeid onderhoud de vraag was moest…

ik zou haar graag willen beminnen als een zin uit een spannend boek dan las ik menig woord en zinnen en wist dit is wat ik nog steeds zoek maar ze bleef onzichtbaar en timide kwam maar af en toe op de voorgrond vond mij een beetje onnozel en stupide toen ik haar nog niet had doorgrond ze ging van mij weg en was er zelden niet aan de oever…

het wordt snel weer zomer waar de hoedjes wuiven de stranden zich herschrijven zodat ze blijven beklijven ik jou meeneem naar de meeuwen achter het hekje van welgeleden waar de nonnen pijn leden door het gegesel velen eeuwen maar ik wou je zo graag bedanken voor de dagen van de afgelopen zomer waar ik bijtijds was bekomen van al die…

ik ken het vervallen graf lieflijk kind waar ik ooit voor stond met mijn klas het wordt door bloem en mos bemind ja er groeien zelfs pollen en gras het lag achter het opgehoogde puin tussen de oever en de versleten brug waar ik zat en krabde op mijn kruin en dacht er is vast wel een weg terug maar nu kijk ik uit over de vlakte en…

er zit schoonheidscreme in het glazen potje het wordt door vele mensen dagelijks gebruikt wat smeren op gezicht of achter de oren en spontaan krijgen ze een opgemonterd gelaat ik ga er om de week mee naar de drogisterij laat dan het potje tot aan de rand afvullen en vraag na het gedane van de medewerkster of zij een likje tussen neus…

ik ken de wereld niet zoals mijn ouders haar zagen nog bewoond door de ongerepte rijke natuur het waren de verbouwingen en de velen afbraken die mij vormde tot de mens die ik voor hen was in menig boek zag ik het prille voorjaar de velen knoppen bovenaan aan de stelen het zou zeker nog wel enkele weken duren voordat ze in volle glorie aan…

mijn vader is zo juist vertrokken op zijn pak lag een beetje stof in zijn borstzak zat een schrijfblokje waarin hij al veel geschreven had hij leek gelukkig en zeer tevreden was zich nergens meer van bewust zelfs de storm over het strand plooide niet zijn verweerd gezicht ik bevond mij dikwijls in zijn kamer keek door het raam naar de…

er is een boom aan het land ontworteld hij ligt voor een huis en een dorre tuin zijn takken raken de deuren en ramen waar jij vele winters vaak achter zat je bleef er uren zitten tuurde voor je uit schilderde met je camera en luisterde naar de regen en het geselde van de wind die de oude treurwilg tot vallen bracht maar nu wandel ik en…

de aarde is al weken verzopen er rijdt geen boer over het land het enige wat je ziet is water verrotte gewassen en een krant soms zijn er kinderen die spelen of ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

er staat een man in de polder een shagje te draaien verweerd oogt zijn gezicht in het opkomende duister belangstellend kijkt hij naar boven waar raven en kraaien zich van boom tot boom verplaatsen het is een meeslepend spel in de immense vlakte waar lelies op de graven liggen en de jeugd in vroegere jaren stadspanden en oude muren…

buurman mag ik je zo wat vragen heb je nog stoelen voor het gasthuis het zal je straks zeker behagen van wat er ligt bij het fornuis er zijn toch wel voldoende koekjes en je doet ze toch in de trommel want het vuil in al die hoekjes geeft een ontzettende rommel wat ga je het eerst presenteren wordt het een koek met een suikerlaag of denk…

in dit huis heb ik gewoond verhalen gehoord het erf zien sterven. het is een gedeelte van mijn leven waar ik jeugd en kattenkwaad aan de kapstok hing ik voelde mij er vrij zat aan de tafel keek naar de kerk en drogisterij nu sterft het in het dorp dat ooit een zomers ansicht was…

er ligt een kind op de bank te slapen en te dromen stoor haar maar niet gister is haar oma overleden ze legt bloemen op de kist zingt het lievelingswijsje leest een gedicht voor van bloesems aan de bomen een mooi gezicht heeft zij dat rust op een kussen ze was er niet bij toen oma zich verzoende met de eeuwigheid…

daar liggen wat foto's van moeder aan de Maas hoorde ze mij lachen toen ik mij achter het riet verschool ik sprak haar graag wanneer ze neuriënde bij de wijn haar jas over de schouder hing wanneer ze Maria Callas wou zijn ze lachte en wenkte zwaaide de trein uit haar man oogste in de oorlog zij bij licht en rode wijn ik zag haar…

ik ben een beeldhouwer maak armpjes voor een kind geef het tevens beentjes en een mondje voor de pret volmaakt hoeft het niet te zijn want mijn mond staat niet recht spreekt onvolkomen woorden en kwijlt als een dronken gek ze lachen de mannen en vrouwen die gluren door de winkelruit want ja ik ben anders dan hun kroost dat zich verschuilt…

dag vader hier is uw zoon ik heb papier en een potlood maak maar een schets van de wilde eenden in de lucht ze worden vast vloeiend van lijn of komt er een onderbreking bij alles wordt onnodig verfraaid er is weinig nostalgisch aan lukt het een beetje met de schets of glijdt het potlood langzaam tussen duim en wijsvinger weg dag vader…

de doden praten niet ze zeggen zo weinig hoor je de trein ze rijdt een station verder waarom zeggen ze niks het is alleen de wind die wat geluid veroorzaakt ik wil met ze praten kun je mij wat namen geven ze zullen vast wel een moment vrij hebben het is stil buiten ik zie de bomen en de sloten de doden praten niet ze kijken alleen…

daar staat een bloeiende linde ze is een beetje rank ik zou haar willen voelen om te weten hoe ze het land beschrijft voor haar zou ik willen zitten met een kleed en picknickmand broodjes met jam besmeren en genieten van het weidse land trots staat ze tussen wat beuken genietend van de voorjaarswind en geeft een beetje bloesem aan een…

is er nog boerenkool een flinke struise meid of moet ik ploegen op dit verdorde land zeg het maar dan rooi ik alles weg haal tarwe van het land lachen doe jij niet wanneer ik denk aan vlas en kikkers die zich vleien in het kletsnatte gras ik had honger voor een dag lustte wel een bord of twee totdat ik duidelijk zag het is enkel…

dag mijn liefste op zolder het huis wordt binnenkort verbouwd in de kamer staan geraniums met eraan een kaartje ik hou van jou verzorg ze maar goed de grond moet vruchtbaarder zijn dan het stof waar mijn vriend in bijt ik ga naar pa buiten het dorp die met het voorjaar stoeit er al weken in verblijft hij lachte een beetje om mij toen…