Alle inzendingen van Wijnand Raben

met je driewieler hou je Max nog bij, en zelfs een Boeing of een Concorde, zelfs die honderd meter hoge horde bracht pijnlijke scheuten in mijn zij. hoe vaak hou jij een pitstop, rust je uit, droomt staal en rubber van een zachte doek, jubelt de bel bij ieder warm bezoek, en staakt de straat na een fout besluit. die overwinning wilde jij…

Ik ben een trekpop, het bleke touw. Het klosje dat mijn trage pas bezit; het kostuum trekt zich aan, is goed van snit; mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw. Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend; ik pak stof, een heerlijke dialoog, hou van het verdiende applaus, het betoog; mijn meester die mij avonden bedient. Ik voel mij weleens…

Kunnen wij een gesprek met u voeren, over de hal en kamer die zo beklijft, de jeugd die strompelig achterblijft en naar uw gave gezicht blijft loeren. Onze huiden dromen van pril voorjaar, de sfeertekening van de lichtblauwe lucht; voor intense kou blijven we beducht, niets is mooier dan een hemels gebaar. Nu klooft zij zacht de uitgeklede…

Mijn land ruziet met zware gewichten, van uitbuiting, oorlog en strafkamp. De zwijgende stilte vindt zij geen ramp, tussen schep en strop lachen de lichten. De rust die er heerste, blijft wereldvreemd; bommen schilderden het land en het weer. In haar kamer was ik vroeger de heer, nu geeft zij zich aan hem, en is ontheemd. Haar zwakke lichaam…

Het sterven snoeit weer de dikke touwen, laat een spoor van de barre winter na; Ze lamenteert nu, ik bij hem weg ga, met de gasten gaat ze nog niet trouwen. Zijn adem gleed langs tafels en banken; Erbarmde zich om zijn verslagen mond; In gitzwart katoen liep hij in het rond, Op weg naar de linde met haar ranken. Zijn verlangen naar het eind…

Het kruis van Mussolini is verhuisd; hij logeert nu op de duivelse aarde. Kijk hem lachen, naar het kind en de gaarde, zo te zien wordt hij niet door ieder verguisd. Over macht en vrouwen mag je niet praten; zijn verlosser heeft hemelse handen, en ook nog eens uitstekende banden met hen die toen op de zetels zaten. De oorlog legt zich zwaar…

Er ontbreekt een steen, tussen de stenen, Zijn zwakke huid is in de wijk bekend. Hij had zeer diepe schrammen, ongekend, op hem rustte mijn voeten en tenen. In de nieuwbouw kon hij pijnlijk aarden, zijn metgezellen scholden hem vaak uit. Veel liever had hij de plant met zijn kluit dan de stoep dichtbij hem, zonder waarde. Zijn ouderlijk…

Moeder draagt de zorgen in haar jassen, ziet zichzelf als een ballon zonder lucht. Vroeger leek ouder worden een gerucht, nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen. Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit, naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg. Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg, terwijl de winter danste langs de ruit…

Er kronkelt een romance door de woestijnen, een hart dat weer met haar en mij mee vloog. De lucht spiegelt, houdt weer haar betoog — in ’t slapend land zoekt zij de lijnen. Een sonate houdt wacht, stemt tot denken, speelt met de vlakte en de sombere lucht, ze ergert zich aan zijn zwakke gezucht en de niet bij passende geschenken. Soms…

lees jij ook de vliegers en de strepen, de gebreken van flats en oude huizen, of kronkel jij door as langs de buizen, wat ik vroeg heb, heb je vast begrepen. ze ademt amper de lievelingsstek waar het draad zich wikkelt rondom een schaar, de grond zich voedt met sporen, versleten waar, en ochtendlicht weer dwaalt naar onze plek. zij is een…

Er wordt een lob gemaakt, hoog in de kosmos; hij is perfect en doet aan zijn verzoek. Eindelijk verbrak hij de zwerende vloek, want de voetbal kreeg de perfecte cross. Als dribbelaar slalomde hij beslist niet; met zijn voet volmaakte hij het gebed van het kind, dat het thuis niet had gered, en gejammer en weemoed naliet. Aandacht was zijn…

er valt een helicopter naar beneden, zo te zien kan mijn vlieger er al bij. zijn staart beroert de klaver in de wei; het ongeluk is op maat gesneden. aan de flanken rust wat koper en puin, binnen rimpelt het leer tegen het stuur. een onderzoek is niet nodig en duur; hem rest enkel een uitvaart naar het duin. zijn gewrongen blik is pijnlijk…

Het leder is van zijn voet gesneden, aan het uiteinde huist breekbaar steen; zijn tegenslag dwaalde in wat verdween, de herfst heeft zijn huid tot nu gemeden. Een rap tempo kon hij niet meer inkopen; nu dolen gestrompel, verdriet en leer; zijn oude huid komt nog niet in verweer en blijft op een voorspoedig herstel hopen. De winst kon men…

Verlaat de schijn en wees niet conventioneel, of benijdt u werkelijk een stoffig leven? voor vreugd hebt u zo vaak uw ziel gegeven zij hoort, zoals ik zie, in uw geheel. Een masker hoeft u niet meer te dragen. Bij uw kleren zwijgen stil de gordijnen. Voor mij hoeft u niet meer te verschijnen, of verschuilt u zich achter hoge kragen.…

Ik ben een mens die leeft van geluk, voorspoed; de weg naar ontzegging en verboden goed, naar het begin heb ik dikwijls gewroet. De wereld herrees toen ik je had ontmoet. Als een dunne jas zat je om mijn huid, beschermd tegen leugens en een fout woord. Ik mocht je – en wat ik van je had gehoord, dat ik je dichtknoop, blijft mijn besluit.…

ik ben ouder dan mijn schaduw en gewicht, betekenis die nauwelijks valt te grijpen. aan een goed begin hoor je te slijpen — tot nu toe is op verjonging geen zicht. de grove lijnen kaderen mijn jaren, vormen het vlak tussen taal en een zucht. voor het afsterven ben ik nog niet beducht — de donkere lucht zal zeker klaren. ik bleef mezelf,…

Het strelen van zijn lijf is moeder verleerd, dat al een week lang in de steigers staat. Ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat; hem beminnen heeft ze zich afgeleerd. Met zijn verzorging begint ze nog niet. De stenen lijken broos, het hout vrij zwak. Eens voelde zij zich bij hem op haar gemak; nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied.…

Ik pas niet in mijzelf en andermans vormen, voldoe niet, ontwijk telkens weer uw vraag. Meet me, en stoor u niet aan mijn geklaag, we hanteren beiden dezelfde normen. Bouw mij maar tot iets moois of van ontzag, iets dat in het licht van nabijheid past. Tot nu toe ben ik niet door u verrast, dus vraag ik of u mijn bouwsel wel mag. Toepasbaar…

Er ligt een koffer onder de grijze stoel, met een herinnering en wat adressen. Er zit ook een kaartje bij van Renesse; van één ervan vertroebelt mijn gevoel. De rit naar de bestemming verloopt goed, soms is er een kuil of een doodsgezicht, een versperring met onheilspellend bericht; tot nu toe vreet er niets aan mijn gemoed. Een borstel…

Er zingt een meisje over briefpapier. De lijnen vaag, de stem een uitroepteken. Ze treedt al op, nu menige paar weken; de straat komt tot leven van haar plezier. Haar voetjes dansen langs de witte zwanen, die in het prille uur hun intrede doen. Ze kust het buiten wakker met een zoen, en boven haar ontwaken zacht de manen. Haar adem componeert…

Mijn vader wil zijn zwakke stem verpakken. Voor haar is hij niet sterk en muzikaal. Nog vorig jaar bekleedde hij het lokaal, nu zucht hij als de wind door oude takken. Hij omfloerste de winter die ontbrak, het geluk van ons, dat leefde hand in hand. Heel soms dook hij op in een vergeelde krant, nu stapt hij uit zijn zo vertrouwde pak. Eens…

De geest van Picasso roert in mijn zak, die zo de Nachtwacht gaat restaureren. Nu moet het Melkmeisje nog wat veren die haar tere mond zet aan een melkpak. Haar borst kan voluptueus worden neergezet, want ze past perfect in een grappige klucht. Maar eerst moet de Nachtwacht worden gelucht en daarna strakgesnoerd in een corset. Zijn kwast…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

In mijn land bloeit alleen maar gedoofd licht de schaduw volgt mij bij elke stap weer heen De huizen spreken soms, en tonen hun gezicht En ik verdwijn in zwijgen als een steen Ontstoken wordt er niets meer, zelfs geen gesprek De dagen sluieren eindeloos voorbij Een ontmoeting bergt men op in een gebrek Alleen het water klinkt nog zij aan zij…

mijn reisgezel reist nu met mijn vragen een paar zaken die nog niet zijn verpakt ik vind hem aardig soms wel iets bekakt over mij had hij niet veel te klagen wat hij deed voelde moeizaam en uitverkocht kroop maar zelden van zijn brede schouders af het denken maakte hem futloos en bekaf en blindeerde de antwoorden die hij zocht ze waren er…

voor een tractor heeft mijn oom me behoed en het slenteren door te diepe sporen ik troostte me met het geluid, het koren dat in de warme zomer was uitgebroed in vervoering werd ik door het staal gebracht die brommend en stoer het fraaie erf betrad zigzaggend ging naar het natuurlijk pad waar de inspanning leunde op halve kracht voor mij…

Op Godsakker, daar fluisteren de bomen, ze spreken zacht over de dood van de man. Hij verstoorde hun kalme, vaste plan; wat hij verlangde, stierf in zachte dromen. Ze wilden hem niet op het weidse land, of achter de struik bij de oude kerk, waar mos en onkruid kerven in de zerk, en schimmen fluisteren met hun nieuwe klant. Het land kon hij…

plant maar een struik een haag of heg en graaf dat weg wat er niet toe doet tegen staal en beton heb ik mij verzet en kubussen op de metershoge palen haal mij maar uit de weelderige grond waar ik straks van genot zal kraaien volop in jong blad en stam gehuld die ik daarna nog jaren zal dragen knip mij maar niet korter of scheer me weg…

ik dwaal door stille kamers van haar huis waar zij mij had ontmoet en ik werd gekust ze troostte mij en stelde mij gerust het onderkomen voelde als mijn thuis om haar te bereiken was een zware weg waar ik samenwoonde met haar gebrek ik streek de vouwen glad in ons vertrek waar ik verbleef zonder enig overleg nu ik er ben geniet ik van het…