Kunst van de zee

De zee breit haar golven en getijden,
kluwt in de voeten van het witte strand,
ze boetseert het schuim en het akkerland,
die langzaam aan in het donker glijden.

In haar handen spannen zich de golven,
die soms in de huid van boten snijden,
zich verwonderen over hun lijden,
en onder gescheld worden bedolven.

De horizon trekt zich langzaam samen,
achter het land dat nog ligt te woelen,
en haar onschuld in diepe graven schrijft.

In ware kunst wil zij zich bekwamen,
en de nog niet uitgevoerde doelen,
ze zucht en klaagt wanneer haar iets niet beklijft.

zee, ontroering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 21