Waar de winter danst

Ma draagt de antwoorden in haar jassen,
ziet zichzelf als een ballon zonder lucht.
Vroeger leek ouder worden een gerucht,
nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen.

Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit,
naast haar, die vrij vlotjes een sprint droeg.
Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg,
terwijl de winter danste langs de ruit.

Soms lukte het haar om weer te plukken
en hem te plaatsen in die ene dag
toen ze zijn kussen vulde met veren.

Haar verweerde hand trilde bij het bukken,
streelde zijn gebeitelde glimlach,
die ene jas bezag haar grauwe kleren.

ouder herinneringen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7