Sluitingsuur

Het jaar strompelt naar het einde,
strijkt de kreukels uit zijn onguur gelaat.
De natuur waakt over hem, deze dagen,
terwijl strenge vorst zijn zege kraait.

Zijn handen breken de doodse stilte,
de samenkomst bij vaderssteen,
waar eiken en beuken musiceren
en gebeden zich vormen tot een graf.

De laatste dag ligt tussen dekens,
nog egaal, glad en zonder scheur erin.
Zijn koude adem zweeft op mijn oude handen,
waar ouder worden diepe groeven slaat.

Aan zijn lijf hangen de rampen,
een kind dat nergens heen kan.
Straks kan hij weer opnieuw beginnen,
nu lacht alleen de dag die nog slaapt.

einde, gemis,

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 21