Onder de herfst

Het leder is van zijn voet gesneden,
Aan het uiteinde huist breekbaar steen;
Zijn tegenslag weende om wat verdween,
De herfst heeft zijn huid tot nu gemeden.

Een rap tempo kon hij niet meer inkopen;
Nu schaken, gestrompel, verdriet en leer;
Zijn oude huid komt nog niet in verweer,
En blijft op een voorspoedig herstel hopen.

De winst kon men hem niet meer uitreiken;
Het leder zag enkel nog met één oog,
En verliet nog af en toe zijn woning.

Zijn lijf sjouwde enkel zwakke wijken,
En gruwde om de ziekte die hem woog;
Het steen dat brak, stal zo zijn beloning

oud loslaten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 49