Netgedichten

netgedicht (nr. 82.157):

onwezenlijk

dan loop je met de kleine
onwezenlijk door het park
en zie je alle plekken die
hij belangrijk vond, het ontdekken
van telkens dezelfde dingen

maar zij is bij me, ze is een troost
en geeft me een gebaar van “ ik weet het “
terwijl ze snuffelt aan de tijdperk
die voor hem was verlopen

tijd versnelt en vertraagt, het
is het gevoel dat je draagt - soms
behaagt het en dan op eens is er die
treurende deernis die alle pijn
van de wereld ondermijnt

ja, het gemis is zoals de waarheid
van de bijbel die non-christelijk
in een onverteerbare taal is
geschreven - zo ook hij
mijn vriend, zijn geschrift
was al reeds bezegeld

doch, wanneer liefde
als een deken alles
toedekt, mis je de
onvolkomenheden
van het lot dat hem
was toebedeeld