Netgedichten

netgedicht (nr. 84.468):

wolk

heb mijn wolk gedroomd
die tot zee werd bevolen
om bij nacht de branding
in te tomen

schuimkoppen met gezichten
spatten als kleiwater tegen
mijn laars, het duister is zwaar
en de klokt tikt maar niet later

het beddengoed is traag
van slaap, ‘ k voel de toorts
van de maan die zich past
in de ventilatie van het raam

ik luister en ik woel, de kruik
omarmd stijf tegen de borst
het is mijn enige houvast
in de gelegen waarheid

van mijn onrustig lijf