Netgedichten

netgedicht (nr. 84.470):

als de jaren gaan tellen

opgestaan druppelend plasje gedaan
met de honden in het duister
naar het park, over het kerkhof terug
terwijl ik luister naar het betoog
van doden die ik als kind
allemaal heb gekend

alpinopet klompvoet hazenlip
zeehondenjager onkruidverdelger
garnalenvissers zaad en kolenboer
verkopers hoerenlopers melkboer groen
en veeboeren alcoholist zwerver downsyndroom
kluizenaar muzikant caféhouder baby’s
en mijn oma….

kortom, ze zijn als mij, ontplooit in hun
gedrag zonder enig berouw van herkomst
met en zonder vrouw, ach het duister
viert feest in hun knoken en luistert
naar het hart dat verdwenen is
in de muil van worm en mol

zeker, het gelag waar dromen
werden gevloerd en met de Heer
zijn wijwater werd geouwehoerd
heeft de vrees van tijd doorlopen
van zuigeling naar het moment
dat de ogen voorgoed werden
gesloten

thuis wacht het ontbijt, koffie
met brood en yoghurt, mijn lief
en ik staren naar niets wat
eens heilig zou kunnen worden
verklaard, ik ken haar dromen
zijn kent mijn nukken

vloer geschrobd afwas gedaan de kachel
gezogen en dan weet ik mij opeens
heel alleen, ondanks mijn harige vrienden
leest de eenzaamheid mij een vervolg episode
waaruit het kenmerk van wie ik ben
op telkens nieuwe problemen stuit

en hoe deze dag zal gaan verlopen
is een raadsel die tegen het aanschuren
van de nacht opgelost wordt
door het benevelen van mijn brein

en morgen, morgen zal
hetzelfde zijn en toch
ook een beetje anders