je talmde
tussen de
lange halmen
haver die rondom
het kapelleke stonden
er was wat
drempelvrees
waar licht
door duister
naar binnen keek
de deur kraakte
al jaren hetzelfde
lied het interieur
wekte geen
verbazing meer
alleen de kaarsjes
brandden niet gedoofd
door onverwachte
vlagen de zijramen
schemerden vaag
geruststellend…
In het gezondheidscentrum van mijn wijk
zie ik de laatste tijd niet veel patiënten.
Ze blijven thuis met al hun mankementen,
corona houdt hen weg van de praktijk.
Eerst hing een bordje ‘Welkom!’ naast de bel.
In reuzenletters staat er nu ‘Kom wel!’…
Die bergen steeds zo hoog
bestijgen steeds te steil
in wanhoop wachtend
moedeloos naar opgekeken,
zijn met het volgen van het pad
tenslotte spoedend
naar het doel
verbeten strijdend
in voorspoed toch uiteindelijk
uiteengeweken.…
ben het huis binnen gegaan
dat ik een jaar eerder
heb moeten verlaten
zonder praten
want een afscheid
was me niet gegund
moest de wereld in
met een lijf vol strijd
samen leven met zijn ongelijk
heb de ramen geopend
kamers verfrist met
vertrouwen dat ik zo heb gemist
er was geen drempelvrees
voelde het warme welkom
alsof ik nooit…
het duurde lang
voordat ik de deuren
opende met
uitzicht op het leven
na jaren drempelvrees
kon ik het uitzicht
op volwassenheid
niet meer weerstaan
heb me erin gestort
zonder ervaring
met scha en schande
werd ik uiteindelijk wijs
maar de prijs
was hoog in het
afscheid nemen van
mijn zorgeloze kindertijd
nog benijd ik dan…
zij kende
geen pose in
de verstilling
van het moment
altijd waren
haar ogen aan
beweging en
voortgang gewend
souplesse en
charme gaven
haar zwier met
een lach van plezier
haar dynamiek
piekte velen tot
zaken die zij anders
gewoon zouden laten
zij ging hen voor
zonder drempelvrees
door de poort van een
ongekunstelde wereld…
overheersend
duidelijk maar met
een donkere toon
die voor mannen heel
verleidelijk was
en voor vrouwen een
eigen afrodisiacum had
dat ook in het herkennen
een subtiel belangrijke
verbindingsrol speelt
zo ook de gedempte
verlichting en de
leeftemperatuur
die aimabel benadert
en prettig aanvoelt
zij maken joyeus
vol entree zonder
enige drempelvrees…
onder water
ik lachte wat gelaten
nog zonder oordeel
wat niet is kan komen
ik had zo mijn eigen dromen
uit het vat vol tegenstrijdigheid
van een doorlopen puberteit
het leek een goed te
lopen pad alleen de tijd
verging terwijl anderen oogstten
las ik uitgebreid de filosofen
over een risicoloos begin
zij doken er middenin
ik had wat drempelvrees…
150
Bezig met laden