Alle inzendingen over kuijeren

(kleine ode) de citroen niet om in te bijten maar juist de schillen lenen zich uitmuntend voor een lekker drankje saluti...…

langzaam wordt mijn schaduw langer Lejo van Kuijeren…

soms geeft het weer wat ik bedoel Lejo van Kuijeren…

de roodkoperen zon boven het landschap geeft iets van verwantschap want ook ik maak nog wel eens een schijnbweging Lejo van Kuijeren…

het diepe vallen in het bodemloze de schrik altijd daar evenredig aan de val wat angstzweet rest als de herinnering aan een moeilijk te bewijzen belevenis die je plagen blijft in elke nachtdroom…

Lejo van Kuijeren…

mijn god heb ik weer gezondigd Lejo van Kuijeren…

Lejo van Kuijeren…

het komt je aanwaaien op onverwacht moment en voor je beseft wat er gebeurt waait het weer weg Lejo van Kuijeren…

een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat zwaaien steekt ze een middelvinger in de lucht 'ontgoocheling' in vogelvlucht Lejo van Kuijeren…

waarom dat geren en gevlieg als je weet dat je er op je dooie gemak ook kunt komen op je sloffen bij voorbeeld het ochtendblad uit de bus halen met de wetenschap dat je daar desnoods de gehele morgen over mag doen…

verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…

Hora ruit, tempus fugit Alles, ook de tijd raast voort Zijn wij één met onze hartslag Luisterend naar onze wil Dan stoppen wij die objectieve tijd En staat hij stil…

wij zijn in de Camarque het aardse paradijs voor witte paarden Lejo van Kuijeren…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

je vraagt je af hoe dit zo kan maar éénmaal uit het veld geslagen staat een ander op jouw plek Lejo van Kuijeren…

tevergeefs probeer ik er achter te komen waar ze het over hebben maar mijn zweeds laat vooralsnog veel te wensen over Lejo van Kuijeren…

maar ik weet beter bijvoorbeeld wanneer ik draaierig wordt en moet kotsen Lejo van Kuijeren…

bomen laten niet altijd met zich sollen blijkt hier weer eens en daar heb ik dan weer een zwak voor Lejo van Kuijeren…

ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

een brok wegslikken en weten dat het leven om je geeft Lejo van Kuijeren…

Lejo van Kuijeren…

misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

Arpaillarques 28-05-'08 (le pain les cerises et le palmier) een stilleven maar wel één met een vleugje van hier zoals je het eigenlijk verwacht in het zuiden Lejo van Kuijeren…

op de rug van een ezel droomt hij van een toekomst met zijn lief voor een moment lijkt de zonovergoten morgen een onuitputtelijke voorraad aan geluk menige toeschouwer weet inmiddels beter Lejo van Kuijeren…

als er iets is waaraan ik me kan warmen dan zijn het de plaatjes ingeplakt in het album van het geheugen Lejo van Kuijeren…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

met de tederheid van jong lover weet het prille voorjaar mij te verleiden tot het schrijven van een vers een blik in de wei is een zalving voor het gemoed de pasgeboren lammetjes maken mij weerloos in dit door morgenzon beschenen landschap ligt het geluk voor het oprapen Lejo van Kuijeren…

zo blijkt het bestaan weer eens een leugen maar je moet er wel in blijven geloven als je leven je lief is Lejo van Kuijeren…