Wat er van dat fout geweven lieve leven
even bleef, het leefnet op het land getorst
een druppelspoor van vocht
tranen op een allerlaatste sparteltocht
aan die overkant op tanden knarsend zand gemorst:
Nooit meer samen zilten in het zoet van zee.…
het eeuwig verlangen
naar water
vis in open water
Het zwemmen in vrijheid
in scholen te zwemmen
van klein tot groot
en omgekeerd
Visnet en hengel
te mijden
zelfs het leefnet
waarin gespartel in onmacht.…
een waterval woorden
stroomt naar zee
op oeverloze vakantie
geen kanalen
geulen en bedding
maar in vrije expansie
nog is er
wind met zijn
vlagen draaien en hozen
buitengaats
komt er rust
in de golvende letters
dichters
vissen naar stilte
hebben soms beet
maar om te scoren
moeten zij
poëzie laten horen
in hun leefnet…
ik heb woorden
gevangen maar
de mazen van mijn
net waren te klein
er bleven teveel hangen
zinnen groeiden
strofen stapelden
er kwam geen einde aan
in dit doolhof lieten ogen
mij zonder vragen gaan
ik wil weer klein
en overzichtelijk de
ruimte in mijn leefnet
is aan de schrale kant
vangsten lopen uit de hand
wil kwaliteit
dat…
Uur na uur van uit het leefnet
Seinen de gevangen vissen
Naar al hun soortgenoten
Hun ongelofelijk verhaal.
---------------------------
uit: 'Gedichten 1954-1983'.…
Maar ziet het leefnet vol, de pan dus gevuld,
deze vis heeft geluk, vandaag.
Toch,
morgen is weer een nieuwe dag,
waarvan je als vis verwachten mag,
dat die visserman er zal zijn,
met weer een aasje aan de lijn.
Om wellicht te vangen wat hij liet gaan,
want een volle pan,
daar denkt hij aan!
Wijnand Keesmaat, 2010…
304
Bezig met laden