Alle inzendingen van Guus Maris

In het geruis van feestgedruis zie ik hem staan geen jongen meer, maar man dan draait hij zich en ziet mij aan ik zeg: het gaat je voor de wind gezond, een lieve vrouw, een kind het zit je mee je kan op heel wat bogen. En toch: in het kielzog van je ogen ruist nog steeds de zee.…

Sleets, met meer mot van rot dan fleur van vlinder in steeds maar minder ver verschiet weet ik bij leven en bij machte van die zachte dodendeur, bitterzoete pil van allerlaatste vrije wil voor dan en voor daar ginder maar nu nog even niet.…

Meer door het ruisen van de hoge bomen dan door het lome van het warme weer is hij in een heuse hazenslaap gesust. Maar of hij daarin daadwerk’lijk rust? Dwaalt hij dromend door verhalen of is zijn snuivend snurken zinloos malen? ‘t is waar, de goed geschoren onderkin verbleekt onder het roze blozen van één oor en het streepje mond is -…

Een geile rijder schaatst in mei van leven op water waar de zon mee kaatst een scheve. Haar is het om het even in de tijd haar hier gegeven moet zij nieuw leven geven. Veile dozen gaan niet over rozen. Een hongerende roofvis zag het schouwspel graag 'Paar maar, heus het mag, op of in een lege maag.' En dan een klots. De hap was plots…

Het was als wijn en Trijn een must mijn lezenslust, kompas: boeken opgetast in hoek en boekenkast houvast. Maar mettertijd en jaren gingen ze bezwaren zouden boeken baren? mij tot last. Tot taal getemd getob van intellectuelen in letterkoord en zin verwoord: ik kon het niet meer velen. Nu sta ik intellectueel gestremd - mijn…

Hij ontving met open arm en warm en ging me voor de stille stadstuin door. Toen hoorde ik nog voor we ’t huis naar binnen gingen haar pril maar o zo zuiver zingen en mijn gedachten gingen naar de zoete zin der dingen tussen twee bevallingen van hun eigen borelingen.…

Hij waagt en tilt voor even maar hun rosse wonder dat een jaar geleden nog niet eens bestond hup zo maar van de grond en draagt het op zijn handen. Maar zoals zíjn Vader hém zou willen blijven tillen heel zijn lange leven lang en op een steeds maar hoger plan weet hij dat dit duwend dragen zo lang niet kan. Want zelfs nu…

In taal verwoord en opgeschreven kan zelfs de Dood - te groot voor woorden - eenmaal geweven letterkoorden niet meer vermoorden. Want taal in een verhaal heeft eeuwig leven.…

In de ruimte van elite vormt zich vriendschap, tomeloos vertier de wangen zwellen, zwaar van eeuwig volle vaten bier. Daar vallen hem de schellen. De schil geslecht die lang hem schutte als een dronken deken is geweken. Het recht geknecht tot kromme houdt hij zich voortaan weg en van de domme. De jaren paren, baren nu een halve eeuw het…

Verbeten, onverdroten in de steen nieuw leven steken zodat ze zich - mijn levenslust verschoten - aan mijn steken en mijn teken zullen blijven stoten de stroeve strijd, het zwoegend zweten is vergeten nu ik voor altijd iets beteken.…

Was wat ik zag op klare lichte dag nu echt of was het zicht zo slecht omdat het mistte en ik me mitsdien wellicht vergiste? Midden op een anders drukke straat neemt een oude hond zijn kont de maat krabt zich aan een korstig rechteroor sjokt dan welgemoed en zonder op of om te kijken door. Hoeft die ooit nog uit te wijken?…

Een worp. De eerste steen en dan een stoot. Zuigt hij aan de achterspeen? Een natte neus gebaart van neen niet tegen 't zere paardenbeen want dat is dood.…

Ik, gevallen doek hang slappig en beticht verloren in een schemerende hoek naar licht en zicht. Mijn faam is zoek. De rest is het gesjochten van kunstgeschiedenis en domme duitenmis die veel te innig zijn vervlochten. Beroemd, stond ik als duur te boek tot kenners die zich zelf benoemden mij redeloos ontroemden. Hun loon mijn hoon, werd…

Dit is een bekentenis aan S, aan R, aan M van hem die dacht hun klus te klaren louter met zijn lummel. Wat wist die jonge pummel veel van zacht van tong-, van vingerstreel? Hoe dacht hij hen verder op te winden waar vond hij dat verdomde sexjuweel toch zeker met zijn juichend liefdesdeel? Hoe graag zou hij meer grijs dan groen zijn…

Waarom ik met open ogen en bij vol verstand als een gup zo stom van de regen in de drup ben beland en de verkeerde kant opzwom? Omdat ik krom denk door mijn vissekom. Ik wou gewoon niet dood toen men mij de plee in goot weg uit dat goor riool waarin ik somber school. Richting zee zat het me die nacht zonder maan al niet mee. Maar dat ik zwemmend…

Hij fluistert in het dode duister rillend op zijn rug: ik wil je terug in al je struise levensluister. Het antwoord komt van haar die hij niet ziet maar dreinen hoort een mug die hij van puur verdriet niet eens vermoordt.…

We kunnen met ons allen zot en bang om faam en geld te zien verliezen niet meer zonder ander kijken, keuren, kiezen. De nieuwe God heet Namensnot.…

Zomaar in een kille gisternacht is ze weer daar in al haar lieve zachte pracht. Ze stelt me o zo stil de vraag hoe gaat het hem die ik in mij droeg en altijd draag om het even waar? Maar dan waag ík een vraag want doelt ze op de onze die ik net als haar op al mijn handen droeg én draag? Ze lacht nu zacht wat zie ik haar zó graag! en…

Een grauw, wat zacht gerucht. Ze zucht, gekluisterd aan het malen fluistert zonder macht of doel. En dan: haar droom, een boude mag de Dood haar eind'lijk komen halen? Loom zweeft de oude van haar stoel gaat op de wieken nooit meer dalen, louter pieken geen wolkje verder aan haar vogelvlucht enkel vrijheid. Hemelsblauw de lucht.…

Schrijven, slecht of goed is een daad van helden- en heldinnenmoed die een mens beklijven doet zodat je als je voor je afgrond staat niet met heel je hebben en je houden gaat tot stof, tot taal maar niet totaal vergaat.…

Met mijn flierend fluitje op jouw kleumend kluitje samen in het riet kwaakt een snode snaak zijn blagenlied. Ze zegt ik hoor je wel maar wil je niet je bent een guit, geen echte vent met dat voorvochtig duitje van een rooie cent. In het ruisen van het riet heeft hij om haar verdriet want wat helpt fluiten als het paard niet pissen wil en…

Wat van hem rest is voos en vieze mensenmest. Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals zijn derrière heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

Ze wenkt en wekt mijn lust ik loer met grote ogen. Het liefdesgal eenmaal gespogen de natte dromen droog gesust het brandend bos, mijn beest geblust vind ik een ogenblik gelogen rust wat weeë druppels troost na digitale tantalust.…

In een zak gedwee geloken zaten ze getwee te stoken zodat hij bijna alle dagen bij vlagen ook de nachten wreed en zonder vragen boos en achteloos verkrachtte beet en mateloos bereed. Nu tomateloos en mat op de voorhand hen al zat en nooit meer op de doos bijt hij dof en van de lust bevrijd alleen nog in het duffe stof.…

Ik door zwerend zeer gelooide ziel ik hoef niet meer mijn lijf en piel zijn rouw geroepen het leven sloeg mij nu genoeg. Daar kwam ’t gevaarte naderbij het milde motor brommen werd hels: een het oor verdovend grommen. Een laatste vlinderslag een grimme branielach wat zeer niet al vermag! Begroef de man zich in de schoepen van haar…

Mag ik van onder tot boven jouw almaar ronder lichaam loven ja ook dat borst’lig vooronder waar binnen nog even het zich zacht roerend wonder vol prille belofte van leven ons eeuwig gelofte in een toekomst te geloven.…

Nu er niets meer van je over is je as al zo lang voer voor vissen blijft het voor mij slechts gissen of er in de vijver van geminkt gemis nog wat fris te vissen en te kissen is.…

Beschaafd, begaafd, gewoonweg aardig in zijn mild charisma bijna waardig beroept hij zich even onverwacht als zacht op overmacht: `Sorry, het is als de seizoenen ik ga mijn eigen straatje boenen ik moet en zal weer uit meanderen op naar die ultieme andere`. En zij die zich al die jaren gaf zonder enige reserve met al haar vuur en al…

Der dagen nog niet zat mat ik mij een heuse haan een hennegender aan. Nu doe ik als een hen en ben een haan alleen nog in gedachten omdat ze me anders zullen slachten en daarvoor wens ik mij wijselijk te wachten. Hennig kan ik kuuk`lend nog wel wat zeggen maar hoe moet ik elke dag opnieuw weerleggen dat ik die eigenlijk alleen maar weet…

Bokkig maar met volle teugen geniet de oude op de haverkist van zijn gebutst geheugen beziet de jeugd die van hem is gegrist. Al dat jonge blad dat hij eens met welbehagen at en blatend heeft beleden: Wat lijkt het kort geleden! Hij gaapt en pist de poten wijd neemt voor de grap een hap van eigen sap. Of is dat uit oudebokkennijd?…