Alle inzendingen van Guus Maris

Ik duur doek in doodstil duister zou willen zeggen dat ik zo ontluister dus houd op met dat blind beleggen je moet me hangen zodat ik licht en zicht kan vangen en straal in mijn picturaal verhaal het mag zelfs op de kop maar stop met dat oliedom verrijken ga nu eindelijk eens naar mij kijken.…

In groei gesnoeid bijna geknakt herpakt en opgebloeid een heus artiest die niet meer in verdriet verliest maar zijn demonen hem laat belonen alsof ze zijn zijn zonen.…

Niet dat ik met mijn laatste haren en mijn wormstekig everinnen paren niet meer wil maar er bekruipt mij onverschil nu de jaren meer rag dan roem vergaren en ik erfelijk belast op de tast van mijn bombast en geen everwijn te dol moet komen uit mijn alco hol. Te vaak beschonken welhaast in de drank verdronken ben ik als de dood zo…

Nog kan de Friese leeuw bevlogen, fierfragiel de manen zilver als de sneeuw die zojuist met volle vlokken viel op zijn helder ziende ogen bogen die hem nimmer en te nooit belogen in pure brute kunst gezogen voor eeuwig jong van hart en ziel.…

Ik ben het ongeboren woord al wel geregen letterkoord dat aan de linguaeinder gloort. Wie geeft mij straks de kans in ieder geval in het Nederlands om die verdomde Van Dale te halen voordat men mij bij vergetelheid smoort en nooit iemand ooit van mij hoort?…

We dreven beiden welgemoed op liefde van haar weke baren mijn leuter krom onder ´t mom van al die jaren monter paren ons beider einde tegemoet want het leven is maar even even maar. En het was goed.…

Er braken forellen uit toen een visser uit Oud-Zuid zijn harde dobber las alsof het was dat een leesbaars hem vroeg: Schuilt er in de reet die ik door jou in ademnood beet in het zand ginder aan de waterkant uit de lap van Zijn laars wat leeswaars toen ik daar en passant ook nog een vlinder sloeg? Of is bij jullie daar op het droge…

Vrij van kleine kinnesinne zelf in taal beginnen en me meten als een vent met die bescheten profpoëten die het bet- en beter weten in hun breed bemeten zinnen overeten. Het zondagspoeziehart gelucht vervlucht mijn zeurgedicht opnieuw in ijverzucht en zwicht op de voorhand al te licht voor hun dagelijkse tucht hun fabelachtig taaltalent…

Laf als van het koren kaf blaren de jaren in droeve draf op haar graf. Nooit is het af.…

Dat het enge gigabeest haar met zijn schaduw al omvat: Zij ziet het niet zij leest in haar hoge stoel van riet. Dan slaat ze toe haar boek de bruine ogen op en vreest het Calderesk sculptuur dat haar nu oogloos guur beloert: een hong´rige strandwandelvloek. Nu is het maar te hopen dat ze harder dan het gigabeest - als het zich verroert…

U die erudiet is en belezen met uw goed gevulde boeken kast alles keurig op getast op last van critici bij een gezocht bij een firma bol punt com gekocht: Heeft u die van a tot z gelezen of staan ze in de waan en stom daar enkel mooi te wezen?…

In het geruis van feestgedruis zie ik hem staan geen jongen meer, maar man dan draait hij zich en ziet mij aan ik zeg: het gaat je voor de wind gezond, een lieve vrouw, een kind het zit je mee je kan op heel wat bogen. En toch: in het kielzog van je ogen ruist nog steeds de zee.…

Sleets, met meer mot van rot dan fleur van vlinder in steeds maar minder ver verschiet weet ik bij leven en bij machte van die zachte dodendeur bitterzoete pil van allerlaatste vrije wil voor dan en voor daar ginder maar nu nog even niet.…

Meer door het ruisen van de hoge bomen dan door het lomen van het warme weer is hij in een heuze hazenslaap gesust. Of hij daarin daadwerk’lijk rust? Dwaalt hij dromend door verhalen of is zijn snuivend snurken zinloos malen? ‘T is waar de goed geschoren onderkin verbleekt onder het roze blozen van één oor en het streepje mond is -…

Een geile rijder schaatst in mei van leven op water waar de zon mee kaatst een scheve. Haar is het om het even in de tijd haar hier gegeven moet zij nieuw leven geven. Veile dozen gaan niet over rozen. Een hongerende roofvis zag het schouwspel graag 'Paar maar, heus het mag, op of in een lege maag.' En dan een klots. De hap…

Het was als Wijn en Trijn een must, mijn lezenslust kompas: boeken opgetast in hoek en boekenkast houvast. Maar mettertijd en jaren gingen ze bezwaren zouden boeken baren? mij van lust tot last. Tot taal getemd getob van intellectuelen in letterkoord en zin verwoord: ik kon het niet meer velen. Nu sta ik intellectueel gestremd…

Hij ontving met open arm en warm en ging me voor de stille stadstuin door. Toen hoorde ik nog voor we ’t huis naar binnen gingen haar pril maar o zo zuiver zingen en mijn gedachten gingen naar de zoete zin der dingen tussen twee bevallingen van hun eigen borelingen.…

Hij waagt en tilt voor even maar hun rosse wonder dat een jaar geleden nog niet eens bestond hup zo maar van de grond en draagt het op zijn handen. Maar zoals zíjn Vader hém zou willen blijven tillen heel zijn lange leven lang en op een steeds maar hoger plan weet hij dat dit duwend dragen zo lang niet kan. Want zelfs nu…

Met letters van het alfabet verwoord en opgeschreven kan zelfs de Dood te groot voor woorden eenmaal geweven letterkoorden niet meer vermoorden. Want taal in een verhaal heeft eeuwig leven.…

In de ruimte van elite vormt zich vriendschap, tomeloos vertier de wangen zwellen zwaar van eeuwig volle vaten bier. Daar vallen hem de schellen. De schil geslecht die lang hem schutte als een dronken deken is geweken. Het recht geknecht tot kromme houdt hij zich voortaan weg en van de domme. De jaren paren, baren nu een halve eeuw het…

Verbeten onverdroten in de steen nieuw leven steken zodat ze zich mijn levenslust verschoten aan mijn steken en mijn teken zullen blijven stoten de stroeve strijd het zwoegend zweten is vergeten nu ik voor altijd iets beteken.…

Was wat ik zag op klare lichte dag nu echt of was het zicht zo slecht omdat het mistte en ik me mitsdien wellicht vergiste? Midden op een anders drukke straat neemt een oude hond zijn kont de maat krabt zich aan een korstig rechteroor sjokt dan welgemoed en zonder op of om te kijken door. Hoeft die ooit nog uit te wijken?…

Een worp. De eerste steen en dan een stoot zuigt hij aan de achterspeen? Een natte neus gebaart van neen niet tegen 't zere paardenbeen want dat is dood…

Ik gevallen doek hang slappig en beticht verloren in een schemerende hoek naar licht en zicht. Mijn faam is zoek de rest is het gesjochten van kunstgeschiedenis en domme duitenmis die veel te innig zijn vervlochten. Beroemd stond ik als duur te boek tot kenners die zich zelf benoemden mij redeloos ontroemden. Hun hoon mijn loon…

Dit is een bekentenis aan S, aan R, aan M van hem die dacht hun klus te klaren louter met zijn lummel. Wat wist die jonge pummel veel van zacht van tong-, van vingerstreel? Hoe dacht hij hen verder op te winden waar vond hij dat verdomde sexjuweel toch zeker met zijn juichend liefdesdeel? Hoe graag zou hij meer grijs dan groen zijn…

Waarom ik met open ogen en bij vol verstand als een gup zo stom van de regen in de drup ben beland en de verkeerde kant opzwom? Omdat ik krom denk door mijn vissekom. Ik wou gewoon niet dood toen men mij de plee in goot weg uit dat goor riool waarin ik somber school. Richting zee zat het me die nacht zonder maan al niet mee. Maar dat ik zwemmend…

Hij fluistert in het duister rillend op zijn rug ik wil je terug in al je struise luister. Het antwoord komt van haar die hij niet ziet maar dreinen hoort een mug die hij van puur verdriet niet eens vermoordt.…

We kunnen met ons allen zot en bang om faam en geld te zien verliezen niet meer zonder ander kijken, keuren, kiezen. De nieuwe God heet Namensnot.…

Zomaar in een kille gisternacht is ze weer daar in al haar lieve zachte pracht. Ze stelt me o zo stil de vraag hoe gaat het hem die ik in mij droeg en altijd draag om het even waar? Maar dan waag ík een vraag want doelt ze op de onze die ik net als haar op al mijn handen droeg én draag? Ze lacht nu zacht wat zie ik haar zó graag! en…

Een grauw een grom wat zacht gerucht ze zucht gekluisterd aan het malen dom fluistert zonder macht of doel. En dan haar droom een boude mag de Dood haar eind'lijk komen halen? Loom zweeft de oude van haar stoel gaat op de wieken nooit meer dalen louter pieken geen wolkje verder aan haar vogelvlucht enkel vrijheid. Hemelsblauw…