Netgedichten

netgedicht (nr. 80.905):

Honger

Een geile rijder schaatst
in mei van leven
op water waar de zon mee kaatst
een scheve. Haar is het om het even
in de tijd haar hier gegeven
moet zij nieuw leven geven.
Veile dozen gaan niet over rozen.

Een hongerende roofvis zag het schouwspel graag
'Paar maar, heus het mag, op of in een lege maag.'
En dan een klots. De hap
was plots, een fractie van een tel
want veel heeft een schaatsenrijdersstel
niet om het lijf al was hij stijf
en zij vol van honger naar haar moederschap.

Even later klinkt - ver weg - gesnater.
Nog geen kringel krast het stille water.
Hun beider leven was maar even
en een heuse waterkater
het grimme lot
van snode sater en in spe mater
die gingen pissen buiten pot.