Zeg mij hoe naakt kloten zijn
dat jouw blastomeren
een hecatombe veroorzaken
in de schoot van vertrouwde reinheid
ridicuul gutst het bloed maagdelijk
doodgeslagen in copulatie
een tweede maandstonde voorbij
hoe rood is de kleur van isolatie
in een weeïge gedachtegang
de embryonale dodenrit is meer
dan ogen kunnen zien…
en in de tegenspraak de tensie de enige reden van bestaan
op het randje van barsten
niet om zeggen ei zo na dood
de doem komt met het avondrood
in de hitte na de regenval
komt het afronden
het gewicht van water
al met het wasdom geliquideerd
tot het krimpen in eigen nat
aan deze aardkloot
is gebonden de tweestrijd
zij heeft ook haar maandstonden…
in rechte lijn
en buigt alras in oostelijke richting
zo ver als boven hoog de sterren staan
hun licht werpt zilver over zwarte zeeën
en krim die onder heerszucht is bezweken
ver boven kaukasus en aral meer
een droge vlakte als dorre savanne
om aan dezelfde zwarte rand te staan
als zij, nu oog in oog met 't egoloze
dat zich tien maandstond…
Wij moeten hier en nu op deze stek
op doordeweekse en doorweekte dagen
op maandstonden in even schrikkeljaren
onszelf ontdekken door te blijven vragen
juist ons verstand te boven
gaan - verkennen
iets authentieks, een eigen revelatie
je brein resetten, ook al is het wennen
op onze dichtkunstplek meer variatie
Wij moeten het wij zijn…
Elke zondag weer hetzelfde, hij voorop
Zij vijf stappen achter hem en achter haar
Hun kinderen in een lange rij
Haar maandstonde droop langs haar in nylon
Gehulde dijen, doorweekt was ze bij thuiskomst
Maar de Heer ging nu eenmaal altijd voor en Ferdinand
Peeters was nog druk doende met ovulatie blokkeren
Ook ik liep mee, hand in hand met…