Alle inzendingen over metha

Daar was zij heel even op de schouder van een nieuwe dag haar lach straalde langs grauwe sluiers van regendruppels zacht draaide zij zich om en terwijl haar ogen zijn gezicht een ander licht gaven sprak zij dag, heel even was zij daar ...…

laatste 14 titels van de door mij bewierookte dichter Metha door mij geordend tot een betekenisgevend geheel...…

geboden kansen foto's laten beelden, zwart wit, gaan de namen, de data, ik ben het kwijt ik laat het los wil het niet meer weten gewone woorden blijven een strijd zelfs hele zinnen worden vergeten ik ben moe, verlang nu naar rust ga maar, vergeet niet af te sluiten ik slik mijn tranen weg, heel bewust zwaai nog eenmaal en sta buiten metha…

soms ook geliefd worden commentaren ontvangen af en toe is een woord gediefd dan tellen "zinnige" belangen persisteren voorbij de epiloog is spelen met woorden écht genieten de laatste tekst hoeft geen enkel betoog ingehouden sierlijke letters uitgehouwen in granieten spreekt elk woord zonder kilte lees het met gepaste stilte: "Metha…

metha ©…

Gebroken waren haar vleugels maar vliegen, ja verdomme vliegen wilde zij opnieuw en opnieuw vloog zij hoog boven de wolken langs het dal van druppels dat gekscherend golvend leven genoemd werd koppig in de wind leerde zij haar beide vleugels te spreiden als twee armen zwevend over diepblauwe meren en haar onstuimige zee rustte…

Rozenblaadjes op mijn pad gestrooid met zachte hand in de leegte van de nacht steelt gevoel even verstand De paarse tint warm en frele laat dromen verzwinden tiptenig raken kleuren ook hen die mij beminden Voorzichtig loop jij uit mijn droom verblind door kleurrijk weten fluweelzacht heb jij mij geraakt nooit wil ik die paarstint vergeten…

Achter in de kamer bij de grote klok waar wijzers wijzen maar nooit weten leg ik een stukje neer niet klakkeloos, oh nee, voorzichtig, even voorbij het licht, net niet gevangen door het diepe duister kun je het even zien kijk dan toch, kijk dan je kunt het bijna aanraken even vasthouden tot de tijd elf slagen slaat één tel in dag of…

Leg jouw hoofd maar op het kussen vlij je lichaam zachtjes neer sluit je ogen voor het duister toe, bemin mij nog een keer Voel mijn warmte met jouw handen raak mij vurig, woest en wild samen smelten in verlangen tot de honger wordt gestild Kus gedachten naar de ochtend houdt de mooie beelden vast proef de eerste zonnestralen wanneer…

Ver achter het grijsgrauwe regengordijn zie ik in een flits mijn toekomstig verleden beelden surfen kopschuimend naar het heden waar wolken golven raken bij de waterlijn herinneringen stromen langs vreugde en pijn over gelopen paden, ooit betreden werden hoge golven nooit vermeden prachtige foto’s op papier beelden mijn zijn lachende ogen…

Verblind door dromen gaat het échte leven in sneltreinvaart voorbij geen vertraging tijdig, echter tijdloos in gedachten spoort geen wissel verkeerd zelfs de klok tikt gelijk geloof, hoop en liefde wachten onvoorwaardelijk op het perron van de tijd geen spoor wordt gemist, ondanks geloof en hoop in oneindige liefde ....…

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

Hete tranen in de morgen donker denken in de nacht diep mijn eigen ik verborgen terwijl de toekomst naar mij lacht Mijn hart en jouw geest verbonden door zachte lijntjes van de tijd woorden slaan nog immer wonden verlies ik ongelijke strijd Dromen in geopende hand verlaten het verloren wij zweven in sluim'rende toestand ijlings langs…

Proef het zout eens op mijn lippen voel de zandkorrels in mijn haar laat mijn ogen schelpen stralen in een klein, doch simpel gebaar Golf jouw handen door mijn haren raak mijn huid heel even aan steel mijn hart en mijn gebaren laat mij even naast jou staan Geniet van lichtjes in mijn ogen leer daar liefde en eerlijkheid elke zin steeds…

Zweven op een roze wolk geeft geen onweer in gedachten grijs en grauw als regendruppels schrijf jij letters in blauw glas van een geel getinte toekomst mistig, wazig en onbeschadigd zul jij nooit échte liefde proeven als zilver goud wordt en ik jou lees voelt mijn lichaam de ijzige kou van een beschadigd hart waar rood door blauwe…

't Zijn is verworden tot ik ben of ik was 't Verdriet is verworden tot slikken en 'n traan 't Accepteren is verworden tot 'n leegte niet te vullen Toekomst is verworden tot verwachting en hopen ...…

De liefde voor je kind overstijgt alles woorden schieten tekort om die gevoelens te vertalen Het is er, ongevraagd vanaf het eerste ogenblik dag en nacht aanwezig puur en ongekend In de loop der jaren wordt de liefde sterker vaak op de proef gesteld het houden van, dat blijft 'n Enkele oogopslag gebaar of blik wordt woordenloos…

Blaadjes vallen als tranen, bomen nakend tot op de tak Een bed van bladeren verstomt mijn voetstappen Zonnestralen gevangen tussen 't kalende warm gekleurde bos De geur van de herfst doet mij naar adem snakken Grote sponszwammen schieten als "paddestoelen" uit de grond Herfst ontluikt ...…

Van de wijs gebracht door mijn wijsvinger die zachtjes langs jouw foto glijdt wil ik heden ademen in verleden kijken in ogen die alles beloven maar niets meer willen geven nog kan ik jouw handen voelen warmte uitstralend naar mijn rug daar waar de koude kil opkruipt naar het weten, het nooit vergeten willen mijn armen jou bereiken het…

Jij weet mij steeds te raken met een woord of een gebaar nooit zul jij verzaken het spel is nog niet klaar Jij wandelt door mijn leven raakt weer een letter aan steelt wat ik had te geven woordblind bij mij vandaan Jij grote onbekende beroert toetsen ongevraagd waar woorden ooit verwenden worden zinnen nu belaagd Met simpele nonchalance…

Golven overspoelen het warme zand woest en wild het stille strand Duinen uit de wind halmen waaien als zachtgeel lint De zee neemt de zee geeft elke schelp heeft haar eigen verhaal Mijn gedachten als hoge golven woest en wild gebroken door emotie ...…

Mijn haren wapperen in de wind al rennend door het zand fado klinkt in mijn oren Metershoge golven al rollend op het strand fascinatie is geboren Mooie beelden ademloos herbeleven flashback verschijnt Mijmerend over het verleden aankomend bij het heden floers verdwijnt...…

Leg jouw vingers op mijn zinnen leer mij elk woord beminnen wees mijn nachtelijke ogen laat geen lijntje onbewogen stil mijn honger, raak mijn vel bevredig iedere hersencel voel mijn rug en vouw mijn randen bespeel de titel met beide handen even wordt oneffen betast wanneer een teken mij verrast geef jouw vingertoppen zicht raak mij aan…

Verwoestend haalt hij uit kent totaal geen pardon vreet zich een weg van binnen naar waar het leven begon Raakt alle vitale delen gaat grijnzend zijn gang ontziet geen lijf nog leeftijd denkt alleen aan eigen belang Sluipt langzaam naderbij als een dief in de nacht ik ken geen ander monster dat een leven zo verkracht Het monster dat…

Een strak en grauw gezicht kijkt mij somber aan wanneer ik in de spiegel kijk geen gezicht dus, maar 'n gelaat Mijn lijf, één totale bonk agressie woorden worden niet meer gezegd maar hees en hortend uitgestoten met veel gedonder en geraas Concentratie is totaal weg vertwijfeling slaat toe de wil om hard te gillen is nooit zo heftig…

Verbijsterd en niet bij machte om te reageren Wezenloos staart zij voor zich uit Woorden gaan verloren zinnen worden niet gehoord De telefoon valt uit haar krachteloos geworden hand Tranen komen Schokkende schouders Is dit het nu? Was dit alles? Geen toekomst! Haar houvast? dat is zij kwijt...…

Haar lippen zwijgen letters van nooit gesproken zinnen fluisterend ademt zij namen in de onbeschreven lucht Haar pen, zo ongeduldig schrijft het pad naar het einde traag loopt de gitzwarte inkt op haar allerlaatste benen Het sierlijke handschrift verandert heel langzaam in letters van druk woorden van wanhoop en weemoed vullen de laatste…

Ik volg de leugen op haar tocht zie in de waarheid geen uitweg meer wanneer ik uit dit leven loop wint de puinhoop keer op keer Waarom komt er geen einde aan mijn vriendschap met het leven de vage weg die ik wil gaan ik heb toch genoeg gegeven ? Ik reik de kilte mijn warme hand helpt hij mij dan uit de nood ? Eén enkele stap naar d'overkant…

Een bedroefd gelaat asgrauw en doorleefd een verdwaalde traan vindt langs rimpels haar weg ... Een gegraven graf omkranst door bloemen een foto, een kaars, een lint, een laatste groet voorbij ... Afscheid in woorden een lied vol emotie een gebed, dat verhaalt het leven is eindig, voor eeuwig ...…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…