Alle inzendingen over metha

Daar was zij heel even op de schouder van een nieuwe dag haar lach straalde langs grauwe sluiers van regendruppels zacht draaide zij zich om en terwijl haar ogen zijn gezicht een ander licht gaven sprak zij dag, heel even was zij daar ...…

laatste 14 titels van de door mij bewierookte dichter Metha door mij geordend tot een betekenisgevend geheel...…

geboden kansen foto's laten beelden, zwart wit, gaan de namen, de data, ik ben het kwijt ik laat het los wil het niet meer weten gewone woorden blijven een strijd zelfs hele zinnen worden vergeten ik ben moe, verlang nu naar rust ga maar, vergeet niet af te sluiten ik slik mijn tranen weg, heel bewust zwaai nog eenmaal en sta buiten metha…

soms ook geliefd worden commentaren ontvangen af en toe is een woord gediefd dan tellen "zinnige" belangen persisteren voorbij de epiloog is spelen met woorden écht genieten de laatste tekst hoeft geen enkel betoog ingehouden sierlijke letters uitgehouwen in granieten spreekt elk woord zonder kilte lees het met gepaste stilte: "Metha…

metha ©…

Jouw zinnen spontaan verweven met de mijne in dieppaarse gloed gevangen onder het gouden licht van de zon bruisende gevoelens stromen zacht langs mijn naakte door nevelen omhulde lichaam…

Ragfijne druppels vloeien tergend langzaam licht dampig tussen onze vochtige lichamen waar verweven draden onzichtbaar vlammen door temperament samengesmolten als een hunkerend naar liefde gesponnen web vurig vlieden verbrande zinnen verstrengeld verbonden daar waar samengekomen draden luiken…

Verwarring dat door het weven van verhitte zinnen en emoties erotiek gloeiend en donderend uiteindelijk bewogen stil haar weg vindt door lichaam en geest nakend in hart en ziel uniek ongeveinsd soms naief één op het allerhoogste door totale overgave…

Dans met mij, laat mij leven intens voelen en beleven glans mijn ogen smelt mijn lippen ik wil aan jouw lichaam nippen Vrij met mij bespeel mijn zinnen leer mij weer opnieuw beminnen proef mijn geur, voel mijn huid adem mijn naam, schreeuw het uit verwarm ons beiden met verlangen laat jouw liefde mijn lichaam vangen laat mij zweven, vervul…

Ooit een zwarte roos gezien ? een prachtig gezicht de blaadjes als fluweel vloeien over in elkaar geven een bepaalde warmte al klinkt zwart erg zwaar De combinatie met een witte roos als contrast heeft mij verwonderd Bij mijn afscheid van het aardse wil ik geen bloemen noch krans Dit boeket verbloemd misschien mijn angst voor mijn…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Een uitgestoken hand vingertoppen geraakt violen in mijn hart doen snaren trillen een rilling bij het zachte bespelen van mijn zinnen laat een cello weerklinken mijn ogen dansen op de maat de zachte minnezang een krans van sonnetten teder, doch vlammende overgave als opus het smekende geluid van een enkele saxofoon doet mij beseffen…

Elke dag mis ik je een beetje een klein beetje minder meer al konden jouw woorden diepe wonden snijden en lieten leugens letters liggen op de vaalt van de taal wankelend langs de schreden van het verleden kerfde jij jou in mij, waardoor zinnen schaamteloos struikelden over geschreven pijn toch mis ik je elke dag een beetje een…

Groeiende zinnen gedragen door het licht en de warmte in sprekende ogen Jouw omfloerste stem geeft klanken een sleutel en stromen mijn hart binnen Kwetsbaar planten zij zich in warme volle grond hechtend aan een intens gevoel Slapende vlinders krijgen de kans zich te ontpoppen hun mooiste kleuren stralen mij tegemoet wanneer zij…

De vrouw spiegelde zich aan het plafond haar twinkelende lach weerkaatste glaspareltjes als geluid De rijkdom in haar ogen was haar stille kracht Hét meesterwerk dat geen schilder in kleuren kon vatten Spijt bij het verdwijnen van die eigenwijze lach kwam te laat zelfs de foto kon de lach niet meer laten zien…

De woorden wil ik niet horen ik sluit mij af voor de werkelijkheid wanneer ik de klanken niet opneem is het géén realiteit De klanken klinken klote rauw, uit het diepste van je strot jij hebt goed raak geschoten mij geramd tot op het bot De zinnen glijden gemakkelijk als kwijl uit jouw mond een servetje zou wel handig zijn wanneer je…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Omvleugeld door jouw tederheid blaas ik het dons van de toekomst pen ik veren in een tooi van hunker naar de vrijheid van jouw bestaan Zachtjes open ik mijn handen teder strijk jij beide vleugels als laatste groet over mijn huid waar de pluisjes van ons leven verwaaien in de wind Wolken wenen weemoedig walend moet ik jou laten gaan gevangen…

Gevangen web van woorden op het ritme van jouw stem weven draden een spinsel tranen ogen naar het licht de dolgedraaide klinkers gooien letters op het vuur zelfs vechten in het duister neemt mijn nacht van werklijkheid schud mij en maak mij lichter neem onbevreesd mijn adem wis gedachten in mijn geest laat de pijn mijn waarheid zijn…

De wind door mijn kop vlagen doen het knallen de blauwe lucht geeft lucht De zon lacht en schijnt over mijn gezicht zij straalt mijn naam De letters bewegen ritmisch en geven mijn hart een lopende hand De glans bereikt heel langzaam mijn mond en fluisterend zeg ik de woorden “ik houd van mij” Tranen retour afzender met een glimlach…

Heel langzaam verdrinken onder schuim bedolven zandbanken geven geen kram terwijl vaste grond wijkt Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk…

Jouw lichaam volgt het mijne verzengende hitte gloeiend ineen Jouw handen volgen de lijnen gaan voorbij aan de tijd Langzaam kom ik weer tot leven gewond gevoel niet meer gevoed Jouw stem beneemt mij de adem een harte stoot wordt mijn deel Het samen zijn en samen komen doet mij zuchtend zweven Geplukt en geknakt nu gevormd…

Zomaar een gedichtje gewoon pretentieloos een paar woorden op papier geen bijbedoeling, geen quote alleen wat letters om te lezen Vraagtekens zijn overbodig een uitleg is niet nodig niet belerend, geen moraal het is eigenlijk gewoon een smoes ik heb last van de maandagmorgen-blues…

Ik wil dansen op de golven met mijn haren in de wind gedragen worden door woorden tegelijkertijd heftig worden bemind jouw ogen zien die stralen eerlijk, open en oprecht een zoen van jouw mond waarna jij zwoel tegen mij zegt alleen met jou wil ik een duet jouw lichaam en het mijne Ik wil jou en jou alleen in mijn golvende waterbed samen…

Gracieus slingerend langs statige gebouwen door mijn geboortegrond geflankeerd door wijze heren stroomt zij water Mijn Vecht gevangen in vocht haar grillige oevers zacht kreunend van vurig verlangen Konden zij verhalen over het laven der zinne op gries groene grond waar toekomstige herinneringen werden ervaren zij vonden de woorden…

Zwart van de regen kleuren de straten stampende passen door donkere plassen laat geen glimlach mijn ogen meer verrassen elke stap maakt een groot spoor van gaten Geplaveide woorden ben ik gaan haten wat ik wil zijn lijkt niet meer te passen simpele scheuren kun jij niet lassen de kracht om te leven heeft mij verlaten tijd en ruimte zullen…

Weer die onrust in mijn donder weer dat jagen in mijn lijf waarom ben ik niet wat blonder scheelt mij toch een hoop geschrijf ! Gedachten door denken en door dichten zal dat ooit eens overgaan ik weet 't, het moet de geest verlichten tot de woorden er weer staan Een wandeling, de golvende zinnen de storm, de honden, het zand en de kust…

Woorden ontbreken om gevoel te beschrijven dwalend en dolend in denken en doen Berusting, verlichting gedachten verdrijven verwijten verglijden in grenzeloos toen Gelouterd, geraakt gelezen, gesproken gehoopt, niet gevonden verloren, verdoofd Gezocht en gebeden voor letters en woorden getikt niet bezeten ooit héb ik geloofd ...…

Bijtend in een onsje geluk terwijl ogen haken langs vertrouwde lippen verbergt zijn grijns diepe treurnis de stoel, ditmaal om op te zitten, houdt het wankele lichaam niet meer in balans twee benen zoeken steun daar waar de geest hem heeft laten vallen loopt nu ook zijn lichaam van hem weg en steelt als laatste de kleine sleutel,…