het was geen jazz
toch kon ik in herhalen
jouw middenoosten
steeds dichter bij me halen
de spraak versta
ik niet maar hun
gedrevenheid voelt als
een boodschap in dit lied
helaas is er geen einde
ze gaan maar door ook zonder
koor geef mij maar jazz waarin
jouw hart huilt als het mijne…
de powertower die een halve mijl
door 't zwarte goud het luchtruim heeft gekozen
staat ongenaakbaar als achilles' pijl
al zinderend te trillen in de vlakte
van het onneembaar muuromzoomde troje
een mini-universum op het zand
reflectie van het oude babylon
na drieëndertig eeuwen weer herrezen
millennial van puur titanium
het middenoosten…
mijnen, de deadline
als een zucht in hun nek
buitenlandse zaken wil tand om tand
de fout van gisteren is een haperende plaat
het schept een klimaat van mogen
want de valkuil van het verraad gaapt
zoeken naar verzoening
overzeese stemmen vormen een blok
maar de havik kiest een vertakt spoor
in het beloofde land
in het doelwit van het middenoosten…
Hoe vaak heb ik m'n wekker al gezet
hamas hezbollah libanon beiroet
het land ligt braak partijen zijn bankroet
na haast een jaar lang gijzeling
van gaza
het grootste middenoosten oorlogsdrama
hoe vaak heb ik de wekker niet
gezet
hoe vaak heb ik al akbar horen klinken
half zeven, honderd drones en
een raket
of honderdtwintig: Israël…
474
Bezig met laden