Alle inzendingen over mieke

ik ken een makkelijke en een moeilijke Mieke moeilijke Mieke loopt met haar hakken in het zand tref ik haar, dan raakt ze mij ze leert me 'nee' en afstand en gesloten makkelijke Mieke mocht ik meteen met platte zolen lopen wij een eindje op…

En ja hoor, Mieke meid, de jouwe mag er ook best wezen. Maar tussen ons gezegd en stil gezwegen en Joke, zeg het Mieke dus maar niet, persoonlijk ben ik eigenlijk van mening “ het is me toch een stuk verdriet”.…

Hoewel ik de nachtloopster afwees en mijn bijslaapster geen dienst bewees heb ik met lijflust mijn eega gekust maar haar bedsermoen miek mij bedeesd.…

Haar lieve handje met die mooi geknipte nageltjes in mijn grote grove hand die met afgekloven, gebeten nagels van de aanslagen van mijn levens Handen die echter elkaar niet loslaten van wat ons verbindt en zal verbinden tussen (on)beperkte vader en dochter: de liefde voor het leven de lusten van het leven de lasten van het leven en…

Mijn tekeningen en haiku zijn voor mieke en ieder ander. Het is niet het beeld maar de verbeelde ander die ik wil strelen. Mijn hartekreet wil jou tot in je hart raken met mijn tederheid. Het zou heerlijk zijn nu al je stem te horen roepen: ik kom.…

De bedreiging van de wereld De aarde, de zee, de lucht Ligt zo aan de oppervlakte Is zo aanraakbaar Zo voelbaar Denk aan de zo bedreigde insecten, De dieren aan de Noord- en Zuidpool, De bomen, de bossen, ons groen Dus ook de bedreiging voor de mens Voor mij, voor jou, voor ons allen Anneke Mieke Krediet, beeldend kunstenaar Heeft het…

Verstomd door de stilte, de woorden één voor één, stil voor de blokkade. Vertwijfeld maar destructief banen ze zich een weg doorheen mijn masker van uiterlijke schijn. Bereiken het diepste van mijn wezen en schokken me met de waarheid, maar valse schoonheid herneemt snel zijn plaats.…

Liefelijke warme kleuren, oog dat ziet waaraan ik dacht, lach die tracht mij op te beuren, sterke hand, zo zijde zacht. Wetend dat jij door zult zeuren, zonder woorden weliswaar, vrees ik wat er zal gebeuren, als ik zwicht voor zo'n gebaar. Open harten, open deuren, ooit valt alles in zijn slot. Blikken die mij openscheuren, stapelgek…

verlost van vragen verlost van pijn verlost van dagen die verschrikkelijk voor je zijn de dingen die je niet meer zag de eigenschappen van je die ik zo graag mag nooit nooit meer zullen we ze zien nooit meer de gezelligheid die je bracht zo ineens gelachen en geleefd een vriend die nooit vergeten zal worden een vriend voor altijd…

laat me nog heel even genieten van het leven laat me er nog heel even middenin staan en laat alle herinneringen nog even langzaam voorbij gaan laat me nog heel even genieten van toen die mooie momenten, de liefde, die eerste zoen laat me nog even denken aan de kinderen voor het eerst in mijn armen hoe ze mijn hart vol trots konden verwarmen…

...op 7 september start het programma 'hart en ziel' met Mieke van der Weij voor iedereen die zichzelf en de wereld beter wil begrijpen.…

'k Versta, o kind'ren, uw geween, bij 't vroeg en smartelijke scheen van ene echtgenoot en vader die vrouw en kinderen tegader toch zo gelukkig miek. O man, geen mensentale zeggen kan wat uwe dood in die drie harten geslagen heeft van wrede smarten...…

ik zie nog hoe je altijd noodgedwongen in zijn schaduw liep - hij was zo'n grote man - en hoe hij dan weer jou steeds opnieuw in het zonnetje zette - hij was zo'n warme man - hoe groot is nu die lege plaats naast je niet enkel pijn en eenzaamheid maar vol herinneringen hij was in dit leven zoveel mensen tegelijk dat zijn afwezigheid…

Waar is het kind dat je ooit zong nu het in vreemd motief verdwaald geen tonen meer kan vangen In lijdzaam terugverlangen zing je ’t nog gouden regels toe van een onzuiver plagiaat Het kind ligt uitgespuugd op straat waar de coupletten sterven nu bruggen afgebroken zijn Maar met een eindeloos refrein verhaalt het nog in schril contrast…

Normaal gaat de tijd vooruit, maar voor sommigen gaat hij achteruit. Het persoonlijke verdwijnt, het is iemand anders die achterblijft. Het is niet te begrijpen, zelfs niet voor iemand die het meemaakt. Veranderingen zijn altijd moeilijk om te aanvaarden, te doorstaan. -Het leven kort- Geen beslissing, het lot heeft al beslist voor jou.…

Ik wacht op zon in de winter, oases in Alaska, regen in de woestijn, water in een dal. Ik wacht op perfectie. Mijn appel mag nog niet geplukt worden van de boom der liefde. Ik ben nog niet rijp. Eenzaam als de nacht, heb ik zolang op jouw aanwezigheid gewacht. Nu ben je er, nu ja, dat dacht ik toch, en je wil me niet. Ik wacht weer…

Tranen glijden langs m’n wangen, een laagje zout bedekt mijn lippen. De druppels lijken wel te schitteren in het overwelmende zonlicht. De zachte wind streelt m’n huid. De kille leegte in m’n hart wordt opgevuld door de warme zonnestralen, die me lijken te doordringen, te begrijpen. Een niet te beschrijven gevoel dwingt me toe te geven…

De dood overvalt je altijd te vroeg. Je kan je er niet op voorbereiden, als het gebeurt ben je er nog niet klaar voor. Het 'lot' maakt alle beslissingen voor ons, over dit onderwerp is geen discussie mogelijk. -Geen inspraak- Geen dokter die je wonden kan verzorgen. Het enige wat je er tegen kan doen is aanvaarden en verwerken dat iemand…

Mijn denken strekt niet verder dan woordlengtes, woorden lijken vast te zitten aan m'n gedachten. Mijn denkwereld is niet groter dan mijn kleine teen en m'n toekomstvisie heeft slechts de omvang van m'n pink. Ik probeer mijn hand uit te strekken naar verruimende gedachten, maar kom niet verder als m'n ringvinger. Ik zit geblokkeerd in…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

als hel van spijt zo overtreft dat er geen dag of nacht is en ik geen hand vind van wie dierbaar is geen schouders om het leed te dragen geen ogen die de tranen stromen geen stem die woorden troost als hel van spijt zo overtreft dan breekt het mij tot as…

ze spiegelt zich in ronde vormen truitjes trekkend naar haar buik maar haar vrouwzijn blijft verborgen achter zwartomrande ogen sterrenstralend in het glas waar ik zoek naar steelse blikken van wat gisteren kind nog was straks zal ze met verhalen komen maakt ze mij tot deelgenoot en dan streel ik speelse lokken van haar vurig rood gezicht…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

Ik hou niet van dat miezerige dat gluiperige, druiperige Ik hou niet van dat grauwe van dat vieze kille kouwe Ik hou niet van dat natte en dat akelige spatten Maar jij maakt van regen dauw Oh, ik hou zoveel van jou En met laarzen, regenjassen zal ik dansen in jouw plassen Drink ik glazen vol geluk deze dag kan niet meer stuk!…

De bal ligt nog op straat, de sok naast eten dat niet lekker was. En op de kast vindt ze het glas dat op de uitgebeten kring en voor de liters opgedronken cola staat. Het scherpe zand veegt ze nog lijdzaam van de tafel en de bank. Een afgebroken rozenrank prikt ingehouden woede in haar ogen en zijn valse doornen in haar hand. Ze haalt…

ze zwelgt zijn zinnen zonder zuchten zomaar zondag zal ze zondaar zijn zijn zwaard zal ziedend zaaien zij zal zich zielloos zingen zomaar zonder zelfzucht…

oh, ik haat dat commerciële dat verplichte en zovele de terrassen met te dure glazen bier plaatsbewijzen om te bidden of het God ook wat kan schelen dat de mens voor ’t geloof komt of ’t plezier zelfs de armoe van de schrijver in het kleine gouden straatje moet voortaan betaald met duidelijke munt waar een blik in het verleden…

Stoeiend, achter deuren (tot genot) het Gebeuren (zoveelste poging tot) Het leuren… re: Wat een onding! re: Scheur kapot! ('k wíst dat 't misging) Oh, gruwelijk dichter- slot…

De pijn, gevoeld tot in de nerven van het zijn heeft alle cellen uitgehold tot lege kamers zonder ruimte voor liefde noch voor haat het legt de klanken in een mond die niet meer spreken wil de onmacht machteloos verwond tot zinnen zonder taal En zo gedreven door hetgeen wat niet meer eigen is stoot het meer af dan het behouden laat…

Ik heb hem vaak vervloekt, mijn conifeer Leylandi zijn twintig meter wanhoop nooit ontzien hij kon me toch niet aan, die conifeer Leylandi ach, hooguit als het stormde dan misschien Soms pestte hij me terug, mijn conifeer Leylandi en smeet zijn bruine afval op mijn kruin dan schudde ik minachtend, voor conifeer Leylandi de uitgedroogde rotzooi…