Gesprek in het parkrestaurant
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 
13
13De nacht te lang,
twijfel als metgezel,
een flat white als houvast,
bloemen en fonteinen
tegen de leegte in mijn hoofd.
Ik wachtte hem,
de man die eens luisterde
toen de wereld kraakte
en mijn zoon verdween
in stilte en onmacht.
Zijn fiets op slot,
zijn ogen open.
Ik sprak in flarden,
vulde de stilte
met broze herinnering,
met woorden…
Bezig met laden