Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.871):

Gesprek in het parkrestaurant

De nacht te lang,
twijfel als metgezel,
een flat white als houvast,
bloemen en fonteinen
tegen de leegte in mijn hoofd.

Ik wachtte hem,
de man die eens luisterde
toen de wereld kraakte
en mijn zoon verdween
in stilte en onmacht.

Zijn fiets op slot,
zijn ogen open.
Ik sprak in flarden,
vulde de stilte
met broze herinnering,
met woorden die struikelden
voor ze geboren waren.

Hij stond op,
nonchalant, te snel—
“Het is mijn beurt om boodschappen te doen.”
Ik kneep in mijn glas,
mijn adem brak:
ik was nog niet eens begonnen.

We gaven handen,
warmte, kort en echt,
een belofte voor later
die hij meenam in de wind.

Thuis lijnde ik de teckel aan,
groette de tuinman,
en droeg de stroom
van herinneringen
als water langs een eend.

... Dit gedicht is geïnspireerd op een blog van beeldend kunstenaar Miriam (15 september 2025). In haar tekst beschrijft zij het eerste gesprek dat zij, als moeder die haar zoon verloor, had met diens psychiater in een parkrestaurant. In kleine details – van koffie en fonteinen tot aarzelende woorden – laat zij zien hoe rouw, herinnering en kwetsbaar contact elkaar raken. Het gedicht destilleert deze ervaring tot een poëtische verbeelding van zoeken naar taal, nabijheid en troost. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
26 september 2025