Alle inzendingen over Buurtsuper

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

De ding-dong ging, mijn oude grootmoeder deed open. Er stonden twee man in het portiek, met platte tassen, ze oogden glad geschoren en ook fris gewassen, waarop mijn Oma dacht: ~Die willen iets verkopen.~ Toen ze gedrieën aan de koffietafel zaten -de kopjes vol en op het schoteltje een koekje- trok één der heren uit zijn aktettas een boekje…

zo was de dag niets anders dan een bord bruine bonen fantasie in een natte asfalt, dode eenden omgeving waar het gaat zoals het gaat het gebeurde later in de buurtsuper bij de eenpans gerechten tussen de eenzamen bleek ik een van hen toen werd ik toch verdrietig ik kon er bijna om lachen…

Ik kam mijn haar, versier het met een frutsel en denk terug aan wat de jongen zei tussen de pubers voor de buurtsuper, opnieuw ontroert het mij. "Mevrouw, ik ken u niet maar vind u nu al aardig en wat u in uw haar draagt vind ik ook heel chique".…

mijn moeder en ik zitten bij het raam praten over van alles, geven dingen een naam over wat is geweest en zonder sentiment blijft mijn moeder moeder en ik haar grote vent wij lachen en zwijgen over niets de aanbieding van de buurtsuper gehaald op een nieuwe fiets later die middag drinken wij glaasjes rode wijn moeder wrijft door mijn haar…

Nog zelfstandig wonend doet hij elke dag wel iets, lopend naar de buurtsuper of naar het centrum met de fiets. De was op zolder hangen want boven is het altijd droog, halverwege even op adem komen, steeds die twee trappen omhoog.…

5 minuten lopen naar de buurtsuper en ook terug naar huis weerom. Af en toe even uit mogen rusten, het is de luxe van de ouderdom. Als ik samen met hem koffie drink en ik kijk dan in zijn ogen, twinkelend en ondeugend zijn ze soms. Het laat me niet onbewogen. Graag hoor ik nog die verhalen van hoe het vroeger is geweest.…

De parlevinker gaat ons straks ontvallen De melkboer- annex supermarkt op zee Kan door de wet niet met de tijdgeest mee Maar wat is het verlies nu voor ons allen? Zo'n varend winkeltje of zo'n mooi woord Dat je vast van je leven niet meer hoort?…

Ze stalkte me, ze jammerde zachtjes bij het krantenrek als ik in de buurtsuper afrekende. Bij Jan en Alleman klaagde ze over mij. Ik verzocht de rechtbank zelfs om een straatverbod maar trok dat in toen ze in Limmen naar haar ware zelf of zoiets ging delven. Of waren de postzegels op? Dat kan ook. Genoeg hierover.…