Alle inzendingen over Isabel

Vele leeftijden geleden ik vond de tijd ergens op de bodem van mijn stille oceaan Zwemmend naar beneden ik nam de tijd Zij gaf me weer wat adem Ik besloot toen door te gaan Daar in het verleden ik vergat de tijd Zij bleef er stilstaan, stiekem Ik moest zonder haar voortaan…

Ik hoorde hem zwijgen die wolkeloze dag Zijn letters waren zinneloos Ik hoorde hem zingen die schaapjeswolken dag Zijn woorden waren zorgeloos Ik hoorde hem zwichten die regenwolken dag Zijn zinnen waren zinloos…

Ik heb je zien bloeien dat ene moment Een glimp van de schoonheid die jij vanbinnen bent Het was alsof het zonlicht geheimzinnig door de bladeren scheen Jouw gesloten aanzicht waarna alle pracht vanzelf verscheen Eindelijk na al die tijd van dichte knoppen treuren Blijkt de bloem van blad bevrijd en zien wij het gebeuren Iedereen werd…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…

Wij lieten deze wereld achter Met zijn regen en zonneschijn Wij doken samen onder water Om voor eeuwig alleen te zijn En in die grootse oceaan Besloot je mij te laten gaan Het was adembenemend…

Meegetrokken, plots ontstemd Mijn ene hand die jou omklemt Je knokige vingers, ik voel de kou En schreeuw zodra ik ze als stof aanschouw Ik kijk je aan, een laatste blik Herkenning lukt me al niet meer Dan geef je me een afscheidsknik En zwijgt hierop voor de laatste keer Ik zal je weer ontmoeten En zie mezelf gaan…

Die de mist mist De vroege grassprietdauw Niet de fietsers in de kou…

En dan denk ik aan de duizenden gedachten opgesloten vastgezet tussen schoolbordwitte muren voor zo'n dertig slakkenuren zweven ze zo zachtjes en botsen ze heel soms dit merken doen we nimmer toch versterken ze elkaar in hun eeuwigheid tekort aan tijd want klokken bestaan hier niet meer alles wat ik zien kan weer is voor ons staat…

De wereld waarnemend vanuit dit schitterende stil Waar niemand wat zeggen zal, wat woorden van me wil Mijn geest componeert daar zijn eenstemmig lied De klanken doen de stemmen en de sprekers teniet Met niets meer dan vragen, zegt de wereld niets terug Slechts blikken, slechts knikken, en ze keert me weer de rug Voor mij is dat niets Meer dan…

Doe maar langzaamaan zei de maan tegen de maandag Ze willen liever blijven, drijven met gesloten ogen op de stilte van vandaag…

Zij bracht de sigaret nog eenmaal naar haar lippen wierp toen achteloos het smeulend stompje langs de weg waar het wegsmolt in de mossen alle bossen, geruisloos gilden van getergdheid gesmoord door het stuk vuil dat weer verder liep…

Kun je je nog jarig voelen? Zo veel jaren later Voorbij die kriebel in je buik Het kinderlijk geschater Voorbij de kaarsjes op de taart Die je op je vingers tellen kon Voorbij de tijden, de tijd waarin Je je allermooiste cadeau Met gemak verzon Kun je je nog jarig voelen? Ik wil het je heel graag geven Als allermooiste, als liefste…

Ik merk het Het blijkt me blijkt me nu al te zijn ontglipt alle werkelijkheid, wezenlijkheid Mijn geest die vreest verschrikt dat ik de wereld straks nog nipt kan onderscheiden van de aan elkaar gebreide beelden daar beneden ben boven de realiteit aan het zweven zelfs boven mijn lichaam, er verwijderd van en tevergeefs trachtend meer vast…

wie ben ik verder van verwijderd dichter bij gekomen ik weet niet meer wat je dromen zijn of hoe je bent geweest en van alles om me heen nog altijd vervreemd verontrust en onbewust hoe langer ik blijf zoeken ik weet niet wie ik ben ik voel het…

het ongeschrevene overtreden in stilte buiten het gesprokene getreden is het niet zonde een leven zonder zonden?…

het vuur is in mij aangewakkerd wakker ben ik, laten we stijgen nu en mensen mieren maken en de bomen kneden tot gras samen met jou ga ik de wereld ontwaken samen met jou ga ik vergeten wie ik was…

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

ik heb je blik gevangen twee druppels, tikketak in mijn emmerbak glazig en glinsterend en leeg twee oogdruppels ik probeer te blijven kijken maar ze prikken in mijn zicht en knipperend verlies ik me in het licht en knipperend verlies ik me in je gezicht…

de tijden hier zijn getikt we wachten om het komen en we komen om het wachten we komen om van het wachten ondertussen praat ik met je in gedachten…

geen zorgen op een dag maak ik me gewoon zo ontzettend klein dat ik zal passen in je ooghoeken en nooit meer bang zal hoeven te zijn hoe je het naakte zwart in mijn pupillen treft en mijn lippen scheurt om in mijn binnenste te kijken en daar niets meer te vinden dan een schreeuw…

hij pakte mijn gedachte tussen wijsvinger en duim tilde hem langzaam op en wikkelde hem lachend om zijn vingers zodat ik achterbleef met een knoop mijn hoofd overhoop…

ik probeerde nog te drijven op de oneindige leegte onder mij te staren naar de oneindige leegte daarboven maar mijn voeten moeten watertrappelen in het verontruste onderbewuste ik houd nog net mijn hoofd boven water maar soms ga ik kopje onder…

overspoeld door de chaos van badkamerlicht het zeemeerminnengezicht pakt mijn witte wangen beet ze vraagt me hoe ik heet…

de reiger reikt me zijn kikkerbilwil een eenzaam argusoog in akelig stil de wederzijdse schrik een weldoordachte wisselblik ik kijk je aan ik knik…

bewandel het mozaïek van je ogen voel je wimpers troosten ze stroken tegen het blote van je bange ruggengraat en spoel je voeten dan in je tranen en was je handen en je hoofd gedoopt ben je verdoofd beloofd een herborene…

Het begint met de gedachten Aan die af en toe kleine klachten Waarvan je denkt dat ze vanzelf wel weer over zullen gaan Na een paar bezoekjes en een paar onderzoekjes in het ziekenhuis Blijkt dat die klachten toch niet zomaar weg zouden gaan Dan heb je ineens een ziekte Je begint te beseffen dat het erger is dan je dacht Dan verlies je ineens…