Alle inzendingen over Janine

Subtitel: Leven heeft een ingewikkelde geschiedenis Er zijn veel levens waarvoor dit Zeker geldt Ongeneeslijk ziek, kinderdood Niet te bevatten, gesla- gen uit 't lood Huilen en misschien bidden Danken voor progressie in de plooi Maar de- en hetzelfde nimmer-, nooit meer Niet te evenaren Als Janine Jansen op haar Viool, subliem bespelend…

Mijn hele leven ben ik al voor anderen aan het zorgen, op die manier hield ik mijn eigen zorgen verborgen. Het voelde veilig niemand die het wist ik dacht dat dat zou helpen maar daar heb ik mij in vergist. Helaas kom ik dat nu weer tegen het liefst zou ik het gewoon weer weg willen vegen. Maar dat lost gewoon niks op dus dat is waar ik nu…

Machteld Nancy Marian Evelyn Elske en Annet Christa Carla en Babette Ans Roos Rianne Natascha Josje Jeanne Sandra Maddy en Yvette Femke Diane Margareth Cora Connie en Suzanne Caroline Mascha en Marlies Agnes Hannah en Hatice Sonia Brigitte Sabine Nouschka Debby en Deniz Janine Jo Julia ..…

Met het begin begon het einde, onvermijdelijk en ongeremd vloog het langs ons, zichtbaar zonder dat we het wilden zien. Klampten ons vast aan mooie woorden, keken weg van het einde zo wreed, maar wisten dat het overal rond was en onvermijdelijk en ongeremd. Wisten wat er moest gebeuren, dus besloten het niet te doen, bang voor het einde…

Sint heeft eens nagedacht, over al die cadeautjespracht. Kinderen krijgen steeds minder gevoel, één liedje, en cadeautjes; een heleboel! Sint wil dit niet langer zo, een liedje per cadeau! ....., m'n beste jongen, jij hebt volgens mij nog niet gezongen!…

stille zomeravond in blauw en goud, een paar scherpe wolken, ik luister naar het vioolconcert in E minor van Mendelssohn, en laat me verleiden, molto vivace, onder het strelen van de snaren door onze formidabele Janine, molto appassionato, muziek vult de oneindige ruimte tussen god, die niet bestaat en mijn ziel, die machteloos poogt zich te…

De dood heeft het koud onder je ruime huid hij slaat je vel begerig om zich heen verstijfd zie ik hoe ze jou weghalen Alleen je afdruk blijft achter in ons bed het kussen nog warm, de dekens lauw wacht ik wanhopig in je geur Op het nachtkastje je mok nog halfvol het washandje waarmee ik je mond voor het laatst voorzichtig afveegde Waarom…

Jij, die weet dat ik geen onbeschreven blad ben maar getekend door woorden mij kunt lezen nu ik naakt voor je lig en ik mijn ziel in je lichaam schrijf Jij, die behoedzaam de blaadjes van mijn hart omdraait als ik er hardop uit voorlees ezelsoren vouwt in mijn kwetsbaarheid zodat ik weet waar ik gebleven ben Jij, die weet hoe je onderhuids…

Ik lig verstild in het grijze ochtendlicht ons mooie overtrek toont slijtage zojuist zag ik het najaar er voorgoed in vallen Wij, enkel nog een doorsnede van de herfst de zomers in ons zullen verjaren steeds verder bladerend achteruit Jij, die nog slaapt in de zachte trekken van jouw gezicht waarin de seizoenen sneller gaan dan ooit verwacht…

laat mij in je kruipen ik sla je huid opzij en duik eronder nee, ik doe je geen pijn je merkt er niets van niet in het begin althans ik ga dwalen door je lichaam verken eerst je onderbuik waar ik vlinders zal ontwaken in je lendenen het vuur dat hoog opvlamt en zacht dooft maar ik zorg dat het niet uit gaat in je hoofd wandel ik…

Onderhuids blijf jij mij vervellen aan flarden word ik afgeworpen niets buitensporigs maar in wezen kom ik er nooit heelhuids van af…

als jij normaal was zou je niet afwijken van de rest zou je je verheven voelen boven verknipte idioten die midden in het leven staan van die minderwaardige sociale en geliefde mensen terwijl je medelijden zou moeten hebben met hun geestelijke armoede dan deed je niet van die overdreven absurde dingen zoals de deur opendoen als de bel gaat…

en als je mij hebt doorgrond, weet dat er daarna niets meer komt wat jou nog verbazen zal in mij jij mijn restwaarde afschrijft waar ik liefheb in ons trouwboekje geen beroering meer voelt aan de andere kant van ons bed waar ik al jaren niet meer kom je mij plichtmatig welterusten wenst verval ik in het stilzwijgen van ons huwelijk…

hier ademt de tijd zijn zwijgen tussen kale bomen en bevroren land bewegen de dagen steeds trager onder een dekkleed van vrieskou hangt de nevel in schaars licht ik trek een grijze wolkenjas aan breek de laatste herfsttak doormidden en luister hoe hard de stilte klinkt nu de dagen weer in zichzelf keren…

de dood staat aan de deur dichterbij dan ooit nog net niet postgevat vraagt hij wat mij beweegt om mij hier op te houden mezelf uit evenwicht te schrijven de nacht hangt stil tussen ons in boven slaapt alles wat ik liefheb maar de tijd loopt steeds verder leeg hoe moet ik mezelf vergrendelen? zodat hij geen beslag op mij kan leggen…

Er mist een kamer hier een witte kamer waar ik niet hoef te bestaan een onbeschreven blad om mij te bergen Waar het kristallijne venster mijn woorden terzijde schuift het winterlicht binnenlaat dat naakter is dan mijn blote huid De klok een witte tijd aangeeft ik mijn adem bladstil zie hangen boven een deken van stuifsneeuw het vroegste…

Na acht uur bleef het onnatuurlijk stil Vanuit het Naardermeer een half uur storing Geen vogelzang bracht ons dus in bekoring De lijn herstellen bleek geen peulenschil Een nood(ver)bandje moest het leed verzachten Een technicus kan zijn ontslag verwachten…

Voor de uitzending van zomergasten Corona Schouten, de moeder en de zoon Zou ze gaan praten over haar jeugdige geslachtsgemeenschap voor het kerkelijk huwelijk in Israël wat beloond werd met haar zoon zou ze gaan praten over haar onvoorwaardelijke overgave voor God, Kerk en ChristenUnie wat beloont werd met haar ministerschap zou ze…