Alle inzendingen over Joop Braakhekke

Stil in jezelf gekeerd dan vreemd om je heen kijkend vragend waar is hij ik weet het zij zoekt mij de pijn wat moet ik doen vreugde ik heb haar nog morgen een ander gevoel…

's nachts verwekt en 's anderendaags geboren wordt verteld aan ieder die 't wil horen zie wat hier thans voor u ligt 't lijkt op rijm en 't is gedicht…

We hebben jou gedroomd en jou verwacht, zo vol verlangen nu zwijgt de wereld even stil vandaag ben jij door ons ontvangen lief klein mensje, o zo pril…

Hai Koe groet ik hem opgewekt hinnikt het paard wat een dichte mist…

In het nachtelijk geflonker van de lichtjes die je ziet hoor je zachtjes in het donker de klanken van het engelenlied de gebroken stilte die ik vind doet mij denken aan het kind...…

Ik ben anders dan de anderen dat zou je zo niet zeggen toch is het eenvoudig uit te leggen namelijk: anderen zijn maar ik ben.…

We zagen de zon hoe die wegzonk in de zee toen keken we naar elkaar en begrepen het nu spreken zou dit moment voor altijd bederven…

Leg nog eenmaal je hand op mijn schouder; Laat zien dat je mij nog kent. Laat merken dat je daar in de verte Nog steeds bezorgd om mij bent. Mijn liefde voor jou is oneindig; Dus ook nu de dood ons scheidt. Maar stuur me in Godsnaam een boodschap En doorbreek dan mijn eenzaamheid....…

Stad: het is tijd. Winter is halverwege, smeltwater mengt met miezerige regen, de nieuwe dag brengt kille tegenwind. Het zou in één keer zomer moeten zijn, vol van geloof in helderlichte dagen die stomme tegenspoed zullen verjagen, mogen beschermen tegen hoon en pijn. Wie hier niet…

Je zag van de bomen het blad verkleuren: De zomer was voorbij. Je rook de kruidige herfstgeuren: De winter was nabij. Je lichaam deed mee in dat ritme van de natuur. Het zwakte af en was je tot last. Je eens zo heftige vuur Werd langzaam aangetast. Je snakte naar het nieuwe voorjaar, Als dat er maar eenmaal was. Niet wetende dat deze winter…

De ochtend van Pasen nauw merkbaar begonnen, Het Zwillbrocker Venn nog in neev'len gehuld. Die zullen verdwijnen, heb even geduld, De talmende nacht geeft zich spoedig gewonnen. Daar breekt door het grauwen in glorie de zon en, Van vaagheid ontdaan, worden vormen onthuld. Opeens lijkt de hemel met vlammen gevuld, Is fier een flamingo een stijgvlucht…

Mijn vriendje die heet Frederik. Zelf vindt hij zich een slimmerik En ook daarbij een braverik. Ik vind hem maar een stommerik Want hij heet toch niet Henderik?!…

Nu nog niet zo lang geleden Gaven mannen, recht van leden, Het beste wat zij konden geven: Het offer van hun eigen leven Op het altaar van het recht. Opdat ’t goede won van ’t slecht’. Dat was het doel van ‘t vurig streven. Echter zij die achterbleven, Enkel in het harde leven, Kunnen het niet altijd omvatten, Dat verlies van al hun schatten…

Vrij zijn van aardse slavernij blijft 's mensen streven. Doch hem, die ons een uitweg tot verlossing bood, Bracht men omwille van zijn woord en daad ter dood, Omdat de heersers vreesden voor hun eigen leven. Hoe nodig is het nu zijn boodschap door te geven, Die zal beslist nog uitzicht bieden in de nood. Maar vaak is het begrip der luisteraars…

Heerlijk is het vaak te rusten In een bos, zo plechtig stil. Ver van huizen, auto’s, drukte, Van die dingen, de mens zijn gril. Kijk, een zonnestraal valt neder En borduurt met schitterend goud Een lief’lijk randje om het lover, Daarna op het groenbruin hout. Denkend aan voorbije dingen Lig ik onder een forse boom. Zachte windjes die zingen…

Ik ben een bank, Vertellen kan ik veel En met mijn vriend de maan Weten we samen wel het grootste deel Van wát er in mensenharten om kan gaan... Overdag is het stil; Een oud heertje of een vrouw, Zij zoeken warmte op mijn rug. Is de zon dan weg, dan gaan ze gauw Naar…

Weet je nog die avond Bij het licht van de maan? Weet je nog die avond, Zie je ons nog gaan? Een romance als nooit tevoren. We fluisterden door geluk overmand. De stilte deed zich niet storen, We vertoefden in sprookjesland. Wij samen, we bouwden een home. Geen kasteel, nee eenvoudig en knus. Jij bezegelde toen onze droom Van de toekomst…

Ik staar in het vuur van de open haard, Zie de dartele vlammetjes gaan. Ze spelen een spelletje, luchtig en blij, Duiken onder een kooltje vandaan. Ze dansen en kronkelen zich sierlijk en vlot In de meest fantastische stand. Ze stoppen voor niets, gaan altijd maar door Tot ze eenmaal zijn uit gebrand. Maar vlammetjes, jullie zijn symbolen van…

De bomen hebben hun bladeren laten vallen De dagen worden steeds korter De aarde verliest zijn kleur Het wordt koud De mensen verzamelen goud en goed Deuren worden gesloten Banden verscheurd Liefde sterft Er is angst Maar ik ben niet bang Want ik weet zeker dat uit de stad van David een verlosser komen zal Hij ontsteekt in ons het…

De bomen gaan in rust, hun blad valt op de aarde, Steeds vroeger op de dag verdwijnt het licht. Met regelmaat vriest nu het water dicht. 't Is of de dood bewust zijn heerschappij verklaarde. De mensen zijn belust, slechts geld en goed heeft waarde. Voor vreemdelingen gaan de deuren dicht. Steeds meer verkwijnen zorg en naastenplicht, Raakt…

Hij is alleen loopt langs het strand en schrijft met zijn teen haar naam in het zand...…

Zij was het die mijn hart sneller deed kloppen Zij was het die mijn hart feller deed slaan Zij was het die mijn liefde niet kon stoppen Zij was het in mijn leven voortaan Ik ben het die mijn tranen deed lopen Ik ben het op die dag van haar dood Ik ben het die haar nooit kan ontlopen Ik ben het die haar mis tot mijn dood…

Mijn vader was nu honderdtien, Als hij in leven was gebleven. Ik zal hem hier niet meer zien. Hij kon die tijd niet overleven. Mijn vader was een fijne man. Hij was er voor ons: een zegen. En wie weet, als het even kan. Kom ik hem “boven” wellicht tegen! En zelf, al meer dan tachtig…

Toen ik jong was dacht ik: uit de wereld pers ik al het sap. Mijn leven zal dat niet bederven. Ik pik wat ik kan krijgen: de krenten uit de pap. Ik zal mij veel rijkdom verwerven! Toen ik ouder werd wist ik: Het ging anders dan ik dacht Om intens gelukkig te kunnen leven. Veel van wat ik vroeger had bedacht Had ik intussen opgegeven.…

30 november 2013 Joop Bonnemaijers…

Als een dief in de nacht Kwam hij onverwacht Wie had dit verwacht Ben je daarop bedacht? Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid…

op de buis is discussiëren wat je niet behoeft te leren alle dames en ook heren willen daar vaak iets beweren wat ze niet konden verteren in het kort: dat’s communiceren….…

Och, kijk toch eens aan dat arme zieltje Ze zit daar alleen met haar mobieltje Geen oog voor anderen om zich heen Ze waant zich denkelijk heel alleen Met een starende blik op het display Flitsen haar vingers van boven naar benêe De wereld om haar heen is niet in tel Ze gaat volledig op in haar spel Te midden van anderen gaat ze maar door Ze…

Waarom zijn we hier op de aarde? Waarom? Heeft het enigerlei waarde? Kijk, wat men hier vergaarde En alleen voor zichzelf bewaarde. Merk op, wat we nog steeds niet leerden Te zien wat andere mensen ontbeerden, Omdat wij alles begeerden En hun pijn en verdriet ons niet deerden. Sta op, om met anderen te delen. Misschien is het leed dan…

Bij mij is iedereen welkom Al is het midden in de nacht. Zoals vroeger vele vrienden Bij ons kwamen, onverwacht. Sinds ik oud ben en der dagen zat Ontvielen mij veel mensen. Evenals mijn lieve vrouw Die ik zo graag terug zou wensen. De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze…