Netgedichten

netgedicht (nr. 41.455):

Advent

De bomen gaan in rust, hun blad valt op de aarde,
Steeds vroeger op de dag verdwijnt het licht.
Met regelmaat vriest nu het water dicht.
't Is of de dood bewust zijn heerschappij verklaarde.

De mensen zijn belust, slechts geld en goed heeft waarde.
Voor vreemdelingen gaan de deuren dicht.
Steeds meer verkwijnen zorg en naastenplicht,
Raakt liefde uitgeblust waar angst het hart bezwaarde.

Maar mij verlamt de vrees niet gauw
Daar ik op hoger macht vertrouw.
De Feniks heeft, zoals voorzegd,
in Davids stad zijn ei gelegd.
En daarmee in de donk're nacht
De wereld weer het licht gebracht.