Alle inzendingen over Kapok

Er sluimeren wanen in kussens grif strooien nachten met uren en als het gezicht verschijnt in lang geleden verloren licht vangt morgenrood vocht als bloed sijpelend langs grieven snijdt zij lijnen en tekent ouderdom in geslepen taal alleen de punt ligt dwars en stremt beelden als strepen op de snelweg zij ziet de vluchtstrook schudt…

ik speel met mijn pop de kop kapot het lijf zonder kapok zij voelt wie ik ben omdat zij mijn jeugd en leven heeft gekend is totaal versleten van alles weten heeft mij altijd gespaard nooit ben ik dat vergeten streel het gehavende lijf bij haar kon ik echt alles kwijt zij is nog dezelfde gebleven onafscheidelijk zijn wij vergroeid…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…