Ik weet ik je moet laten gaan
Maar het is zo fijn te doen alsof je bij me bent
Al is het maar voor een moment
Dan kan ik er weer tegenaan
De ongrijpbare lichtheid van dit bestaan…
Blaren van
kaarsen
en namen
die als echo
versterven van kou.
Hoofdpijn
op vreemde plaatsen.
Achter hem
een vrouwenstem
die namen roept
en hoopt te raden
hoe hij heet.
Maar zijn horloge
is gebroken
en daarmee ook
de tijd.
Zou hij zich herinneren
dan zou hij
zo traag
als meeuwen
in ramen
passeren.
Maar voortbewogen…