Alle inzendingen van Roel van Rijswijk

Klaprozen die bloeiden, fel en rood, Als verboden woorden in de wind. Een liefdevolle boodschap, onuitgesproken, In een veld dat ons voor altijd in stilte verbindt.…

In een afgelegen hoek van mijn gedachten, waar fluisterend de monsters dwalen, resoneert een echo van eenzaamheid. Broze fragmenten van vertrouwen, onverbindbaar door de tijd, Herinneringen blijven, in hun onzichtbare eigen strijd. Ondanks de afstand, Blijft de pijn een stille metgezel. Niet rijker of wijzer, door wat ik nog steeds voel…

Er lag een streep, scherp en duidelijk, getekend met vastberaden hand. Tot de golven kwamen, zacht en onverbiddelijk. Weggeveegd. Uitgewist. Nu rest alleen het getij, dat speelt met wat achterbleef, een herinnering aan wat ooit een lijn moest zijn.…

Een traan, een lach, wat viel, gaat staan. Een fluister groeit tot stemgeluid. Het licht ontwaakt, een nieuwe dag. Een nieuwe dag is daar.…

Vuur dat fluistert, vuur dat leeft, neemt en geeft, neemt en geeft. Dat wat dooft, wordt ook ooit weer ontstoken, Een perfecte balans die nooit wordt gebroken. Vlammen dansen zonder einde, de kosmos ademt in stilte voort.…

Draden, verglijden. Geen breuk, maar zwijgen. De wind, ze blaast vergeten stof door lang verlaten straten.…

Ze kwamen en gingen, namen niets mee dan hun afdruk in stilte. Ik bleef achter en verloor mezelf in hun schaduw.…

Met een rij cipressen vol in zicht Heb ik deze onnozele ode aan liefde gedicht. Weemoedig denk ik terug aan die eerste vlinderzucht. Saskia. Die mijn hart meenam naar Nieuw-Zeeland. En hoe de liefde mij het circus waarderen leerde en mijn eerste Griekse woordjes. Haar zucht tot debatteren. Hoe we samen ‘Stupid’ zongen. Stiekem samen zijn.…

Spatiebalk Voor mijn ogen. Alsof ik niet eens zeggen mag wat ik niet zeggen kan. Spatiebalk. Ik droom van dreunende vingers die zich uitsloven om ook maar iets van ruimte te creëren tussen woorden. Tussen zinnen ook. Spatiebalk. Ik typ zomer en hoop stilzwijgend dat de ruimte tot het volgende seizoen precies zolang duurt als tot de volgende…

Wanneer zelfs leugens waarachtig zijn, rent ze zichzelf verloren in een woestenij van woeste wij.…

Als de stilte van het gesprek me overvalt vlucht ik in mijn herinnering. Daar, in dat idioot grote spiegelpaleis, sta je in iedere deuropening en zit je overal precies tegenover me. In het trappenhuis van een lang vergeten wolkenwereld raakt je hand eventjes de mijne. Als ik de weg dan weer verlies en zachtjes meezing, neurie, met de deuntjes…

Als ik dichtbij je kom. Dichtbij de herinnering, de geur, het voelen, het proeven. Gewoon even nabij. Dan ben ik geen groots rijmer, maar dichter. Dichterbij dan ooit.…

Ik wilde je nog schrijven. Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

Lieve man Met open ogen Zo gesloten Om ons heen: Laat zich vangen Door de wind, het zand, Het water en kiezels in zijn hand. Toch zijn vader Vangt hem niet.…

Lege straten vertellen een verhaal van ziek en bang om ziek te zijn, van overuren aan het bed, van kuchen, hoesten, ademnood en pijn, van complotdenkers op tweet en chat. Ooit ademden zij vrijheid. Ik weet nog hoe mijn klikklak in de lege winkelstraat me het gevoel gaf dat de wereld aan mijn voeten lag. Vandaag: hetzelfde klikkeklak,…

Ik heb haar vaarwel gekust. Nog voor het krieken van de dag. Nog voor het zakken van de maan. Ik dacht: ‘nu gaat het komen’ En toen bleek het al gedaan.…

Met ronkende motor verdronk jij mij, verdronk ik jou in liefde. Zicht op Eendenveld. Een schim van werk in de verte. Een zachte mist op het land. En jij. Bij mij. Op de achterbank.…

Een oranje welhaast roze gloed glijdt langzaam over polderland. Een nevel kleedt de natte aarde in mysterie. Ganzen klinken in de verte. Ik laat me meeslepen in de echo van de leegte. Van stad naar stad getrokken, maar nu hier, tussen dijk en grasland, neergestreken in het niets. Bij een kolkende maas mijn rust gevonden.…

Als de dag van gisteren Maar vandaag Misschien wat minder liefdevol Misschien wat minder snel Wat traag En toch: je naam in roze geschreven Ieder plekje van toen Nog altijd van ons. Als de dag Van gisteren Maar stiekem toch vandaag.…

Toen ik klaprozen voor je plukte, Poppies, zoals ze liefkozend in het engels worden genoemd. Poppies dag na dag geplukt In een felle, vroege zomerzon. En ik herinner me Hoe zowel blad na blad Als traan na traan Langzaam de winter aankondigden. Afvallige gratie en Scheidende schoonheid op de achterbank Nog altijd trekt jouw naam, jouw geur,…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

Mijn oma in mijn hart. En ik doe opa niet tekort toch besluit ik met dezelfde woorden weer in mijn gedachten: Jij was mijn oma. En dat zul je altijd zijn.…

Jammerklacht van godenkinderen aan kolkende rivieren. Hulpgeroep van eenzaamheid aan dovemansoren gericht. ‘Waarom, oh heer, heeft u ons in de steek gelaten?’ Een zware dialoog van aangezicht tot aangezicht. Hoor mijn broeders.…

Nog voor ik dichten kon van licht en lief, vlinderzucht, van zoete hartenzee, Nog voor ik zingen kon met zware adem, traanogen, met veel heisa en amok, Ja nog ver daarvoor, was je al verdwenen. En ik. Ja, ik wilde met je mee.…

Kan de lucht, de wolkenlucht, aan mij voorbij trekken, gelijk een kinderrijm van hop en holala of liever nog: een zin uit een liedje van een Vlaamse meidengroep? ‘Een klein geel visje in een zee van blauw.’ Naast de zee gedropt.…

Toren onder vuur genomen. Van Babel tot Eiffel. En wij wenen om bloemen in de knop gebroken. Blaadjes nog lichtgroen. Zand nog korrelig en zacht. Het stuifmeel op de straat gelegen. Moord en doodslag. Dat laat zich niet tekenen.…

Laat me in de eenzaamheid, als in de zee, zakken gelijk een zon. Zoals jij kan ik ook eenzaam zijn. Samen.…

Adem in mijn nek; laag, lieflijk, maar ook intens. Kan ik anders nog dan stotteren? Anders nog dan klungelig de liefde ontkennen en mezelf?…