Alle inzendingen van Roel van Rijswijk

Lege straten vertellen een verhaal van ziek en bang om ziek te zijn, van overuren aan het bed, van kuchen, hoesten, ademnood en pijn, van complotdenkers op tweet en chat. Ooit ademden zij vrijheid. Ik weet nog hoe mijn klikklak in de lege winkelstraat me het gevoel gaf dat de wereld aan mijn voeten lag. Vandaag: hetzelfde klikkeklak,…

Ik heb haar vaarwel gekust. Nog voor het krieken van de dag. Nog voor het zakken van de maan. Ik dacht: ‘nu gaat het komen’ En toen bleek het al gedaan.…

Met ronkende motor verdronk jij mij, verdronk ik jou in liefde. Zicht op Eendenveld. Een schim van werk in de verte. Een zachte mist op het land. En jij. Bij mij. Op de achterbank.…

Een oranje welhaast roze gloed glijdt langzaam over polderland. Een nevel kleedt de natte aarde in mysterie. Ganzen klinken in de verte. Ik laat me meeslepen in de echo van de leegte. Van stad naar stad getrokken, maar nu hier, tussen dijk en grasland, neergestreken in het niets. Bij een kolkende maas mijn rust gevonden.…

Als de dag van gisteren Maar vandaag Misschien wat minder liefdevol Misschien wat minder snel Wat traag En toch: je naam in roze geschreven Ieder plekje van toen Nog altijd van ons. Als de dag Van gisteren Maar stiekem toch vandaag.…

Toen ik klaprozen voor je plukte, Poppies, zoals ze liefkozend in het engels worden genoemd. Poppies dag na dag geplukt In een felle, vroege zomerzon. En ik herinner me Hoe zowel blad na blad Als traan na traan Langzaam de winter aankondigden. Afvallige gratie en Scheidende schoonheid op de achterbank Nog altijd trekt jouw naam, jouw geur,…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

Mijn oma in mijn hart. En ik doe opa niet tekort toch besluit ik met dezelfde woorden weer in mijn gedachten: Jij was mijn oma. En dat zul je altijd zijn.…

Jammerklacht van godenkinderen aan kolkende rivieren. Hulpgeroep van eenzaamheid aan dovemansoren gericht. ‘Waarom, oh heer, heeft u ons in de steek gelaten?’ Een zware dialoog van aangezicht tot aangezicht. Hoor mijn broeders.…

Nog voor ik dichten kon van licht en lief, vlinderzucht, van zoete hartenzee, Nog voor ik zingen kon met zware adem, traanogen, met veel heisa en amok, Ja nog ver daarvoor, was je al verdwenen. En ik. Ja, ik wilde met je mee.…

Kan de lucht, de wolkenlucht, aan mij voorbij trekken, gelijk een kinderrijm van hop en holala of liever nog: een zin uit een liedje van een Vlaamse meidengroep? ‘Een klein geel visje in een zee van blauw.’ Naast de zee gedropt.…

Toren onder vuur genomen. Van Babel tot Eiffel. En wij wenen om bloemen in de knop gebroken. Blaadjes nog lichtgroen. Zand nog korrelig en zacht. Het stuifmeel op de straat gelegen. Moord en doodslag. Dat laat zich niet tekenen.…

Laat me in de eenzaamheid, als in de zee, zakken gelijk een zon. Zoals jij kan ik ook eenzaam zijn. Samen.…

Adem in mijn nek; laag, lieflijk, maar ook intens. Kan ik anders nog dan stotteren? Anders nog dan klungelig de liefde ontkennen en mezelf?…

Winterse hellewind waait in wankele gedachten. Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…

Van ver ontwaart hij, ontwart hij verlangen en werkelijkheid: schoonheid; esthetische vrucht van lieflijke godenhand die, tussen huizenhoge golf en land, eb en vloed op haar wachten laat, terwijl ze tot haar knieën in het onbeweeglijk water baadt.…

Trommelaar, door zijn fanfare rechts ingehaald, drukt zijn vers aangegroeide aambeien op de koude stoeprand terwijl hij, begeleid door tromgeroffel zucht en steunt, kreunt ook, over een nodeloze leegte, een tranentrekkende echo van eenzaamheid die zijn trommel niet compenseren kan. ‘Een eenmansfanfare is geen fanfare. Het is een hellegang…

Meisje aan haar haar getrokken uitgefloten en ondersteboven weggezet, blikt terug op de dagen die nog zorgeloos waren en zegt stem, na stem, na stem gedag.…

Moederlief heeft het net geslepen trancheermes klaargelegd. Schone glazen op ongebruikt tafellinnen. Nieuwe papa komt zondag het vlees snijden.…

“De winter komt terug.” hoort hij de weerdame in rode jurk hem welhaast plagend toeroepen. En meer nog dan de zon en de eerste lentebloemen, meer ook dan de lieflijkheid van de eerste plukken groen, mist hij Jan Pelleboer die –weer of geen weer- zon, regen en sneeuw altijd in zwart-wit voorspelde.…

Dat kleine hokje, kak aan de muren, daar voelt hij zich thuis. Op afstand een kassière die als hij haar lief aankijkt -zonder om haar muts te lachen- een schone rol toiletpapier geeft. Maar daar, in stilte op de pot gezeten, is hij alleen met het geluid van dagjesmensen tot nachtburgemeesters die hun veelal onbenutte gezinsauto geconcentreerd…

Omdat je pas mist met je lief in zicht en droomt van zaken die levenloos en zonder ziel zijn gebleven -een donderwolk boven berg nog daargelaten- daarom is het op dagen als deze eigenlijk altijd makkelijk praten. Als een kop in een gratis krant, noem het metro; noem het spits, die je tijdens treinen hebt genomen je iets vraagt in de trant…

Dromen als flarden fladderen langs spoor en weg. Liefdevolle echtgenoot nog voor het eten door lust en argeloze lief bezeten. Haren plakkerig in nieuwe cabrio als hij droommeisje stelen gaat. En voor het eten met meisjelief op de vlucht slaat. Als op de drum.…

Als alle dagen, maandag tot maandag, het credo 'Dag van de Waarheid' dragen, is het beter toeven in een leugen.…

Vader verzucht, in wolkendek gelegen, hoe zijn kinderen al jaren zijn huis niet konden vinden, terwijl hij vol van vluchtige irritatie een schouwspel van treurnis, met zijn zonen een-na-een op de voorste rij, gadeslaat. Nu is het te laat.…

Kind op één been met wind verdwenen. Violen die maat aan geven, voor communistische ideeën nog voor het breken van de zomer ter dood gebracht. Het kind als oude man tranen vol weemoedig verlangen; de foto’s van zijn hinken in zijn hand. De wind in wuivende pluimen gras verscholen. Hij lacht.…

Of ze durft te springen, durft ze hem te vragen. Haar ogen op een kloof gericht, haar handen op de rotsen. Ronddraaiend zand dat wind en zon niet lijkt te vrezen. Zo leest de schepper tekens in het zand. Met ingehouden adem wacht de koning op haar springen. Als zij aan hem vraagt, Of ze durft te springen.…

Dartel, lang als lief en liever langer nog. Als de klok zijn slagen telt grijpen de seconden om zich heen in een zweem van zweet en lange benen. Weent de dromer gelaten om bloemen die de knop verlaten, water langs vazenhals, als zwanenhals, op plastic tafelkleed. Vraagt hij wat weemoedig of hij liefde heten mag. Heter nu dan toen…

Laaghangende zon steekt zich door wolkendek. De klinkers lachen, glimmen. Kussen nat, lakens nat van zweterige lichamen die zuchtend en draaiend in elkaar passen. De stralen poetsen, een voor een, de sterren uit de lucht. En als platendraaier zijn hakken licht is de eerste mus of merel al te horen. In foetushouding wederboren.…