Netgedichten

netgedicht (nr. 30.765):

Traagheid

Blaren van
kaarsen
en namen
die als echo
versterven van kou.
Hoofdpijn
op vreemde plaatsen.

Achter hem
een vrouwenstem
die namen roept
en hoopt te raden
hoe hij heet.

Maar zijn horloge
is gebroken
en daarmee ook
de tijd.

Zou hij zich herinneren
dan zou hij
zo traag
als meeuwen
in ramen
passeren.

Maar voortbewogen
in vergetelheid
ging alle traagheid verloren
en gaat de oude grijze man
met snelle pas
de koelkast in.