Die tere krokus in het gras
- beeld van een boordevol verblijden -
vertelde mij hoe lief je was
het weerzien na een wake scheiden.
Hij dronk het vroege morgenlicht
- vond enkel maar gewone woorden -
maar hield zijn bloeien opgericht
voor al wie, wakker, 't lied reeds hoorden.
O kijk en luister dan, gedragen,
van angst en pijn en schuld…
Rozerood verlangen
naar het morgenlicht,
klank die speels blijft hangen
na een klein gedicht.
Opgang weer naar Pasen
licht doorstraalt de nacht,
woord van troost en zegen
waarop wordt gewacht.
Oeverloos ontwaken
dwars doorheen de dood,
laat die hoop je raken,
aarde, moederschoot.…