Laetare

Die tere krokus in het gras
- beeld van een boordevol verblijden -
vertelde mij hoe lief je was
het weerzien na een wake scheiden.

Hij dronk het vroege morgenlicht
- vond enkel maar gewone woorden -
maar hield zijn bloeien opgericht
voor al wie, wakker, 't lied reeds hoorden.

O kijk en luister dan, gedragen,
van angst en pijn en schuld bevrijd,
ontvankelijk wil vrede vragen

tot aan het einde van de tijd...
Die kleine krokus durfde wagen
het licht te zien. Maak ons bereid.

Uit: Herworteld leven p.17

Schrijver: Adeleyd, 31 maart 2006

rosa.olaertsskynet.be

krokus lente vertrouwen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 4 stemmen 398