Alle inzendingen over Laurens

bijna dezelfde kleur van je schoentjes en je zoentjes na het pirouetteren als een tol stond je plotseling stil en knalde bovenop de TV en kreunde, o jee kan niet meer op spitzen staan helemaal niet meer op tenen wij hebben de schuifdeuren gedeeltelijk dicht gedaan jij er niet meer tussendoor kan gaan ik masseer nog steeds je benen © Laurens…

De choei ûmòggûrnsz einnief àndûlûgt Dàn ksij ûtmôje wir indez ûm ánt Kòn tàktû lechûdoe nwûv òrtánstánt Obàfs tàndfànel kárût îszûnklûgt Fànàgt, tisrá áràr bijtsámim mubèth: Ònstòntfàz elf di tgèk kû snèls ònèth…

© Laurens Windig…

Alles wat ik doe, doe ik in gedachten met jou. In elk opzicht ben jij mijn leven, omdat ik zo vreselijk veel van je hou.…

Ik voel nog altijd diezelfde vlinders. Altijd denken aan jou wanneer ik je mis. Voor mij ben jij mijn hele leven. Dat gevoel dat met niets te vergelijken is.…

ze heeft genoeg van knoppendrukken metafoor voor alles gaat vanzelf rond elf gaat ze naar bed met lamme vingers die haar man ontregelt en ontzegeld al het werk dat ze na het werk moet doen en kijkt ze uit naar extra handen voor verlichting want hij werkt zich na het werk ook nog eens het lazarus om haar weer automatisch tegemoet te komen doordat…

urenlang gezeik hij is veel te zout vandaag andijvieschotel…

ze twijfelen en blijven beiden voor de deur zij met haar rieten zonnehoed en hij met zijn zwarte paraplu tjee wat een gezeur wat zijn ze wisselvallig zij speelt graag mooi weer en hij vangt dan de bui wel op ik zou ze van hun plekkie willen rukken maar dan zijn ze uitgespeeld krijg je er gedonder van en dat is een beetje cru…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

karaf met lust tot op de bodem leeg gezopen zijn zij fladderzat en zwijgend uit elkaar gekropen…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…

onafgebroken nippen van het lage vastgeklonken glas gekocht voor ongerept likeur deed haar parlevinken: vloei eens in ik smelt in eigen vuur en mijn charmeur…

Ondergeketend Dwingt zij hem contractueel naaldhakkendraaiend voor charmes gezwicht voert haar hand de boventoon hij gaat onderuit…

triller moet een grote beurt hij zeurt aan alle kanten een slippertje was snel gemaakt de monteureuze met die roze suikerspin deed er oude onderdelen in…

zijn vrouw schrijft ingewikkeld door duidelijkheid te verzinnen zij is Poëtisch gecrypt!…

ik wilde niet! alleen maar zonnen op zondag maar ik moest! ging ik niet was het een zonde zonde van de zon op zondag…

toen hij begon kwamen pepermuntjes om zaligheid te proeven…

over haar nek simuleert ze ziek strakzat van toezien in een keurslijf is het bed vandaag haar kogel uitziend dat hij verloren thuiskomst met linkerhanden rondjesdraaiend dient zij hem alleen nog van repliek dubbel opgeblazen aanwaaikont welgevallen onder bolgevreten buik propt zich het voedsel in zijn mond als een pasgeboren kind blèrt…

slaapkamergeluk van de nachtkast weggemaaid voor een huilend hart…

stormen golven zeeën tranenvol zoet en zoute vrolijke en stoute lustig gaan en komen uitgediepte dromen knipogende maan schijnt telkens ouwe koek op hunkerende liefdeslanen die verlangend naar iets anders slurpen even niet verdriet genoeg de kroeg wenkt lachend hij leest vandaag maar eens een humoristisch boek…

rode afdruk van je zoete kussen op transparant van liefdesbrieven giet ik in het glazen hart van de papier presse zodat verwaaien van herinneringen tegengaat…

feesten lustig rond het walmen van de barbecue walzen moe onder cipressen waar we klessebessen tot aan de ochtend toe gaan liggen in het vragend gras wie van ons de eerste was…

geen dwingelandij die haar hoofd beneden drukt zij wil samenspel zonder eenrichtingsverkeer doch heen en weer rotonde…

lachend wil zij best bekennen dat zij van kerels houdt met gekrulde snorren dol op sturen rolt zij graag uiteindelijk valt zij op de Guldenmiddenweg dwars voor een oude heer op snorfiets en daar is zij dolgelukkig mee getrouwd!…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

zielsgelukkig baadt zij in soberheid ondanks alle weelde om zich heen…

onder het lappen van de ramen door zegt ze glashelder: ik ben niet zo voor alle vrijheid van het woord men praat zo snel de grens voorbij niet iedereen kan nuanceren dat is nou juist een wens van mij want die vrijbuiterige losbol van de overkant die lult maar over kut en geile gladiool zo ben ik thuis niet grootgebracht maar met respect…

je kunt me eigenlijk niet wijsmaken dat je het niet dieper voelde dan een bliksemschicht van lust je borsten waren veel te rond je tepels veel te heet je tong te zwierig in mijn mond als het toch alleen maar aandrift was deed je het wel goed zelfs mijn onderlip wilde het…. boterzacht ontgelden en proefde ik jouw vurig bloed die godvergeten…

natuurlijk houd ik van zalig zonnig weer en donkere dagen gaan mij ook niet echt voorbij sta er toch niet vaak bij stil probeer te genieten ondanks vele ups en downs want weet je elke dag die is van mij…

hij haat het monster dat hem inslikt met zijn hoofd tussen de klauwen zwaar beukt de tijd kan hij het amper houwen totdat de klok zich stopzet het beest hem uitkotst hij gelaten wacht of de vreter hem toch nog heeft gered!…