Alle inzendingen over Laurens

akkers waren kleurloos hard zwartwit en kaal gepeuzeld zonder vogels op foto’s en op films toen kleur nog steeds een sprookje was geel en blauw bestond al wel op het gezicht van bloedend rood hartverscheurend op de bolleneters om te willen overleven hij vertelt het als een paasgedicht tussendoor de matzon en de kou en wijsneusgroene puntjes…

weeldebomen kleuren zwart oevers lijken aangevreten gulzig door cyclopen wijn proeft grote afkeer watervallen storten langs gelaat en hartzeer neplicht hangt de strot uit de hemel krijst de sterren stuk wandelen zwenkt doodlopen lief woord is als de lente ontluikend schoon smaakt zoet kus verheft gelijk een drijfveer als dan je ware…

zij hangt haar treuren aan de trossen van de Medinilla die zo prachtig bloeide toen zij elkaar verliefden schoner dan de wilgen die zich ademloos weerspiegelden maar nog net het trillend water niet beroerde jonge lente heeft hem opgenomen in de straling van het zwakke ochtendlicht dat fluisterde je moet hem rustig laten gaan…

zij draagt Van ’t Reve in haar armen op de roltrap op naar boven ze struikelt je vindt hem overal die mooie slechterik als u mij begrijpt ligt hij steeds beter in de markt daarom vindt je hem ook hier…

Onze liefde is net een sprookje, waarin jij de hoofdrol speelt. Wij zijn de schrijvers van dit boek, dat samen elke bladzij deelt. Het sprookje gaat over een prinses dat al jaren wacht op een man. Op een hoge toren zal ze wachten totdat ze haar prins omarmen kan. Ze wacht heel geduldig af, maar toen kwam het moment. "Er staat een prins…

“Van de week” zei de opgeblazen prostituee tegen een al jaren oude klant, “zit ik op kantoor aan de overkant en tik ik de hele dag achter een PC” “de overheid zaait bijscholing als zeer nodig, ik ben eigenlijk natuurtalent en vindt het overbodig”…

Ik voel nog altijd diezelfde vlinders. Altijd denken aan jou wanneer ik je mis. Voor mij ben jij mijn hele leven. Dat gevoel dat met niets te vergelijken is.…

Je bent voor mij een engel, de liefste die er is. Geen wonder dat ik door al die liefde je elke seconde mis.…

Liefde is jou beminnen, mijn armen om je heen. Al die prachtige momenten, geheel voor ons alleen.…

nu hij oppast op de kids als zij een avond heeft hij even tijd en eens kan zien waar het amper leeft meubels pas herkend verrek is dit zijn huis hoe kan het anders buiten werkgedruis netvlies lokt de klok waar zij zovaak op ziet waarschijnlijk alle tijd het zesde pilsie hoeft ‘ie niet hij wacht en wacht en wacht en wacht en wacht…

Alles wat ik doe, doe ik in gedachten met jou. In elk opzicht ben jij mijn leven, omdat ik zo vreselijk veel van je hou.…

hij stelt ze op de proef kom, zegt hij tegen de visite laten we samen genieten van de stille stilte zoiets geks hebben ze nog nooit gedaan in wezen willen ze wel naar huis…

jouw lippen omsluiten die van mij nu weet ik hoe een engel kust onderste boven allebei…

reus is aangekomen rondig uit strakplaatig edel glijdend over water schitterbaar tegen de zon stomend snel en statig moe gestaald dan zinkt het gebruikt door overmatig…

zijn korte levenslang krom gevochten voor een plek kuierlatten afgestaan hij...wint! rollend lachen: ik heb nu alles rechtgezet…

constant uitgeteld ontspringt hij bezuiniging centen zijn niets waard ook besparen lukt niet meer waarvan zou hij niet weten…

dat wij – uw volk - uw eigen mening niet eens mogen willen kunnen horen declameren volgens mij moet u drie aapjes in het goud op uw nachtkast hebben staan u weet wel die van horen zien en zwijgen en dat u toch moet zeggen wat anderen voor u schrijven er staat toch nergens in de wet gezet dat u op eigen woorden moet bezuinigen?…

er flitst een fietser voorbij met rinkelende flessen klessebessend allebei meen jij een supersnelle melkboer die geeft gas driemaal gis ik zondermeer een onvervalste waterdrager of een drank en flessolist…

hij brengt steeds zonnebloemen voor haar mee die moeten op heet water koud zegt zij verleppend dat doe ik een dag later…

Pril in leven en het vak tast zij de mode zichtbaar af - ik heb ogen overal - bekakt ze arrogant op haar gouden muiltjes een ervaren reflectant ziet gis en wil het best geloven likt flink op stuk ze zullen zeker scherp zijn hoewel met vele vuiltjes…

ze wil een vijver helder water suggereren neerlegt een spiegel in het groen zodat vogels erin vliegen en wolken reflecteren…

flitsend laten luisteren dat hij het heus wel kan supersnel de R verdoezelen zodat niemand het verstaat liesjeleeldelotjelopen langsdelangelindelaan er klinkt applaus hij lacht zoals altijd…

afvallig oogt het dorp vereenzaamd hart is afgebrokkeld gebedshuis neergehaald als ontij krijst is het dienend kruis verdwenen bouwt men op geloof…

Een tafel met drie poten valt niet — als ze goed verdeeld zijn — om zelfs niet als hij vierkant is dan staat er eentje in het midden ook al oogt het krom…

o wat zijn de rozen mooi het lijkt wel kunst uit het museum de doornen zijn vanonder afgeschraapt want de conservator krijgt ze voor zijn jubileum…

het aquarium is gesloten alle kanten zijn gelijmd water wordt te snel gegoten zodat het er in deint vissen worden zeeziek zwiepen heen en weer ze komen bovendrijven verdrinken voor de derde keer…

Ronddwalend in de grauwe kamer aangezien voor kale akker is het wakker worden in de nacht van zwarte honden die losgeslagen voor haar stonden achter dichte deuren opgegaan in vlakheid van de muur onvindbaar voor toppen wrijvende vingers haar lach snijdt in het niets en hoort ze stemmen onverstaanbaar lispelend waar haar moeder is…

draaiend op de stoep glijdend in eigen verval zij laat haar hond uit…

karaf met lust tot op de bodem leeg gezopen zijn zij fladderzat en zwijgend uit elkaar gekropen…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…