Het ooit zo progressieve verstand
is aan emotionele erosie onderhevig
opnieuw verschijnt de heldere zon
in de ochtend in verf
gele streken vreugde
in het buurthuis op het plein
waar mensen zonder werk en geld
de dag opvrolijken in schone schijn
magische creatieve krachten
voorjaar bloesemt bonte kleuren
een oude man lurkt aan een sjekkie…
Ik voel aan hoe jij je voelt
Dat is depressief
Dus doe ik extra lief
Maar dat maakt geen verschil
Jij lijkt nog even kil
Geen glimlach die verschijnt
Jouw rotgevoel verkleind
Ik blijf wachten op jouw glimlach
Maak een grapje hier en daar
Maar krijg het helaas niet voor elkaar…
Onder de Morspoort uit 1668 te Leiden komen
zoete wietgeuren mijn neusgaten opvrolijken.
De stemmen boren door mij heen als pikhouwelen
in zachte mosculturen. Ik moet hier weg, voordat
de wachters komen om mij aan hun speren te rijgen.
Ik hoor ze al komen. Het is pikdonker.…
Hoe ik het ook opvrolijk het blijft koud en kil.
Het gemis zit in de vloer en in de muren.
In het tikken van seconden naar eenzame uren.
Hopen dat ik snel de slaap weet te vatten en kan vergeten.
Hopen dat mijn hart in de ochtend al wat pijn heeft versleten.…