Het intens besef
van eindige aardsheid
rilt huiverend
langs levenslust.
De tijdelijke bevriezing
verdwijnt in het besef
van eenvoudig geluk,
leven te ademen.…
Het juliet heftig, een zon morst vlokkig
zijn licht in de korf van je schoot.
Het fruit moet nog meuken
het land moet nog zwellen, het meurt er
naar moer, naar zaad en naar drab.
Omhoog valt een blauwvoet.
Van liefde krijgen we vleugels en van
verlangen het lef om op te stijgen.
We wolken boven het land
te meeuwig om teugels te…
De dank uit mijn hart kwam van diepere gronden,
waarover fluitende, nee, zingende vleugels
de aardsheid, met deze goddelijke teugels,
verdiepte naar eeuwlijk verstrijkende stonden.…
velen een dag later in Glasgow
te midden van treintoeristen in de Zoo
verstild blijmoedige blik in de glansogen
in een flits mijn bewustzijn rakend waar
zul je morgen zijn in het kille Hyde Park
in Engelands Big City of prefereer je
de behaaglijkheid van Barcelona’s brede
Ramblas of Gaudí’s Sagrada Familia
de gevoelswereld overstijgt de aardsheid…
dat vond zichzelf maar zo gewoon
het plooide bij niemand een glimlach
voltooide zelfs geen enkele droom
een dichter kwam langs en vroeg:
"waarom al die tranen alsof ze komen
uit het merg van oude manen"
"ik wil zo graag meer zijn
voor een mens en zijn naam dan alleen maar
een betekenisloos bestaan"
de dichter aaide hem over zijn aardsheid…