Alle inzendingen van Lut de Block

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen. Zie hun poriën van pijn…

We hadden ons gehuld in lange zwarte jassen en schuld die tastbaar in de benen hing. De berg op moesten we. Een hoop mededogen. Geen bluf, geen blarney, maar boete doen. En boven breekt de zondvloed los. Tussen lijf en leden struikel je. De aarde smakt obsceen en maalt de varens in haar luie kaken. Het land is weggespoeld. Dit is een total…

Ze wil de lente beginnen, de wolken opmeten, de blinddoek vergeten. Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor de jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even…

Met jou slapen in een lucifer- doosje moet wel heel gevaarlijk zijn jij die mij in vuur en vlam zet ik die al brand van verlangen. ------------------------ uit: 'Vader', 1984.…

Het juliet heftig, een zon morst vlokkig zijn licht in de korf van je schoot. Het fruit moet nog meuken het land moet nog zwellen, het meurt er naar moer, naar zaad en naar drab. Omhoog valt een blauwvoet. Van liefde krijgen we vleugels en van verlangen het lef om op te stijgen. We wolken boven het land te meeuwig om teugels te…

Ze kan haar sluitspier nauwelijks beheersen als hij met moordend mes haar weekheid binnendringt. En dat het toch nog zingt in haar van zij de uitverkorene, de mooiste en dat ze zich dan opent en geen weerstand bieden kan. zo open, zo gesloten als een oester want hij kent haar niet. Hij laat zich ook niet kennen, viert alleen zijn wellust bot…

Je zussen sneden hiel of tenen af en werden even bruid. De buit was jij. Jouw zwanenzang, jouw preuts gespin, jouw dansen op het ijs van middernacht, had je van een sprookje meer verwacht? Je bent een blinde op een uitkijktoren, je baadt in weelde, paart in kikkerdril. Vergeet wat je zo graag vergeten wil: het glazen muiltje en de vlekken…

Van alle dieren de gelede, de potige, de insecten, de mieren - heb ik het liefst de vormeloze de weke - eencellig, oneindig, veelvormig. Eenvoud in hun liefde die wiskunde lijkt: delen door twee is gelijk aan voortplanten, is vermenigvuldigen. Zo wil ik ook wel wiskunde. Zo wil ik ook de liefde. -----------------------------…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd teveel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan bijt en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is het…

Men had je alles mogen breken. Maar niet je stem. Ga nu niet spreken van verre pijn maar leg me zwijgplicht op. Een klankloos woord bijt in mijn keel, breekt af in mij in lettergrepen. Ga liever dood dan nu te spreken. Bloed, laat hem niet stollen. Aarde kruip nog niet op hem maar mors zijn woorden, laat ze niet verbleken. Alles kan ik aan…

Wat ontkiemt steekt zijn kop op:de lissen, verwarring, het diepe. Een dag zaait zich uit, dikt zich in, plooit zich open. We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient…

Liefde is het die mij in beweging zette en mij hier spreken doet. Er is geen terugweg en er is geen brug. De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdringt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met…

Die alle watertjes doorzwommen heeft en paarde in de zee van Saragasso en hier belandt en in dit zilte zoete Wase land haar draai niet vindt en kronkelend de bocht uit gaat. En die ter hoogte van de Waterstraat het Palingsgat in duikt en zich gefnuikt voelt als het vel haar levend van het lijf getrokken wordt. Die spartelend en kermend in de…

Liefde is het die mij in beweging zette en mij hier spreken doet. Er is geen terugweg en er is geen brug. De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdrinkt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordenloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met…

Mannen moeten bloeden om het woord, vrouwen lijden aan de liefde. Waarop wachten ze? Op wie? Dit is de goddelijke komedie ten voeten uit. Zij die - tanden op elkaar en zwijgend - zei: ik heb het praten verleerd. Hij die zei: we leven heel ons leven verkeerd. Het voorgeborchte. Pisa, Pistoia, Pienza; krenten in het brosse kruim van dit bevallig…

Ze wil de lente beginnen, de wolken opmeten, de blinddoek vergeten. Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren…

Geluk is terecht. Het was zoek en je kon het niet vinden. Na een ijstijd van striemende regen treedt lente tevoorschijn: helder en dwingend. Indringend blauw vernauwt zich tot stilte. Liefde ontluikt niet, maar toont zich, een tuin komt in bloei. Kale takken worden loodzware bloesems, de meidoorn gaat geuren. Op een leizachte zondag in mei…

We liepen beiden bloedend langs de Keyserlei. Dochter en ik. Geen woord was tussen ons, geen misverstand. Ook geen verband tussen haar zwijgen en mijn gewild niet spreken. Alleen een hand die me het vallen zou beletten. Een stomme steen, zei ze. Opletten. Het kind is moeder van de vrouw. Ik bloei, zei ze toen ik haar zeggen wou dat leven bloeden…

Zoals een blad dat valt, zo viel jouw naam. Jij lieflijk Jiddisch meisje, verrast door een kus, verast door een kus op de Kouter. Gas verzandt in je mond. Je liep hem nog na, je tong proefde gulzig het slib van zijn lippen. Jij Judith, hij Judas. Je as dwarrelt neer, je witte bloed zindert en zoekt zich een vrijplaats, een plein…

Zwemmen moet je leren. Het vaste omzetten in vloeibaar. Veren op de steunzool van het water. Liggen op het water. Zwemmen is loslaten, drijven, meegaan met de stroom. Maar wat is vliegen? Vliegen is dit alles niet. Vliegen valt niet te leren. Je kunt het of je kunt het niet. Alle vrouwen kunnen het. Ze zijn het soms vergeten. Vliegen is…

Wat ontkiemt steekt zijn kop op: de lissen, verwarring, het diepe. Een dag zaait zich uit, dikt zich in, plooit zich open. We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich…

Vrouwen, de gevulde van veertig zitten in hun vlees als in een luie canapé. Wulps en weelderig en weldoorvoed. Onderuitgezakt, gewichtig opgepropt in negligé. Ingekapseld, vetgemest en opgefokt. Veelal voos dan vast geslibd. Kooitje open, deurtje dicht - stom wicht dat de geur van het hooi is vergeten - vlinders van het zwaargewicht.…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd te veel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan buit en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is…