Alle inzendingen over afglijden

uitgespreid en naar onder verbonden met de grond vaak wat drassig met waaierig gras geklemd blijft hoop levend hemels bevrijd golft het wasgoed dun rillend aan de lijn zo lang zonder weerstreven een verbinding in leven houden in een halve vlucht verbonden met hoog en gedroomd zijn dan weer strak op de wind ingelijfd naar de beschuttende aarde afglijdend…

paddenstoelen wel gesponnen, net niet klaar om te gebruiken, vervloekt door herkomst en afkomst doorzichtig glas, onbreekbaar als druppels regen in een schemerplas hun gelijkenis met de maat der dingen, ongenaakbaar als onvoltooide tekst te spellen, kluwen wol van nog onwillige truien, gesponnen uit de lettergrepen van syllaben, afglijdende…

de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat er tussenin blanke kalme handen komen de edele twee, een gelaten paar, die van elkaar de omgeslagen vouwen schoven, geruste handen langs wier boven- vlakken in glanzende val afglijden…

, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat er tussenin blanke kalme handen komen de edele twee, een gelaten paar, die van elkaar de omgeslagen vouwen schoven, geruste handen langs wier boven - vlakken in glanzende val afglijden…

“ Ik zie haar gaan, de Aarde afglijden in een glimp en nu haar ziel hoopvol richting nirwana klimt alwaar zij weer vrede vindt keert zij voorgoed “huiswaarts...“…

ik wil je helpen Wat ik wil is jou kunnen begrijpen Ook al begrijp je jezelf niet Maar we kunnen praten over wat je gedachten zijn Wat je dwars zit of hoe je dag is geweest Wat ik wil is jou voelen Ik wil je sterke armen om me heen Lieve dingen tegen elkaar zeggen Knuffelen, kussen en genieten van elkaar Wat ik niet wil is jou zien afglijden…

haal me uit mijn schuilplaats volgepropt met verwarde gevoelens haal mijn geest maar weer naar boven en laat me weten dat ik leef, en dat er nog mensen zijn op aarde waar ik ontzettend veel om geef, kleine vlinder , ik ga nu slapen mijn uitgeholde ogen doe ik dicht laat mijn vermoeienis van me afglijden en doe morgen weer gewoon mijn plicht…

Dans om het jarig kind, dat staat in aller midden daar alleen en op zich zelve en zij laat de handen dralend langs zich heen afglijden en de donkere ogen zijn zacht en ernstiger meteen; zij voelt zich lichtelijk bewogen, glimlachend om die om haar gaan en haar toezingen en zien haar aan en maken haar stil en zoet bezonnen achtgevende…