toen jij er was
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 
117
117alle stemmen zijn
uit haar verdwenen
achter de binnenste muren
waken ze ze wassen haar
ze schreeuwen snikken
huilen en roepen
leggen haar in het stenen veld
van geesten en goden
waar niemand zo licht
zo stil kan leven
in het oog van zon en maan
een vaalwitte valk bidt in de lucht…
Bezig met laden