achteraan zitten
in die veel te grote klas
kijk ik naar de klok
wens dat het half vier was
dan zo snel mogelijk
naar mijn te kleine fiets
voordat ze er aankomen
als eerste zijn, is tenminste iets
trappen zo hard als ik kan
rij steevast door rood licht
moet ik razendsnel thuis zijn
en gooi de deur keihard dicht…
het overvalt je plotseling
onderweg naar ergens waar
je eigenlijk niet wil zijn
als een pakketje weemoed
dat je mee moet torsen
in een wrakke rugzak
maar toch ook bang
het weer te verliezen...
zo sjok je telkens verder
met een gevoel van twijfel
van zal je wel of niet
en ook de vrees van als
niemand mij maar ziet…
717
Bezig met laden