Alle inzendingen over de nachttrein

wat je wil dat weet je goed een lach, een traan je weet wat er toe doet slechts 5 decennia jong denkend aan het verleden oud nabij in de toekomst bewust van het nu steeds bewust van het heden wie je bent dat weet je goed die lach, die traan je weet wat ertoe doet ach, lieve zwaan lieve "oude" zwaan pluk de dag, lang leven…

ik wil even tijd om na te denken om terug te kijken, stil te staan bij wie ik ben geworden om na te gaan of dat nog allemaal klopt met die ik werkelijk wil zijn ik neem even tijd.…

daar zit een meisje elegant in een bloemenweide zit ze daar ik ken haar niet maar ze is mooi, universeel zo mooi ze zit daar zo maar blond in haar bloei Het is alsof ze daar altijd al zat alsof ze daar hoort ze zit daar zo zonder reden zo maar ze rijgt een ketting van bloemen zojuist geplukt even…

Vandaag schrijf ik wat uit mijn pen vloeit, maakt me niet uit om in een hokje te worden gestopt. Ik schrijf zo maar zonder briljant te willen zijn, het wiel uit te vinden zonder belang, ambitie zonder schroom. Ik schrijf gewoon zoals ik schrijf, zoals ik ben wat ik denk en wat ik vind. Ik schrijf mee in de vaart der volkereren…

Toen het ijs brak was de voet koud nat en doorweekt. Hoe dom van me! Maar een fractie van dat moment was ik weer even een kinderlijk ondeugend. Dat voelde goed! Niemand die het zag.…

Het geluk lacht ons toe tjonge, maar da’s hard werken.…

De kou kruipt omhoog van mijn teen naar mijn voet schijnbaar ontembaar als barwinterse vloed die zich comfortabel nestelt rondom de broze botten. Zo venijnig en kil; met deze vorst valt nauwelijks nog te spotten.…

Laat me je lezen, niet als een boek maar als zachte poëzie, waarin het allermooiste van jouw luister, in woorden is opgeschilderd, waarin opgetekende metaforen de kleurige bloesem dragen, die zo bij jou past. Laat me je lezen in ondoorgrondelijke woorden die spreken, over jou, jouw schoonheid jouw jij, over jou in jouw bloei.…

De reis om het ultieme te bedenken in woorden zint naar een rijm als echo van oorden. Het boeit onderweg dit labyrint van taal wordt het een gedicht of toch een verhaal? Hoe diep kan men graven, hoe ver moet men gaan, om woorden te vinden wat bezielt dit bestaan? Het is knus en gezellig hier dichters tezamen of hangt het naar…

“Allah is groot, ik heb een bom” riep hij verward in de trein, het was een schreeuw om hulp voor zijn psychotisch venijn maar het trotse blauw zag in hem een terrorist op deze lijn compleet met gewaad van zijn Islamitische zijn. “Fuck Bin Laden, I love Holland,” riep hij berouwvol op het perron, en stak vriendelijk zijn hand uit, maar ging toch…

Het was ontdekken vertrouwd zijn met elkaar en dat merkwaardige gevoel samen delen een grenzeloos beminnen in de beschutting van mijn kamer, ons geheim elkaar toegewijd en toen pas leerde je mij de namen die vertelden wat ik gaf en jij nog verder nemen zou…

Buikgriep kwam langs als een duveltje uit een doosje lag een hele dag in bed ik sliep als een roosje…

Die tergende blik snijdt door het ijs is scherp als een scheermes op weg naar die prijs Geen tijd om te zeuren dit is de strijd nu moet het gebeuren in een fractie van tijd In lange diepe slagen dwars door de pijngrens hier heersen geen wetten hier heers jij, op handen van de fans Met het zicht op de finish nog alles uit de kast…

Mokkend wandelde hij mee met de hond gaf zo blijk dat zijn hoofd er niet toe stond Liever zat hij droog te internetten hangend over een stoel vooral om met zijn vrienden te chatten…

De tulpen in de vaas bloeien vrolijk en parmant brengen lenterse vreugde in dit bar-winters land Crisis, regen of natte sneeuw het maakt helemaal niets uit we gaan toch door het leven met deze kleurrijke buit. En dat bloemetje krijgt van ons mondjesmaat zijn water, zo blijven wij een beetje warm in dit koude theater.…

Altijd onwennig sta ik naakt als je woorden mijn wil masseren, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn…

Ze bliezen het stuk bos weg alsof dat zomaar mocht De bomen liggen nu in een rij klaar om plank te worden daar even om de bocht…

Terwijl de storm raast, besluipt me binnenshuis een rust, ik ben geaard.…

De tulpen in de vaas hangen parmant over de rand, haar lonkende lenterse tinten geuren verleidelijk in dit barwinters land. Zij fleuren het dagelijkse leven op als een geneeskrachtig kruid dat is opgewassen tegen de crisis, tegen de soberheid van dat geluid. En dat bloemetje krijgt telkens weer mondjesmaat wat water, het hart blijft…

De goudomrande bolide schreeuwt om meer ruimte Diep daarbinnen schuilt een wegwuivend gebaar van het hoogdravende blond Achterlatend slechts schichtige sporen, onzichtbaar riekend.…

De winterse rebellie ten spijt, de dag is van het donker bevrijd onbekommerd dringt het licht zich weer op, doch schrijdend langzaam zonder bloem in de knop Maar toch, het lengende licht doet al goed, nog maar even wachten op die bloeiende vloed!…

Met de handen in de aarde de wind in mijn haren en beide voeten aan de grond Met de zon hoog aan de hemel de fluitende vogels aan het front Met de geur van groen gras de smaak van frisse lucht die prikkelt in de mond Met een hapje om te eten en een pleister op de wond Dan voel ik me een gelukkig mens en is mijn cirkel rond.…

De droom van het eens iets zullen worden, iets nieuws te gaan doen, me te onderscheiden, het verschil uit te gaan maken; de droom als drijfveer, de ambitie als onuitputtelijke bron van levenskracht, als anker, kapstok waar de tegenslag van onderweg geparkeerd kan worden, die droom als baken, als hersenspinsel handreikend naar een betere…

Hij geeft zich bloot bij zijn inzet op rood, deze stoere speler puur sang leeft voor de spanning van het snelle geld, neemt het geluk op de korrel, verkwanselend, puur en alleen voor eigen belang.…

Met de handen in de aarde de wind in de haren, de beide voeten aan de grond Met de zon aan de hemel de vogels aan het front Met de geur van groei, de smaak van het frisse prikkelend in de mond Met op z'n tijd het natje, een droogje als een pleister op de wond Dat is dan geluk, dat lijnt de cirkel rond.…

Hun goudomrande bolide schreeuwt om onze aandacht en de statuur van hun ruimte. Maar daarbinnen schuilt een wegwuivend gebaar van hoogdravend blond. Zij hebben geen tijd, want tijd is geld en dat is wat bijt. Achterblijven slechts schichtige sporen van een onzichtbaar onwelriekend geluid....…

Een traan biggelt naar beneden, via mijn luchtpijp naar mijn longen, en van mijn longen naar mijn hart. Dan ben ik verdrietig maar tevreden, het lied vol lof luidkeels gezongen, klaar voor een hele nieuwe start. Maar de strijd is nu verloren, hard gespeeld altijd geweten, dat gelijkspel nooit een optie was. En toch zal jij bekoren, dat…

Ze bakt de taarten van zand, Zij bakt de beste taarten van het hele land blootsvoets rennend, springend, bevlogen met een zonnige lach Haar zanderige snottebel spatte uiteen met puntige pieken van loodrecht blond haar vlak daaromheen ook sporen van verf markeren haar dag. Fris uit de winter, jong als de lente, deze parel…

Elke dag dan kruipt de tijd, Van s'ochtends tot s'avonds snel voorbij, Maar als de maan dan aan de hemel staat, Dan ligt de tijd stilletjes aan mijn zij. Want als ik dan weer terugdenk, Aan de mooiste tijden van mijn leven, Dan lijkt het echt net gisteren, Onze liefde had geschiedenis geschreven. Zonneschijn verblindde ooit, Onze twinkelende…

Als ik later groot ben trouw ik met een prins op een groot wit paard Maar vandaag speel ik nog even op mijn blote voeten in de tuin onder de zon van opa en oma samen met mijn broertjes en we eten taart!…