Alle inzendingen over desillusie

Maar verderop gloort wederom opnieuw de weg naar een volgende desillusie. Maar koffie maakt rauwe bonen zoet…

Mijn ziel overschreed de tijd van een verborgen leed, verwarde vriendschap met liefdestrouw, een desillusie zoals dat heet. Mijn beter weten kleurde immer blauw. Totdat jouw empathie mij nieuwe vreugde gaf; mij minder pijnigde door jouw trouw, om het willen vergeten van de kilte in berouw.…

eigen anders blauw de mijne fel grijsblauw met een eeuwige ster als pupil De diamanten ster die ons brak mij eenzaam achterlatend nog steeds zwemmende probeer ik niet te verdrinken zwemmend in jouw roze golven nymfomane herinneringen Diepblauw en vlinderrood zacht vlees ballerinalichaam en engel van geest een wereld van desillusie…

ik zweefde en zag alles duidelijk ineens was er veel licht en heldere kleuren een heel groot universum opende zich opgewonden werd ik door deze ervaring er was nu bewustzijn buiten mijn lichaam het was werkelijkheid, een vredig groen en geel landschappen trokken snel aan mij voorbij toen opeens, een reuze klap, terug op aarde één en al desillusie…

De vlucht in een droom Stroomstoot van fantasie Waardoor alles wat mogelijk lijkt Onmogelijk blijkt Door de gemene chemie Van ratio en vermeende realiteit Doodgeboren Verandert ‘n droom In desillusie Door de lepe fusie Van misverstand, Met benepen besef Dat het zo wel zal horen Dat de vlucht in een droom Zonder afwerpen van schroom…

Maar het Forum en het tandeloze midden, vertaald de schijn van soevereiniteit, of is dat de slechts een desillusie wat alles raakt of verwordt tot uitsluiting in tegenstelling tot de naam die het predikt?…

‘Duidelijke desillusie,’ debatteerde de dwarse dakdekker desgevraagd. ‘Dat doet de drommelse deur dicht!’ dacht Dorothea des duivels. ‘Die dekselse Dordtse deugnieten doen deze dolle dagen droogvallen! ’ Deze dwaze dialoog daargelaten draafde de desperate Dorothea derhalve de dag daarna direct Duitswaarts...…

ruikt kan niet waar zijn nooit van mijn leven je hebt gelijk ik kan jou niets verwijten kruipend van pijn weet ik wat zal dit me spijten nooit zal ik me zo meer geven was veel te kwetsbaar en vrij of ontvankelijk mij om het even zorg van nu af aan voor een schild om mij ook nuchterheid slaat toe bij een idioot tijd maakt van een desillusie…

Wat klonk het prachtig toen de wanden van je luchtkasteel met een luide knal gebombardeerd werden, er kogels door de muren braken. De schilderijen aan de wanden trilden. Je gezicht barste in de spiegel. Servies viel uit kasten. Nu had je een excuus om nieuwe te kopen. Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen…