Alle inzendingen over frans

niemand wist het de hand die zo sloeg zomaar aan zichzelf de verbazing uit de meute bezig met conditionering en wat dan nog geschreeuwd heeft hij het in wel duizend gedichten waarin hij gewoon hij zelfs zij personage speelde, uitspeelde in de taal die hij voluit dan toch beheersen kon en wat dan nog hij wist het sommigen hij wist…

het doek hangt erbij of het zo vallen gaat bekroning op al het werk dat bij leven verzet zo onbenullig en futiel bloemen met één oor voor detail, zelfs de bijen lijken wat weg te zoemen in die eindeloze zomer toen er nog zoveel verf het is of de man zijn strohoed zijn dood is ontvlucht samen met die oliedikke lucht een reis doorheen…

door de mand de romanticus met zijn mes in die bebloede hand en de eeuwige trouw blank als room zo lek gestoken door het heilig vuur dat hem zo verteerd en tenslotte gek gemaakt dromen zo bedrog zo cel voor levenslang te merrie elke nacht uitgespuwde mens zonder plek voor twee een liefde weggegooid door wat afwijkt tussen twee gespleten…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…

haar bezem vliegt echt door het stof, het wolkt en kolkt, alles moet netjes voor haar Roodkapje komt aan kant gezet haar rimpeloogjes glinsteren weer dertig en nog jonger zingt het hart opnieuw die aloude deuntjes van feest voor de deur zit ze voldaan een verweerd pijpje in de tandeloze mond te wachten op de komst van wie ze enkel…

hij neemt het nogal filosofisch, in zijn zee van tijd, tot tijd en dan gebeurt er iets de wereld in beweging hele dagen op de bank genieten van het mooi weer maken, zijn vrienden de passanten tussen de regen door en al te vaak over het leven al heeft hij dan geen nagel meer om op te bijten of beter een appel voor de dorst hij hongert…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

of zij nog van hem hield na zijn solodebuut waarbij hij moeizame zin na onwennig woord zijn liefde voor haar de wereld in ze keek alsof ze toen pas voor het eerst en toch ze wist het al zo lang zijn kermen, zijn kramen zijn wezenlijke zijn toen hij sprak over naakt niet het bloot van hun gedeelde baden waarna een handdoek ze droogt…

hij woont op zijn uitgeteerde berg een wijsgeer met haar van zilver de wangen decennialang ongeschoren en ingevallen ogen gevuld met het vuur van een ster zijn band met de wereld is zijn vlees, zijn gebeente de gevangenis voor een geest die transformatie wil nog tijdens het ademen zijn laatste woord eindelijk…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

Stonehenge, mensen die gehuld in geladen stilte de zonnewende bezweren in het goud van een dag die mysterieus wil zijn Stonehenge, dobbelstenen die door de tijd hun ogen verloren nadat ze kunstig neergezet door een reuzenkind vergeten in de toekomst kunnen kijken Stonehenge, het eiland waarrond de politie een cordon tussen de gelovers…

het drama kijft boven het hoofd ze schrijven niet meer maar brullen de letters van het behang dat stilaan naar beneden komt ik blijf stijf mijn lijf ook al stijf van de zenuwen en ik brul uiteindelijk mee dat ze me niet motte hebbe de stilte spreekt voor zich net zoals ik momenteel de advocaat mag niet wil ook niet, zo bang maar…

er kruipt papier door de tuin kleine strookjes uitleg met plastiek omgeven tegen het regenweer het hek staat scheef en onverschillig voor de slang die zich rond haar spijlen als een hitsig touw drapeert het zijn immers de mensen de kleine mensen die hij tegenhoudt in de kruidtuin een komen en gaan van nieuwsgierige leuters blijft…

laat het maar regenen een druppel per slag die achterbaks gegeven van baas tot onderdaan wat hiërarchie belichaamt al kan de klacht achteraf bij het vertrek van alweer een trouwe voetenknecht slechts onontvankelijk geen verklaar je nader maar vergeef me want ik was fout er waait wervelwind door werkend land waar de slavenhand minder…

hij vermoedt een verhaal achter elk geluid digitaal versterkt zonder bron aan de bron van zijn gehoorkanaal of hij nog wel eens luistert drukt hij zijn oren dicht tegen het schriele hoofd tussen zijn benepen ogen een neus die speurt naar de angst die als altijd hem verteren wil of hij ook wel eens snuift en dan de deur luid…

de verbazing baart telkens wat ze baren moet, het is de wet en anders een wet die slechts zal bestaan in het vreemde gevolg dat haar gegeven moet deze vaststelling is gewoon een vaste stelling, ingegeven overgegeven ook in de liefde van een ouderpaar dat ik steeds weer groeten zal met heel mijn hart daar ik niet anders kan gelieve…

Gevangen in ons web van dromen zien wij de spiegels niet meer staan van waaruit waarheden keken als vensters die soms opengaan.…

haar als het zilver dat in kerstbomen hangt engelentranen draden vol levensgetuigenis een stem die alleen weerklonk om te verhalen over hoe goed en wel toen en af en toe ook nu onder de mensen hij is er niet langer bij om te vertellen hoe graag hij zijn vlees zelf had gesneden gekauwd, vermalen door de tijd maar nog steeds in gedachten…

brede lijven bergen de kleren op, weg ermee wordt wat de natuur bracht teruggebracht tot de essentie zonder schaamte, sans gène zelfs de oma's laten die laatste voor wat het is iets ongemakkelijks op de houten banken bij het vale licht van een weggedoken peertje wordt gezeten en gezwegen maar vooral geluisterd naar het hooglied van het…

een gedicht, jawel een gedicht, wie weet schrijf ik wel over de buren die joelen en schreeuwen over hoe lief wel en de dood en scheiden ik dicht misschien beter over de stervende cynthia pas ontloken in de pot vergeten bij de waterronde herdacht bij de ophaling iedere week verzand in het jaarbiljet ik zit en ik schrijf boven het gekijf…

teller op toeren millenium drie verwacht nu tweeduizendenacht…

Het boetekleed dat je mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon niet verhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Tussen de woorden die niet van jouw lippen komen lees ik de zinnen die niet gezegd hoeven worden zie in jouw ogen de sprekende beelden en weet de tranen die niet vloeien.…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

in mijn armen ik heb het nog geroepen in mijn uur van nood gesmeekt, zelfs gepreveld toen mijn stem schor mij ten lange leste verliet ik stom achterbleef hier houd ik nu de leegte bij het hart vast ik de lange dagen weg nog wat loze woorden te plengen meer nog wat kond te doen in dit heelal zonder ik kijk naar de tijd die rimpels…

Er is een engel die mijn kind hoedt Die zo vaak in zijn overmoed het leven zo roekeloos leidt Misschien is het juist omdat hij zo om het leven geeft dat die engel zo dicht bij hem leeft.…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in…

De woorden die niet van je lippen kunnen komen breng jij tot leven met sprekende handen met jouw ogen vertel je mij meer dan woorden kunnen zeggen met je glimlach schenk je mij de zin van het leven.…

Hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

Jouw stilte laat zich soms zo horen dat ik mijn oren er voor sluit Als jij jouw pijn verwoordt zo zonder woorden sluip ik stil de kamer uit Daar elk woord door mij gesproken door jouw geluidswal wordt gestuit.…