Alle inzendingen over hester knibbe

Was ik maar de weerkaatsing Van de gloed van de maan Op het rimpelloze water Van een oceaan Dan verdween ik bij zonsopgang Slapend in de zee En kwam ik weer tevoorschijn Met de avond mee Maar vast denkt ook die weerkaatsing “Die schepen die langsgaan Als ik toch eens één van hen was Dan kon ik hiervandaan.”…

ik praatte als een waterval een spraakwaterval mijn spraak valt in het niets terug in het water…

Ik zwaaide terug naar de fladderende groet -- Een mouw zonder arm.…

Twee jonge mooie wezens Zij dansten door de nacht De sterren in hun ogen Die aanraking zo zacht Zo zweefden zij door niemandsland Geest met elkaar verbonden Maakten ruimte in hun hart Zijn engel was gevonden Staand blijvend door hun liefde Door duister en door licht gewaad Versmolten zij hun zielen Tederheid tot dageraad De toekomst…

Achter de schermen van zijn muziek danst hij zelf: de meesterfluitist.…