zij die al mijn leed verwoordde
ligt voor mij op de tafel
inktloos, leeggeschreven
hoe vaak kneep ik vertwijfeld
haar vertrouwde vorm
tot reddingsboei
door stormige tijden
stuurloos het noorden onzichtbaar
in dreigende nacht
gaf zij weer regel
richting aan mijn hand
verwarde gedachten gestold in woorden
afbakening brengt tot rust…
zij heeft mijn wereld dichtgeschreven
laat geen witregels tussen de dagen
zet geen punten of geen komma's
maar lijnt de weken aan mekaar
in één ongebroken adem
en ik, ik kan slechts wachten
op een leeggeschreven pen…
op tafel ligt ze
inktloos, leeggeschreven
haar vertrouwde vorm mijn reddingsboei
wanneer in dreigende stormnacht
ik vertwijfeld en stuurloos
het noorden zocht
gaf zij weer regel
richting aan mijn hand
stolde verwarde flarden tot woord
afbakening brengt rust
paniek op papier
is overzichtelijk…
de nacht is maan en leeggeschreven stilte
en een halve kop koude koffie en een raam
en een man zonder naam die voorbijloopt
misschien naar een vreemd land of
de volgende bladzijde waarop nog
geen einde geschreven staat
ga je weg, man, of zal ik zachter blijven
en dit papier achterlaten zodat ik je raak
in je eenzaamheid alsof je onverwacht…